Επιχειρηματίας, part 1.

(Φωτό από το enet.gr)

Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ειδικά σε καιρούς κρίσης σαν αυτούς, ό,τι κάνει κανείς καλό είναι. Κι ας καταλήγει να αποδέχεται πράγματα που λίγα χρόνια πριν δε θα του πέρναγαν καν από το μυαλό ή θα έβλεπε άλλους να τα κάνουν και θα έλεγε «βρε τους κακόμοιρους, τι πάθανε…». Πλην όμως έχει ο καιρός γυρίσματα, κι έρχεται η ώρα που αρχίζεις να σκαλίζεις το διαδίκτυο με ερωτήματα όπως «δελτίο παροχής υπηρεσιών» ή «ίδρυση ατομικής επιχείρησης». Αν και το ξέρεις χρόνια ότι το «επιχειρείν» δεν το έχεις στο αίμα σου, καθότι ο αληθινός επιχειρηματίας πρέπει να μπορεί να αποκομίζει υπεραξίες, ενώ εσένα η φιλοδοξία σου είναι να έχεις ένα κατιτί προς το ζειν ίσα για να μπορείς να απασχολείς το μυαλό σου με άλλα πράγματα χωρίς φοβερά άγχη, και τις υπεραξίες με χαρά θα τις άφηνες για διάφορους άλλους αναξιοπαθούντες άμα μπορούσες. Μισθωτός είσαι, έστω ψευδεπίγραφος, και ως τέτοιος εξακολουθείς να αντιμετωπίζεις τα πράγματα.

Αλλά τι να κάνουμε, έχει ο καιρός γυρίσματα, είπαμε, και να ‘σαι με τη λίστα με τα απαιτούμενα χαρτιά στο χέρι. Τι λέει εδώ; Έδρα επιχείρησης. Ούτε συζήτηση να βάλεις το σπίτι που μένεις (οι ιδιοκτήτες δε θα χαρούν), οπότε μια και δυο στο μπαμπά για υπεύθυνη δήλωση ότι σου παραχωρεί το δικό του (στο οποίο δε μένεις εδώ και δεκαπέντε-είκοσι χρόνια, αλλά ο νόμος το δέχεται και ποιοι είμαστε εμείς που θα τον αμφισβητήσουμε άλλωστε;). Ο μπαμπάς συναινεί, φυσικά (αν ήθελε ας έκανε κι αλλιώς) και μετά από μια μικρή παράκαμψη πάτε στο ΚΕΠ να σου υπογράψει την υπεύθυνη δήλωση. Λαμβάνεις βεβαιώσεις υπογεγραμμένες και σφραγισμένες, κάνεις και μια δεύτερη παράκαμψη για αλλαγή στοιχείων μητρώου, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και ετοιμάζεσαι για ταξιδάκι Επιμελητήριο – ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) – ΔΟΥ.

Είσαι σχετικά ενήμερος μέσω διαδικτύου για την απαραίτητη χαρτούρα, αν και οι σχετικές περιγραφές ποικίλλουν κάπως. Καλού κακού έχεις εντοπίσει τους σχετικούς Νόμους και Προφήτες (κοινώς εγκυκλίους) στο διαδίκτυο από διάφορους αντίστοιχους ψευδεπίγραφους μισθωτούς καλή ώρα που έτρεχαν από δω κι από κει πριν από σένα. Έχεις βάλει τα πάντα σε ένα φάκελλο που τον κουβαλάς μαζί σου και τον εμπλουτίζεις αναλόγως. Και μια ωραία πρωία παρκάρεις έξω από το παράρτημα του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου κάπου στα νότια προάστια. Το διαδίκτυο σε έχει προϊδεάσει ότι θα γίνεται της παλαβής. Αντιθέτως, δεν υπάρχει ψυχή, εκτός από τις δυο κοπέλες που κάθονται στα γραφεία και μιλάνε στο τηλέφωνο. Η μία είναι ωραιοτάτη, ομολογουμένως. Η άλλη όχι και τόσο.

Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο απευθύνομαι στην πιο ωραία μόλις κλείνει τη συσκευή.

- Ήρθα να μου δώσετε μια βεβαίωση ότι δεν χρειάζεται να γραφτώ στο Επιμελητήριο.
- Μα φυσικά και δεν πρόκειται να σου δώσουμε τέτοιο πράγμα.
- Μα ο νόμος προβλέπει ότι δεν απαιτείται εγγραφή στο Επιμελητήριο.

