Καλοκαιρινός άνεμος

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Παραγωγός του ΙΚΑΡΙΑ FM με άσπρο μπλουζάκι, γνωστός για τη βαθιά βελούδινη φωνή του, ενώ χαϊδεύει την οχτακάναλη κονσόλα μιλώντας ταυτόχρονα στο μικρόφωνο (Αύγουστος 1989).

Ο "Καλοκαιρινός Άνεμος" φύσηξε πέντε φορές όλες κι όλες στα ερτζιανά της Ικαρίας το μακρινό καλοκαίρι του '89. Σιγά σιγά μάθαμε να χειριζόμαστε την κονσόλα, που βλέπετε στις φωτογραφίες. Μάθαμε ακόμα να αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία τα σαρδάμ, να βγάζουμε στην ώρα τους τα διαλείμματα με το σήμα του σταθμού, να κάνουμε σχετικά σωστές εναλλαγές ομιλίας και μουσικής. Στην αρχή είχαμε προσπαθήσει τα τραγούδια να "σχολιάζουν" με τον τρόπο τους τα κείμενα, αλλά σύντομα είδαμε ότι δε γινόταν, καθώς το ρεπερτόριό μας ήταν περιορισμένο στους λίγους δίσκους του σταθμού και μερικές κασέτες από το σπίτι. Άσε που πολλά από αυτά που λέγαμε στα κείμενα δεν σήκωναν και κανένα ιδιαίτερο σχόλιο τελικά...

Ο ένας μας προτιμούσε την ξένη μουσική, ο άλλος πάλι ελληνική με ροπή προς το έντεχνο. Συμφωνήσαμε ότι το μίγμα θα ήταν δύο ξένη προς ένα ελληνική, με δικαίωμα βέτο και στους δύο αν κάτι χτύπαγε άσχημα στο αυτί. Με αυτό τον τρόπο ελληνικά έβγαιναν τέσσερα με πέντε τραγουδάκια στην ώρα, τα οποία συνήθως ήταν αυτό που άνοιγε και αυτό που έκλεινε την ώρα μας, με δυο-τρία ακόμα στο ημίωρο που έμπαινε το σήμα του σταθμού. Αυτό άφηνε περίπου δύο σερί εικοσάλεπτα και κάτι ενδιάμεσα με ξένα τραγούδια. Πολλά από αυτά είναι σήμερα "κλασικά", ορισμένα άλλα όμως δεν άντεξαν και πολύ στο χρόνο. Αυτά πάντως που σίγουρα ακούγονται παράταιρα σήμερα είναι τα σχόλιά μας. Πέρα από κάποιες επικαιρικές αναφορές στην πολιτική κατάσταση, όπου τα σκάγια έπαιρναν σχεδόν τους πάντες και μας στοίχισαν τη δεδηλωμένη αντιπάθεια αρκετών εκ των ιθυνόντων του σταθμού, είχαμε μια εμμονή με θέματα οικολογίας και κοινωνικού προβληματισμού (όπως τα αντιλαμβανόμαστε), με το ρόλο των μέσων ενημέρωσης και τη "συμμετοχή" του κοινού. Ψιλά γράμματα τότε, ακόμα πιο ψιλά στους χαλεπούς καιρούς μας. Αλλά το μέσο ήταν καινούργιο, εμείς εικοσάχρονοι, και τα μικρόφωνα δικά μας.

Παραγωγός του ΙΚΑΡΙΑ FM με μαύρο μπλουζάκι, γνωστός σήμερα blogger, ενώ χαϊδεύει την οχτακάναλη κονσόλα χωρίς να μιλάει ταυτόχρονα στο μικρόφωνο (άλλωστε η φωτό είναι σκηνοθετημένη, αρκετή ώρα μετά το πέρας της εκπομπής).

