Πλίνθοι και κέραμοι στην έξοδο του οκτώ

Αυτός δεν θα προλάβει να πάει στον ΟΑΕΔ

Όντας τυπικά άνεργος τον τελευταίο μήνα (και άγνωστο για πόσο ακόμα) βρίσκομαι σε μια κάπως ασταθή κατάσταση. Όχι άγχους, ούτε απελπισίας (προς Θεού), αλλά πάντως ασταθή. Αρκετά ώστε να μην κάνω σχέδια για το άμεσο μέλλον, και να μην έχω και τίποτα τρελά κέφια. Επιπλέον, έχει αραιώσει και το γρήγορο internet τώρα που ηρθα στην Αθήνα για τις γιορτές, με προφανείς επιπτώσεις στις επιδόσεις μου ως blogger – κυρίως ως προς τη δυνατότητά μου να διαβάζω μάλλον, παρά να γράφω.

Δεν ξέρω αν έχει τύχει να βρεθείτε ποτέ σε υποκατάστημα του ΟΑΕΔ. Εμένα είναι η δεύτερη φορά μου και είμαι λίγο πιο έμπειρος τώρα, πάντως η όλη ιστορία έχει πολλά διδακτικά στοιχεία. Όχι τόσο για το επίπεδο οργάνωσης των υπηρεσιών ή την προσήνεια και ευγένεια των υπαλλήλων (ισχύει ο ελληνικός μέσος όρος, φαντάζομαι). Περισσότερο για την ανθρωπογεωγραφία της «πελατείας». Στις ουκ ολίγες ώρες που πέρασα σε ουρές, είδα ανθρώπους που εμφανώς ντρεπόντουσαν για την ανεργία τους (γιατί άραγε;) και τη βίωναν ως φαίνεται κάπως δραματικά (χαμηλή φωνή, κόμπιασμα, αναψοκοκκίνισμα στις ερωτήσεις των υπαλλήλων). Αλλά και ανθρώπους (κυρίως γυναίκες) εξαιρετικά εξοικειωμένους με το χώρο και τη διαδικασία, που μοίραζαν καλημέρες δεξιά κι αριστερά ως παλιοί γνώριμοι, είχαν τα χαρτιά τους έτοιμα μέχρι τελευταίας σφραγίδας και ξεπέταγαν τη γραφειοκρατία τάχιστα, προλαβαίνοντας ακόμα να περάσουν από το φούρνο, να πάρουν το παιδί από το σχολείο και να βάλουν κατσαρόλα για μαγείρεμα πριν κλείσει τις πόρτες του το κτίριο στη μιάμιση. Φαίνεται πως οι γυναίκες μένουν πιο συχνά άνεργες. Αλλά και εργαζόμενες, πάντα έχουν πιο πολλά να κάνουν εκτός από τη κυρίως δουλειά τους, σε σχέση με τους πιο πολλούς άντρες.

Γενικά με εντυπωσιάζουν όσοι κάνουν πολλά πράγματα - ειδικά μάλιστα αν καταφέρουν και να τα κάνουν στην ώρα τους. Μάταιος κόπος βέβαια για έναν αμιγή Καριώτη με φυσική αποστροφή για τη γραφειοκρατία και τις σφραγίδες. Παρόλη την προγενέστερη εμπειρία επιδοτούμενης ανεργίας, χρειάστηκα μια μέρα για να πάρω κάρτα ανεργίας, μια δεύτερη να υποβάλλω δικαιολογητικά για επίδομα, και μια τρίτη να τα ξαναϋποβάλλω διότι φυσικά έλειψαν δυο σφραγίδες από ένα ανθυποέγγραφο και έπρεπε να περάσω ένα πρωινό στο ΙΚΑ για να μου τις βάλουν. Ας είναι, εν τέλει τα κατάφερα και οι επίμονες προσπάθειές μου θα ανταμοιφθούν στις 12 Ιανουαρίου με 430 ευρώ και 75 λεπτά. Θα πληρώσω το νοίκι και θα μου μείνει και μαγιά. Αν κάπνιζα θα τη μέτραγα σε τσιγάρα, αλλά πάει καιρός που τό έκοψα οπότε θα τη μετράω σε εφημερίδες: περισσεύουν 62 φύλλα περίπου (καμιά πενηνταριά αν είναι και κυριακάτικες μέσα, ακόμα λιγότερα με προσφορές DVD). Και πάλι είναι παραπάνω από όσες χρειάζομαι το μήνα, οπότε ίσως πάρω και πασατέμπο να περνάει η ώρα της σχόλης.

Πάντως όλη αυτή τη μεταφυσική πληροφορία τη μεταλαμπάδευσα στο σύντροφο μιας φίλης που είναι εξίσου άνεργος τυπικά (να διευκρινίσω ότι ουσιαστικά και οι δύο δουλεύουμε σα σκυλιά, με την ελπίδα να ξεμπερδέψουμε από τα projects μια ώρα αρχύτερα και να βρούμε μια αληθινή δουλειά χωρίς projects και άλλες μυστήριες λέξεις όπως deliverables, deadlines και άλλα ηχηρά παρόμοια). Ο άνθρωπος χτύπησε το κεφάλι του στον τοίχο διότι είχε ήδη χάσει δυο μηνών επιδόματα τζάμπα και βερεσέ, και έτρεξε και συμπλήρωσε όλη τη χαρτούρα την ίδια μέρα. Αξιοθαύμαστος – φυσικά δεν είναι Καριώτης, αλλά από τη διπλανή Σάμο, πράγμα που εξηγεί εν μέρει γιατί κατά την κοινή ικαριακή πεποίθηση όλα τα προνόμια του νομού τα χαίρονται οι αντιπαθείς διπλανοί κι όλη τη γκρίνα την έχουμε εμείς. Τοπικιστικές κακίες...

