Στη μια πλάστιγγα βάλε τον ήλιο,
βάλε τη θάλασσα, βάλε το τραγούδι.
Στοίβαξε όλα τα νησιά του Αιγαίου,
με τα κοχύλια των ευτυχισμένων ποιητών.
Τι άλλο μένει; Ο έρωτας. Βάλε, λοιπόν,
στην κορφή, πάνω απ’ όλα, και τον έρωτα.
Όμως η πυραμίδα τούτη της χαράς
κατακόρυφα θα μπορούσε να υψωθεί,
αν στην άλλη πλάστιγγα ακουμπούσαν
ένα μικρό αντικείμενο νοσοκομείου.
Γ. Θ. ΒΑΦΟΠΟΥΛΟΣ
«Η Μεγάλη Νύκτα και το Παράθυρο»
(Σ.Σ. Για τους φίλους που οι οικείοι τους μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία τώρα τελευταία - και δεν είναι και λίγοι.)
22/4/09
Η ζυγαριά (Γ. Θ. Βαφόπουλος)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
Ως μια απάυτούς σε ευχαριστώ πολύ για τη μνεία και για τα ωραία γραπτά σου (όπως αυτό των κεκοιμημένων...) που αναζωγοονούν πολύ μερικά παιδιά τση πόλης σαν ελόου μου.
Χρόνια πολλά
Ν.
καλή σου μέρα,
τι όμορφο
το διαβαζω μετά από έναν αποχαιρετισμό, σκληρό, ενός φίλου που έσβησε σε νοσοκομείο ...
Κι εγώ ευχαριστώ για την αφιέρωση (και για τα ωραία κείμενά σου βέβαια) ! Εμείς βγήκαμε την Τρίτη όρθιοι και ρίξαμε και μαύρη πέτρα πίσω. Μακάρι κανείς μας να μην ξαναμπεί, για κανένα λόγο.
Περαστικά μας...
;-)
Εγώ κόλησα σε εκείνο το "ένα μικρό αντικείμενο νοσοκομείου". Τι να 'ναι άραγε αυτό;
Τα 19 γραμμάρια μίας ψυχής;
Idom
Ευχαριστώ παιδιά. Το είχα διαβάσει πριν χρόνια σε μια εφημερίδα και το θυμήθηκα πρόσφατα που έρχονται τα κακά νέα το ένα πίσω από το άλλο.
Αράπη, να ξαναμπείτε. Σε μαιευτήριο κατά προτίμηση (λέμε τώρα...) και θα είμαστε κι εμείς από δίπλα να σπρώχνουμε.
Idom, δε νομίζω να πρόκειται γι' αυτό. Μάλλον εννοεί το οτιδήποτε φέρει "νοσοκομειακό" χρώμα και άρωμα, από καθετήρες και γάζες και θερμόμετρα και σύριγγες και ορούς μέχρι τις λερωμένες μαξιλαροθήκες ή τις τυρόπιτες και τους άθλιους χυμούς των κυλικείων.
Μακριά κι αλάργα πάντως.
Εγώ χαίρομαι που θυμόμαστε πού και πού τους λεγόμενους "ελάσσονες" ποιητές,αυτούς που δεν είναι στην πρώτη σειρά των προτιμήσεών μας,γενικά.Ο Βαφόπουλος ένας από αυτούς,ευαίσθητος και σπάνιος.
Δημοσίευση σχολίου