Σατιρικά γυμνάσματα, Β3 (Κωστής Παλαμάς)

Ζαγάρια και τσακάλια και κοκόροι,
σηκωτοί κάθε τόσο στο ποδάρι,
μόρτηδες, λούστροι, αργοί, λιμοκοντόροι.

Στον αφέντη χαρά που τους λανσάρει!
Και ποια είναι τα σωστά, ποια τα μεγάλα
που την ορμή τούς δίνουν και τη χάρη;

Προδότες οι Τρικούπηδες. Κρεμάλα!
Κ' οι Ψυχάρηδες; Γιούχα! Πλερωμένοι.
Να η Ελλάδα! Αρσακιώτισσα δασκάλα,

με λογιότατους παραγιομισμένη.
Κι ο Ρωμιός; Αφερίμ! Μυαλό; Κουκούτσι.
Από τον καφενέ στην Πόλη μπαίνει,

του ναργιλέ κρατώντας το μαρκούτσι.


Κωστής Παλαμάς (1859-1943), Σατιρικά γυμνάσματα, Δεύτερη σειρά, 3.


(Σ.Σ. Το διδάχθηκα βέβαια στο Λύκειο, και τότε μου είχε φανεί κάπως παλιακό, του δεκάτου ενάτου αιώνος. Τώρα με τόσες κραυγές για προδότες και κρεμάλες τριγύρω, είναι ιδιαιτέρως επίκαιρο πλέον και το θυμάμαι από καιρού εις καιρόν και γαργαλιέμαι, αλλά ως σήμερα αντιστεκόμουν στον πειρασμό να το ξεθάψω καθότι το μπλόγκ αποφεύγει το σχολιασμό της επικαιρότητας.

Αλλά μια βολτίτσα στα σχόλια γύρω από ένα ανέκδοτο με ένα κουνούπι του Δυτικού Νείλου και διάφορες κουβέντες στα διαδικτυακά στενά, και δεν άντεξα άλλο. Να προδότες, να κρεμάλες, να τα επικολυρικά...

Περαστικά μας, έτσι που μπλέξαμε. Του δεκάτου ενάτου αιώνος οπωσδήποτε - και πιο πίσω.)