Προς επίρρωσην βγάζω το φορολογικό νόμο, τον προγενέστερο νόμο που ορίζει τι είναι εισόδημα και τις δύο σχετικές εγκυκλίους. Για έμφαση έχω ήδη υπογραμμίσει τη λέξη «βιολόγοι» στα εξαιρούμενα επαγγέλματα. Καλού κακού έχω υπογραμμίσει επίσης τους εκπαιδευτικούς, τα πνευματικά δικαιώματα των συγγραφέων, και τους εισηγητές σε σεμινάρια· δεν ξέρεις ποτέ.

- Μη μου λες επαγγέλματα. Πες μου ΚΑΔ.
- Φυσικά, λέω χαμογελώντας, ορίστε.

Και της πασάρω το προτυπωμένο χαρτάκι με τους Κωδικούς Αριθμούς Δραστηριότητας που έχω επιλέξει. Δυο ώρες έψαχνα τα κατάλληλα νούμερα, πήρα όλο τον κατάλογο σβάρνα. Μέχρι και οι ιερόδουλοι έχουν ΚΑΔ. Και οι ιεροψάλτες. Άλλον, βέβαια. Η ωραία δίνει το χαρτάκι στην όχι και τόσο ωραία η οποία περιεργάζεται τις ΚΑΔ και την περιγραφή της καθεμιάς, αντιγραμμένα κατευθείαν από από την ιστοθέση του Υπουργείου Οικονομικών. Στο τέλος αποφαίνεται:

- Ναι, δεν απαιτείται εγγραφή στο Επιμελητήριο.
- Ωραία, θα μου δώσετε μια βεβαίωση;
- Όχι.
- Γιατί όχι;
- Γιατί κανένας νόμος δε λέει ότι πρέπει να δίνουμε βεβαιώσεις. Ούτε καμμιά εγκύκλιος.
- Ορίστε;
- Δεν είμαστε Δημόσιο εδώ να εκδίδουμε βεβαιώσεις. Κανονικά οι εφορίες πρέπει να το ξέρουν αν χρειάζεται ή όχι εγγραφή.
- Αλλά βαριούνται να το ψάξουν, συμπληρώνει η ωραία.
- Και τι να κάνω εγώ;
- Προεγγραφή, λένε και οι δύο με ένα στόμα.

Ο φάκελλος με τη χαρτούρα μάλλον δε θα μου χρησιμεύσει και πολύ εδώ. Κοιτάω την ωραία με ύφος απορίας. Μου χαμογελάει. Έχει ωραίο χαμόγελο.

- Άκουσε να δεις τι θα γίνει. Εσύ θα μας κάνεις εδώ μια αίτηση προεγγραφής. Τζάμπα είναι, θα σου δώσω μια βεβαίωση επιτόπου. Θα πας με τη βεβαίωση στο Μητρώο της ΔΟΥ να κάνεις έναρξη. Πρόσεξε να πας νωρίς, έχει τεράστιες ουρές με τους κλειδάριθμους.
- Το ξέρω... της λέω ξέπνοα.
- Αφού κάνεις την έναρξη, θα ξανάρθεις εδώ να σου δώσουμε ένα αντίγραφο του Νόμου, αν και από ό,τι βλέπω το έχεις ήδη. Εμείς θα γράψουμε στα χαρτιά μας ότι η προεγγραφή σου ακυρώνεται διότι δεν προβλέπεται η εγγραφή για τους συγκεκριμένους ΚΑΔ. Εσύ μετά θα πας όπου αλλού χρειάζεται, στο ΤΕΒΕ ξερω γω, και θα καταλήξεις με όλα τα χαρτιά πάλι στην εφορία, στον Κώδικα. ΚΒΣ. Κατάλαβες μέχρι εδώ;
- Φυσικά, είμαι διαβασμένος.

Μου ξαναχαμογελάει. Μιλάμε για πολύ ωραίο χαμόγελο.

- Κι όταν σου πούνε στον Κώδικα «πού είναι η βεβαίωση εγγραφής», εσύ θα τους κάνεις πάσα το νόμο και τις εγκυκλίους. Κατάλαβες;
- Μα δεν έπρεπε να το ξέρουν μόνοι τους;
- Έπρεπε, μου απαντάνε και οι δυο με ένα στόμα. Αλλά τι ψάχνεις τώρα;

Παίρνω τη βεβαίωση προεγγραφής και φεύγω τρέχοντας για τον ΟΑΕΕ. Ευτυχώς δεν είναι πολύ μακριά, και έχει και θέση να παρκάρεις από κάτω (νότια προάστια, είπαμε). Ανεβαίνω στο γκισέ που μου υποδεικνύουν. Δεν έχει καθόλου κόσμο. Έχει κλιματισμό. Είναι πολύ συμπαθητικά. Με κοιτάει μια υπάλληλος πίσω από το τζάμι. Της χαμογελάω. Εκείνη δε μου χαμογελάει καθόλου.