Θυμήθηκα πάντως έναν παλιό μου εργοδότη που έλεγε κοιτάζοντάς με σημασία προς το μέρος μου «το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι». Καμμία αντίρρηση, αλλά πρέπει να σου αρέσουν και τα σκουλήκια – ξέρω ένα σωρό είδη πτηνών που δεν τα γουστάρουν καθόλου, χώρια το υμενόπτερο της εικόνας. Τις προάλλες τον ξανασυνάντησα μετά από ένα αμφιλεγόμενο job interview. Αφού του εξιστόρησα τα καθέκαστα, μου είπε ότι πρώτον δεν θα με προσλάβουν και δεύτερον ότι αν με προσλάβουν καλύτερα να μην πάω. Σκέφτηκα προς στιγμήν να τον ακούσω και αντί να ψάχνω για δουλειά να επενδύσω τον πασατέμπο σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου τώρα που είναι πεσμένες οι μετοχές με την οικονομική κρίση, αλλά πάλι το σκέφτομαι. Ίσως πάρω στραγάλια, εναλλακτικά.

Γενικά δεν πιστεύω στην τύχη, οπότε δεν πήρα και πρωτοχρονιάτικο λαχείο. Ούτε η τύχη πιστεύει σε εμένα πάντως. Το πρωί πήρα ένα δανεικό αμάξι (είμαι Αθήνα αυτές τις μέρες και το δικό μου είναι ακόμα στην Κρήτη – ελπίζω) και στο δρόμο σκέφτηκα να πάρω μερικά δώρα για φίλους. Είπα να κατέβω στο κέντρο και για να μη μειώσω το απόθεμά μου σε στραγάλια πληρώνωντας το πάρκιγκ του Μετρό στο σταθμό Συγγρού-Φίξ, είπα να πάω στο τζάμπα στο σταθμό του ΗΣΑΠ στον Ταύρο. Την ίδια ιδέα είχαν μερικές χιλιάδες άλλοι κι ενώ περιφερόμουν σε απόγνωση ψάχνοντας θέση εμφανίστηκε απέναντι μια μπουλντόζα με φόρα κιόλας. Έστριψα ενστικτωδώς δεξιά – ατυχώς το βλαμμένο το δανεικό είναι αρκετά φαρδύτερο από το δικό μου και η πίσω δεξιά πόρτα και το φτερό χάιδεψαν τον προφυλακτήρα ενός παρκαρισμένου, πράγμα που το δικό μου αμαξάκι δεν θα έκανε ποτέ και θα περίσσευαν και είκοσι πόντοι. Το χάδι οδήγησε σε μια ανηλεή ανταλλαγή χρωμάτων – τώρα πλέον είχα μια μπλε λωρίδα στην πόρτα και ο άλλος ένα κόκκινο πουά στον προφυλακτήρα. Παρασυρμένος από μια μεγαλοπρεπή παρόρμηση, άφησα ένα σημείωμα στους υαλοκαθαριστήρες του με τηλέφωνα επικοινωνίας κλπ. Κατέβηκα στο κέντρο κοιτάζοντας κάθε τρία λεπτά το κινητό και γνωρίζοντας ότι τα στραγάλια και οι εφημερίδες (ίσως και το νοίκι) θα έπρεπε να επενδυθούν σε φαναρτζίδικα – και ούτε καν για το δικό μου σαραβαλάκι. Ήταν το αποκορύφωμα της «ασταθούς» κατάστασης που λέγαμε στην αρχή.

Κάπου στη Ακαδημίας συνάντησα έναν τύπο απροσδιορίστως γνωστό. Με χαιρέτησε εγκάρδια φωνάζοντας και το όνομά μου. Τον χαιρέτησα κι εγώ εγκάρδια, χωρίς ονόματα πάντως. Μου ευχήθηκε καλή κι ευτυχισμένη χρονιά – κι εγώ ομοίως. Ακόμα δε θυμάμαι ποιος είναι. Αλλά ήταν οι πρώτες ευχές που άκουγα.

Ξαναγύρισα μετά από τρεις-τέσσερις ώρες στο πάρκιγκ του σταθμού – το αμάξι και το χαρτάκι ήταν στη θέση τους. Πήγα σπίτι και περίμενα. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές έχουν περάσει δέκα ώρες και βάλε. Περιμένω - ακόμα δεν έχει χτυπήσει το τηλέφωνο. Ο χρόνος θα αλλάξει σε μερικές ώρες.

Αντί για κάλαντα, ο χαιρετισμός μια φίλης στο Skype:

Ο νέος Χρόνος που ‘ρχεται χαρές πολλές να δώσει
κι αν ήταν λίγες του παλιού να σας τις συμπληρώσει!

Καλή χρονιά σε όλους μας, παιδιά.