Μετά την εκπομπή υπ' αριθμόν δύο, προστέθηκε στη ραδιοφωνική παρέα και ο έτερος Καππαδόκης της (πραγματικής) παρέας. Ο Νίκος δεν αισθανόταν ιδιαιτέρως ραδιοφωνικός τύπος, και αρχικά απλώς παρέμενε σιωπηλός στο "στούντιο", αλλά ως άνθρωπος με ιδεολογία και άποψη (με ό,τι σημαίνει αυτό) μπορούσε να καταπιαστεί με οτιδήποτε και να του δώσει μια χροιά που οι άλλοι δύο δεν είχαμε σκεφτεί ως τότε. Έτσι, ήταν αυτός που πρώτος επιχείρησε να βάλει ένα γενικό σκεπτικό πίσω από την εκπομπή, αναφέροντας χαρακτηριστικά τη φράση "όπως λέει και ο Χανς Μάγκνους Ετσενμπέργκερ", και ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι μάλλον πολύ σοβαρά το είχαμε πάρει και επιχείρησε να απομυθοποιήσει την όλη φάση, κατεβάζοντας στη διάρκεια μιας βόλτας με τα πόδια από τον Αρμενιστή στο Να (με απαρχές Πανσελήνου καθώς νύχτωνε), την ιδέα να κάνουμε μια εκπομπή όπου θα παρωδούσαμε τους εαυτούς μας.

Αμ' έπος, αμ' έργον - διαλέξαμε την πιο κεφάτη soul που μπορούσαμε να βρούμε, μαζί με ανάλογα ελληνικά, βάλαμε διάφορους φίλους να παραστήσουν τους ανταποκριτές από το εξωτερικό, κάναμε "γκάλοπ" στο δρόμο, στο στούντιο και στις παραλίες, ετοιμάσαμε κείμενα που πέρναγαν γενεές δεκατέσσερις τη ραδιοφωνία ως εφεύρεση και τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς ως είδος (κάπου χώσαμε και έναν Χανς Μάγκνους Ετσενμπέργκερ να βρίσκεται) και κάναμε την πιο κεφάτη και χαβαλέδικη εκπομπή που θα μπορούσαμε να κάνουμε - με "συνεντεύξεις" από ακροατές μας στη Γαλλία, την Αμερική, την Αγγλία, τη Ρουμανία, την Ιταλία και την Ολλανδία. Μόνο από την Ικαρία δεν τσίμπησε κανείς να πάρει κάνα τηλέφωνο - κι αυτό ήταν το μεγάλο μας παράπονο από την αρχή.

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε. Καθώς τέλειωνε πια ο Αύγουστος και μετά από μια τάχα μου δήθεν "παρεξήγηση" με μερικούς ιθύνοντες που έδωσαν την ώρα μας σε άλλους (όχι θα μας άφηναν...), ο Νίκος είχε πάει πια στην εξεταστική του στη Θεσσαλονίκη, και οι δύο εναπομείναντες πρωτεργάτες κάναμε μία αποχαιρετιστήρια εκπομπή μεγαλύτερης διάρκειας με ό,τι τραγουδάκι δεν είχαμε προλάβει να παίξουμε από το λιγοστό μας ρεπερτόριο. Κάποια στιγμή γκρινιάξαμε για το χάλι που εμφάνιζε η Λαγκάδα μετά το χτίσιμο με τσιμεντόλιθους κάποιων πάγκων για το πανηγύρι: η εικόνα θύμιζε νεκροταφείο με τόσες τσιμεντόπλακες δίπλα στο εκκλησάκι. Λίγο μετά χτύπησε το τηλέφωνο - για πρώτη φορά δεν ήταν κάποιος που ήθελε να κάνει αφιέρωση, αλλά ήταν κάποια που ήθελε να σχολιάσει: "ναι, έχετε δίκιο, είναι χάλια, και έχουν κάνει το ίδιο και στον Άγιο Ισίδωρο στο Πέζι".

Ένα ξέσπασμα χαράς ακολούθησε στο στούντιο. Ναι, υπήρχε κάποιος που ά κ ο υ γ ε, κάποιος που επικοινωνούσε μαζί μας. Κάποια, για να ακριβολογούμε, που φυσικά τη βγάλαμε επιτόπου στον αέρα και που στο τέλος ζήτησε το Manish boy του Muddy Waters (σουξέ την εποχή εκείνη από μια διαφήμιση). Δεν το είχαμε πρόχειρο διότι το είχαμε παίξει σε άλλη εκπομπή, όμως η χαρά μας ήταν τέτοια που δε μασήσαμε καθόλου: εγώ ανέλαβα τα μικρόφωνα και τα τηλέφωνα και την κονσόλα και τα πικάπ και όλα για όσο χρόνο χρειάστηκε ο Χρήστος να φτάσει τρέχοντας στο σπίτι του, να βουτήξει από τη φρουτιέρα πάνω στο ψυγείο την αντίστοιχη κασέτα, να βρει το τραγούδι και να το παίξουμε προς τιμήν της εκλεκτής ακροάτριας.

