Συγχρονισμός

 

Αν κρίνω από την ημερομηνία του αρχείου που διασώθηκε στον υπολογιστή, ο διάλογος πρέπει να έγινε 29 Ιουλίου του 2010 ή κάπου εκεί γύρω. Πάντως ήταν αργά τη νύχτα ή νωρίς το ξημέρωμα και ήταν καλοκαίρι. Ζούσα τότε στην Ολλανδία κι ετοιμαζόμουν να κατέβω στην Ικαρία. Μιλώντας διαδικτυακά με μια φίλη αγαπημένη από την Κρήτη (ας την ονομάσουμε για την περίσταση «Μαρία») θυμάμαι ότι μου έλεγε για κάτι που την έτρωγε μέσα της και δεν της κόλλαγε ύπνος, κάτι σαν εκείνη την τίγρη που έγραψαν οι Χαΐνηδες και τραγουδάει ο Ψαραντώνης. Είπαμε τότε διάφορα (όχι και πολύ δημοσιεύσιμα), κάναμε πλακίτσες, είπαμε για ικαριακή μακροζωία και την αιτιολογία της (που για μένα είναι η καλή παρέα κατά βάση), κι ύστερα με ρώτησε γιατί δεν πάω καθόλου στην Κρήτη να τους δω έστω λίγο και πάω μόνο στην Ικαρία όποτε έρχομαι στην πατρίδα.

Ακολούθησε για κάνα τέταρτο της ώρας ο εξής γραπτός διάλογος:

3:01am Me:
θα έρθω βέβαια, έτσι κι αλλιώς
αλλά όχι ακόμα
όπως λέμε και στην Ικαρία «άμα έρτει η ώρα του»

3:02am Maria:
άμα έρτει η ώρα του το δικό μου ρολόι θα πηγαίνει πίσω
και πάλι θα το χάσω το ραντεβού
ελπίζω το δικό σου να πηγαίνει σωστά

3:02am Me:
καλά, στην Ικαρία δεν έχει ρολόγια

3:02am Maria:
κι αυτό σωστό
αλλά για Κρήτη λέγαμε

3:03am Me:
ναι... πριν κάτι μήνες ήταν νωρίς
ελπίζω σε κάτι μήνες να μην είναι αργά

3:03am Maria:
συγχρονίσου!!!

3:03am Me:
λοιπόν, είδες ότι οι φίλοι μακραίνουν τη ζωή;

3:03am Maria:
αλλιώς τη βάψαμε

3:06am Me:
εδώ θα είμαστε να τα λέμε σε πενήντα χρόνια και κάτι
πέσε κοιμήσου τώρα - το πρωί να είσαι γλυκειά και
όμορφη να σε δουν να συγχρονιστούν όλοι
κι άσε την τίγρη προσώρας

3:06am Maria:
αχ να μπορούσα

3:06am Me:
θέλει κι αυτή το συγχρονισμό της

3:06am Maria:
πω πω τι μ’ έχει πιάσει

3:07am Me:
ε, τώρα θα με αναγκάσεις να σου πω πώς μπήκαν
οι Σελτζούκοι Τούρκοι στη Μικρά Ασία

3:07am Maria:
χαχαχα
για πες

3:07am Me:
δε στο 'χω πει;

3:07am Maria:
όχι

3:09am Me:
Από, ότι λένε – μην το δέσεις και κόμπο ότι έτσι έγινε –
μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα σχολείο της Ικαρίας,
ρωτάει ο δάσκαλος:
- Ποιο παιδάκι θα μας πει πώς μπήκαν οι Σελτζούκοι
Τούρκοι στη Μικρά Ασία;
Σιωπή από κάτω
- Κανένας δεν ξέρει;
Μούγκα από κάτω
- Ούτε ένας;
τότε ένα παιδάκι σηκώνει δειλά το χέρι
- Πες παιδί μου
- Κύριε, οι Σελτζούκοι Τούρκοι στη Μικρά Ασία μπήκανε
...άξαφνα

3:10am Maria:
χαχαχα

3:11am Me:
από τότε η λέξη «άξαφνα» στην Ικαρία είναι συνθηματική
και δηλώνει ακριβώς το τρόπο με τον οποίο
θα συγχρονιστούμε
κι εσύ κι εγώ
και όλοι
κατάλαβες;

3:11am Maria:
νομίζω πως κατάλαβε και η τίγρη

3:12am Me:
ώρα της ήτανε
αύριο πάλι
(λες να φέρω και καμιά ρακή στο άλλο ταξίδι;)

3:12am Maria:
αύριο πάλι
κι εγώ τι θα κάνω;

3:13am Me:
ευχαριστώ για την κουβέντα
θα ονειρευτείς
κι εγώ επίσης
μια θάλασσα μπλε
και τον ήχο που κάνει το σκάφος στο νερό
τη μυρωδιά του πρωινού καφέ

3:13am Maria:
σ’ αγαπάω στο ‘πα;

3:13am Me:
κι εγώ

3:13am Maria:
καλή σου νύκτα τώρα

3:14am Me:
κοιμήσου τώρα

3:14am Maria:
φιλιά

3:15am Me:
φιλιά



Σ.Σ. Δημοσιεύτηκε στο ikariamag στις 27/5/2014. Ευχαριστώ τη «Μαρία» για την (ακούσια) συμμετοχή της στη συγγραφή. Σε περιόδους που «στενεύει» η έμπνευση, οι φίλοι πρέπει να δίνουν ένα χεράκι να γινόμαστε πιο ευρύχωροι, δεν πρέπει;

Εννοείται ότι οι παλιοί αναγνώστες του ιστολογίου γνωρίζουν πολύ καλά το πώς μπήκαν οι Σελτζούκοι κλπ.