- Τι ώρα είναι αυτή; ρωτάει.
- Δώδεκα και είκοσι, της λέω.
- Σε δέκα λεπτά κλείνουμε.
- Μα έξω γράφει ότι κλείνετε στη μία.
- Στη μία κλείνει το κτίριο. Το Ταμείο κλείνει στις δωδεκάμιση.
- Ε, έχουμε δέκα λεπτά ακόμα.
- Τι θέλετε;
- Να εγγραφώ για να κάνω έναρξη επαγγέλματος.
- Α, πα, πα, πα, πα, δεν προλαβαίνουμε.
- Είστε σίγουρη;
- Μα φυσικά, πρώτη φορά το κάνω; Άλλωστε είμαι βέβαιη ότι δεν έχετε όλα τα απαραίτητα χαρτιά μαζί σας.

Αυτό είναι πρόκληση σε μονομαχία. Τη δέχομαι. Ακουμπάω το φάκελλο πάνω στο γκισέ.

- Ε, δε μου λέτε τι είναι μήπως τα έχω ήδη;

Τώρα μου χαμογελάει. Στ' αλήθεια. Αλλά με ύφος συμπόνοιας, τύπου «κακόμοιρο παιδί, αν ήξερες με τι έχεις μπλέξει».

- Φωτοτυπία ταυτότητας.
- Ορίστε. (1-0)
- Βεβαίωση ιδιοκατοίκησης ή μισθωτήριο συμβόλαιο ή υπεύθυνη δήλωση θεωρημένη από ΚΕΠ...
- Νάτη (2-0).
- Βεβαίωση ΑΜΚΑ.
- Εδώ την έχω (3-0).
- Καρτέλα ενσήμων ΙΚΑ αν έχετε ασφαλιστεί παλιά εκεί. Την πρώτη πρώτη αν είναι πριν το 1993.
- Μα βέβαια, ορίστε (4-0).

Παίρνει μια ανάσα.

- Έψιλον εννιά.
- Τι έψιλον εννιά; (το φάγαμε το γκολάκι...).
- Αυτουνού που υπογράφει την υπεύθυνη δήλωση. Και επιπλέον αίτηση συμπληρωμένη.
- Εδώ την έχω. (5-1)
- Τι είναι αυτό; Αυτή είναι του παλιού ΤΕΒΕ.
- Μα αυτήν έχει το σάιτ (όχι μόνο μας το ακυρώσανε αλλά φάγαμε και αυτογκόλ στην αντεπίθεση, γμτ).
- Όχι, όχι, αυτήν που θα σας δώσω εγώ. Το σάιτ είναι παλιό. Ορίστε.
- Και τελειώσαμε; (να το κρατήσουμε στο 4-2 έστω...)
- Όχι, θέλετε και το απογραφικό δελτίο. Νάτο.
- Και τέλος; (4-3. Το βλέπω να 'ρχεται.)
- Και μια υπεύθυνη δήλωση που θα σας δώσω εγώ.
- Εντάξει (4-4 τελικό, έστω ισοπαλία), άρα αν έρθω αύριο με όλα αυτά συμπληρωμένα...

Με κοιτάζει πάλι με το χαμόγελο «κακόμοιρο παιδί».

- Αύριο είναι 28 του μήνα.
- Πράγματι.
- Αν έρθετε αύριο θα πρέπει να σας χρεώσω ασφάλιστρα και για αυτό το μήνα.
- Μα έναρξη θα κάνω την 1η του επομένου μήνα.
- Ακριβώς. Γι’ αυτό ελάτε την άλλη βδομάδα να σας χρεώσω ασφάλιστρα για τον επόμενο μήνα μόνο. Α, και τέλος εγγραφής 111,15 ευρώ.

Αναρωτιέμαι αν η ήττα με 5-4 είναι έντιμη ήττα. Η κοπέλα κοιτάει το ρολόι της.

- Δώδεκα και τριανταένα. Κλείσαμε.

Μάλλον ξεκάθαρη ήττα είναι, γαμώτο. Αλλά τον άλλο μήνα, πάλι με χρόνους με καιρούς, θα πάρω το αίμα μου πίσω. Προς το παρόν μαζεύω τις αιτήσεις και τα απογραφικά και πάω στο πατρικό να εντοπίσω κανένα ξεχασμένο Ε9.

Αλλά θα ξανάρθω. Την άλλη βδομάδα. High noon.

(συνεχίζεται)