Ευτυχείς, δικαιωμένοι και γεμάτοι ελπίδα αφήσαμε το στούντιο και την Ικαρία για να πάει ο καθένας στην εξεταστική του, και δώσαμε ραντεβού μεταξύ μας στα μικρόφωνα και με το "πολυπληθές" κοινό μας στα ραδιόφωνα. Δεν προλάβαμε όμως - ταλαιπωρημένος από τις διενέξεις μεταξύ ιθυνόντων, "εθελοντών", τοπικής αυτοδιοίκησης και μικροκομματισμού και χτυπημένος από τη χειμωνιάτικη ερήμωση, ο ΙΚΑΡΙΑ FM εξεμέτρησε το ζην λίγους μήνες αργότερα.

Το 1991 κάποιοι από τους παλιούς πρωταγωνιστές της ιστορίας αυτής έστησαν έναν ιδιωτικό σταθμό που λεγόταν "Ικαριακή Ραδιοφωνία" σε λιγότερο εθελοντική βάση. Δεν μας φώναξαν να συμμετάσχουμε ως παραγωγοί - μάλλον δεν ταίριαζαν τα χνώτα μας και πάρα πολύ. Μια φορά με φώναξε κάποιος να μιλήσω ως ειδήμων για κάποιο θέμα (στο οποίο μόνο ειδικός δεν ήμουν). Έγραψα και κείμενα, έβαλα και μουσική - είχε πλάκα, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Λίγο καιρό αργότερα και αυτός ο σταθμός έκλεισε.

Φέτος πήρε το αυτί μου ότι έχει ανοίξει ένας άλλος σταθμός στον Άγιο. Ωστόσο όλο το καλοκαίρι δεν άνοιξα ραδιόφωνο ούτε μια φορά. Δεν πρέπει να είμαι ο μόνος - το μακρινό '89 άκουγες το ράδιο να παίζει από κάθε παράθυρο, σήμερα δεν το ακούς σχεδόν πουθενά. Οι καιροί έχουν αλλάξει πλέον.

Κι εμείς, βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται.


Σ.Σ. Πάντως ακόμα αναρωτιέμαι ποια να ήταν η ακροάτρια που μας "δικαίωσε". Βρήκα πρόσφατα τις κασέτες στις οποίες ηχογραφούσα τις εκπομπές μας. Τις έχω όλες εκτός από μία, αυτήν της "χαβαλέδικης" εκπομπής που χάθηκε (δανεική και αγύριστη) αμέσως σχεδόν. Έχω όμως ακόμα τις ντεμέκ "συνεντεύξεις" με τους ανταποκριτές, και το αυτοσχέδιο "γκάλοπ".

Πρόσεξα ότι συνήθως την εκπομπή μας ακολουθούσε μια πιο "σοβαρή" εκπομπή που είχε τίτλο "Καλοκαίριασμα στην Ικαριά" και την επιμελείτο ένας κάπως γνωστός Καριώτης τραγουδοποιός (μακαρίτης σήμερα) , ο Περικλής Χαρβάς - ο τίτλος της προέρχεται από το ομώνυμο νεοκυματικού ύφους τραγούδι του που είχε κυκλοφορήσει το 1969 σε σαρανταπεντάρι και που ακουγόταν κάθε φορά αμέσως μόλις τέλειωνε ο "Καλοκαιρινός Άνεμος".

Πρόσεξα ακόμα ότι το ύφος των σχολίων μας ήταν κάπως περιπαθές και υπερβολικό για τα σημερινά μου γούστα, αλλά οι άνθρωποι αλλάζουν - δεν είναι τυχαίο ότι στη φωτογραφία είμαι περίπου εικοσιπέντε κιλά ελαφρύτερος από σήμερα...