Ενύπνιο

Σε είδα στον ύπνο μου το απόγευμα. Καθόσουν στην πολυθρόνα του σαλονιού, εκεί που έβλεπες τηλεόραση συνήθως. Κρατούσες ένα σμάρτφον και τηλεφωνούσες. Σκέφτηκα ότι όταν ακόμα ζούσες, με πολλή δυσκολία μπορούσες να χειριστείς ένα παλιο κινητό με τεράστια πλήκτρα, και κάποια στιγμή το πέταξες γιατί δεν έβλεπες πια. Τώρα τα δάχτυλα έτρεχαν πάνω στο σμαρτφον όπως των πιτσιρικάδων. Μουρμούρισες ότι κανείς δεν απαντάει.

«Άστο, μπαμπά», είπα, και στο πήρα από τα χέρια. Είδα το πράσινο τηλεφωνάκι στην οθόνη· η γραμμή ήταν ανοιχτή. Το έφερα στο αυτί και είπα «εμπρός». Άκουσα τη φωνή μιας μακρινής ξαδέλφης. «Άχου, Βασιλάκη, έτσι όπως μιλούσες για μια στιγμή νόμισα πως ήταν ο συχωρεμένος ο πατέρας σου». Το έκλεισα μην τυχόν και καταλάβεις τίποτα.

Κάποιος χτύπησε την πόρτα με το χέρι. Πήγα να ανοίξω. Ήταν ένας κυριούλης με φαλάκρα και γιαλιά, με στολή αποκλειστικού νοσοκόμου. «Ήρθα για το μπαμπά» είπε. Μπήκε μέσα και σε χαιρέτησε με ένα νεύμα. Σηκώθηκες, χωρίς βοήθεια. Περπατούσες κανονικά, στητός. Έμοιαζες πιο νέος από την τελευταία φορά που σε είδα.

- Μπαμπά, δε μένεις μέχρι αύριο που θα δούμε τον Ολυμπιακό;
- Δε μπορώ, παιδί μου, είπες, και θυμήθηκα ότι αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες που είχα ακούσει από το στόμα σου όσο ζούσες.

Η πόρτα έκλεισε· έτρεξα να την ανοίξω.

Δεν ήταν κανείς.