Περαστικά

Παρατυχόν φαρμακείο στο Ηράκλειο, από το Google Street View.

Χώθηκα στο φαρμακείο περισσότερο για να προστατευτώ από τη βροχή παρά επειδή χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή επειγόντως τα φάρμακα· άλλωστε ο γιατρός μου είχε εξηγήσει ότι κουβαλάω ήδη την ιγμορίτιδα επί μήνες και η θεραπεία θα τραβήξει σε μάκρος. Άφησα τη συνταγή πάνω στον πάγκο· η ωραία κυρία με το όνομα Άρτεμις που βρίσκεται συνήθως πίσω του μου εξήγησε ότι θα πρέπει να περιμένω λίγο μέχρι να στείλουν τις ρινικές εισπνοές από τη φαρμακαποθήκη διότι δεν τις έχει σε απόθεμα. Δεν βιαζόμουνα, καθώς η βροχή δεν έδειχνε σημάδια υποχώρησης. Περίμενα.

Ο άλλος μπήκε φορώντας ένα αδιάβροχο με κουκούλα. Έσταζε. Κατέβασε την κουκούλα και φάνηκαν τα βρεγμένα γυαλιά του.

- Χάλια ο καιρός, ε; σχολίασε η ωραία Άρτεμις.
- Τι να κάνουμε, είπε στωικά ο αδιάβροχος, δεν είναι και στο χέρι μας.

Άφησε πάνω στον πάγκο μια άλλη συνταγή· το μάτι μου έπεσε στην ημερομηνία γέννησής του. Πενηντάρης και κάμποσο. Δεν του φαινότανε, θα τον έκανα δέκα χρόνια κάτω. Αν ήταν κάπως πιο αδύνατος ίσως και περισσότερα. Η Άρτεμις σκάλισε τα συρτάρια και έβγαλε κάτι χάπια. Αναγνώρισα τη συσκευασία.

«Αρτηριακή υπέρταση», σκέφτηκα. Γενόσημα.

Η κοπέλα έβγαλε ένα δεύτερο κουτί με κάτι άλλα χάπια από ένα άλλο συρτάρι.

- Αυτά θα τα παίρνετε μεσημέρι-βράδυ μετά το φαγητό, του εξήγησε.
- Αυτά είναι για το ζάχαρο, ε;
- Ακριβώς.

Πάνω στην ώρα εμφανίστηκε ο ντελιβεράς από τη φαρμακαποθήκη με τις εισπνοές μου. Η Άρτεμις στράφηκε στον άλλον.

- Μισό λεπτό να τελειώσω με τον κύριο που περιμένει...
- Αλίμονο, ούτε λόγος, είπε ο άλλος. Ο κύριος προηγείται.

Η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει κι εγώ εξακολουθούσα να μη βιάζομαι, οπότε σε μια κρίση υστερόβουλης μεγαλοψυχίας του παραχώρησα τη σειρά μου. Ο τύπος με ευχαρίστησε χαμογελώντας. Πλήρωσε, πήρε τα χάπια του και τα έχωσε σε ένα μικροσκοπικό τσαντάκι μέσης που δεν καλοφαινόταν κάτω από το αδιάβροχο. Στράφηκε να φύγει αλλά κοντοστάθηκε στην έξοδο καθώς η βροχή δυνάμωνε. Στο μεταξύ η Άρτεμις μου έδωσε να υπογράψω την εκτέλεση της συνταγής και πληκτρολόγησε τη λυπητερή στην ταμειακή. Πλήρωσα κι εγώ και πήρα τα δικά μου.

- Περαστικά σας, μου είπε χαμογελαστή η φαρμακοποιός.
- Δε βαριέστε, ακούστηκε η φωνή του άλλου που προφανώς νόμιζε ότι απευθυνόταν σε κείνον. Από το πέρασμα του χρόνου δε γιατρεύεται κανείς.