Φθορά

(c) Λευτέρης Ζωπίδης: Forgoten (vignet effect) - Βάρκα σε Αποσύνθεση / Καλοχώρι Θεσσαλονίκης

Το θέμα ήταν να μη γίνει η αρχή. Άπαξ και αρχίσει η παρακμή, μετά άστα να πάνε. Τα πρώτα σημάδια βέβαια είχαν φανεί από καιρό, με διάφορες εκφάνσεις, πότε στο κομπιούτερ που δεν άνοιγε, πότε στη φωτογραφική μηχανή που δε φωτογράφιζε. Αλλά τις τελευταίες μέρες τα πράγματα έπαιρναν μια όλο και πιο ανησυχητική τροπή.

Πρώτα ο υπολογιστής έκανε ένα μεγαλειώδες μπραφ και έπεσε λιπόθυμος - οι τεχνητές αναπνοές μου μετά βίας κατάφεραν να διασώσουν τα πιο πρόσφατα δεδομένα σε δυο-τρία DVD.

Μετά η φωτογραφική μηχανή έχασε το φως της σχεδόν ολοσχερώς - ναι μεν τραβάς φωτογραφίες, αλλά δεν έχεις ιδέα τι τραβάς, όπως την παλιά καλή αναλογική εποχή, μέχρι να το "εμφανίσεις" σε κάποια οθόνη υπολογιστή. Ούτε να ζουμάρεις, ούτε να ξέρεις τι κουμπάκια έχουν πατηθεί. Όνειρο.

Μετά άρχισαν τα χειρότερα. Πρωινό ξύπνημα, άπλωμα χεριού να πιάσω γιαλιά (7,5 βαθμοί μυωπία γαρ), κρίση ψαλιδοχερισμού, πτώση γιαλιών στο πάτωμα, θραύση. Ψύχραιμος, θυμήθηκα ότι πάνω στη μετακόμιση είχα εντοπίσει έναν ελαττωματικό (με χαρακιά) φακό που είχε φτιάξει αρχικά ο οπτικός και αφού τον άλλαξε μου τον έδωσε "just in case" διότι τι να τον έκανε αυτός; Τον βρήκα σε μια σακούλα με πιαστράκια για κουρτίνες και παλιά χαρτονομίσματα δραχμών - ήταν ο αριστερός που είχε σπάσει. Τον άλλαξα και όλα καλά, η χαρακιά είναι στο πλάι και δε βγάζει μάτι.

Μετά επιταχύνθηκε η καταστροφή, μέσα σε ένα μόλις Σαββατοκύριακο. Μια ζώνη αποφάσισε να αυτοκτονήσει την ώρα που προσπαθούσα να τη δέσω (ΔΕΝ φταίει η κοιλιά, η ζώνη φταίει). Την ακολούθησαν στην ολέθρια απόφασή της ένα λουράκι ωρολογίου χειρός (ευτυχώς το ρολόι παίζει ακόμα) και μια βερμούδα που μετετράπη σε φούστα με μία μόνο κίνηση. Και, last but not least, δύο σόλες από πεδιλάκι παραλίας με διαφορά πέντε λεπτών στο μονοπάτι Πρέβελη-Αμμούδι, που με έκαναν να φτάσω μονοσάνδαλος στο αμάξι και ασάνδαλος στις Λίγκρες όπου γλύτωσα στο παρά τσακ τα εγκαύματα στις πατούσες (οχτακόσιους βαθμούς είχε στο Λιβυκό την Κυριακή) καθώς χωνόμουν στη σκηνή για να φορέσω τα hiking αθλητικά μου - το ότι μου έμεινε το κορδόνι στο χέρι όταν τα έδενα ήταν σχεδόν αμελητέο.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο - όλα κάτι ήθελαν να μου πουν. Νομίζω πως το κάτι αυτό ήταν ότι μπήκε πια ο Ιούλιος, κι όπως μου συμβαίνει κάθε Ιούλιο, τα πάντα αποσυντονίζονται. Πήρα λοιπόν γρήγορα τις αποφάσεις μου για να οργανώσω την άμυνά μου απέναντι στην προϊούσα φθορά. Μετέφερα τα δεδομένα στο παλιό λάπτοπ της Έλενας που συμφώνησε να μου το αφήσει (τι καλή κοπέλα...) μέχρι να μου φτιάξουν το δικό μου (η εγγύηση εκπνέει σε 139 μέρες, οπότε έχω λίγο χρόνο). Εντόπισα καινούργια μηχανή ανάλογων προδιαγραφών σε ανταγωνιστική τιμή σε βιτρίνα, κιάλαρα πεδιλάκι σπορτίφ και ασορτί βερμουδίτσα σε κατάστημα ειδών extreme sports (όχι παίζουμε...) και - πάνω από όλα - κανόνισα ιστιοπλοϊκό τριημεράκι για να σπάσει το αρνητικό σερί πριν εκπνεύσει ο μήνας και βρεθώ στις αγκάλες της μητρικής νήσου, μακριά από τη βάσκανο μοίρα του εβδόμου μηνός. Άμα περάσεις θάλασσα, λύνονται τα μάγια, λένε.

Σήμερα τσίμπησα και το παχυλό (λέμε τώρα...) επίδομα ανεργίας μου και τώρα κάνω υπομονή. Σε μια βδομάδα αρχίζουν οι εκπτώσεις - το θέμα είναι να μπορέσω να κρατηθώ σε ενιαία κατάσταση ως τότε.


ΥΓ: Α, ναι, και να θυμηθώ να πάω το αμάξι για σέρβις και ΚΤΕΟ πριν αρχίσουν να φεύγουν κι από κει κομμάτια δεξιά-αριστερά. Χώρια που εκπνέει και η ασφάλεια. Βάλε και λουράκια, κορδόνια (εύκολο), γιαλιά (χμμ...). Κι επειδή δεν βλέπω να φτάνει το επίδομα για όλα αυτά (ούτε για ζήτω...), λέω να πουλήσω το πλυντήριο για αρχή και από Σεπτέμβρη έχει ο Θεός...