Η δικιά μου

...δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου, ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ...

Απ’ το πρωί τσακώνομαι. Όχι ακριβώς, όχι κυριολεκτικά, αλλά συνήθως στα social media είμαι ψύχραιμος και αποφεύγω τις επικαιρικές αναφορές κάνοντας τάχα μου χιούμορ παρά βαρύγδουπες τοποθετήσεις. Φροντίζω να μην αντιπαρατίθεμαι σε προσωπικό επίπεδο με κανέναν (άλλωστε φέισμπουκ-ξεφέισμπουκ, όλοι φίλοι μου είναι λίγο πολύ στ’ αλήθεια) και να μην προσβάλλω τον κόσμο, ακόμα κι αν διαφωνούμε ολοσχερώς. Ξέρετε τώρα, κάτι η «χαμηλών τόνων» αντίληψη που έχω για το πώς πρέπει να διεξάγεται ο διάλογος, κάτι μια ορισμένη - συμβατική έστω - ευγένεια που μου βγαίνει λόγω αγωγής, κάτι που καλώς ή κακώς αποφεύγω να ασχολούμαι στο ιστολόγιο με την επικαιρότητα, μέχρι τώρα τις μπανανόφλουδες τις είχα γλυτώσει, σχεδόν.

Αλλά από το πρωί δε μπορώ να κάτσω σε ησυχία. Ίσως να άρχισε βέβαια χτες-προχτές που κάποιος μου έλεγε πάλι θεωρίες συνομωσίας και πώς κάποιοι μας έχουν βάλει στο μάτι, ειδικά εμάς. Ρώτησα ποιοι είμαστε εμείς. «Οι Έλληνες», μου απάντησαν. Ρώτησα αν στους Έλληνες είμαι κι εγώ (δεν ξέρεις ποτέ), και ο μακροχρόνια άνεργος και ο Ανδρέας Βγενόπουλος. Δεν περίμενα την απάντηση, πέρασα στην αντεπίθεση: «Τι είναι καπιταλισμός και πώς δουλεύει, ξέρουμε;». Προφανώς η συζήτηση δεν οδηγήθηκε πουθενά, αλλά μου μπήκε ο διάολος φαίνεται και σήμερα ξύπνησα φουντωμένος.

Και τότε έσκασε το πρώτο χτύπημα: «Αγοράστε όλοι ελληνικά προϊόντα». Μάλιστα. Σοφόν το σαφές. Και μετά τι θα γίνει; «Μα μόνο έτσι θα βγούμε από την κρίση». Εκεί αρχίζω να γαργαλιέμαι, και χωρίς να είμαι καθηγητής οικονομικών και να μπορώ να αναλύσω την περίοδο του μερκαντιλισμού, πριν από την πρώτη παγκοσμιοποίηση του 19ου αιώνα, αντιλαβάνομαι πόσο έωλο είναι το επιχείρημα. Ειδικά αν το εφαρμόσουν και οι ξένοι και αντί να έρθουν σε εμάς για διακοπές κάτσουν στα αυγά τους και μας αφήσουν σύξυλους. Επίσης, όποιος μου βρει ελληνικό υπολογιστή, αυτοκίνητο ή έστω ποδήλατο, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον· ελληνικό βέβαια. Και να ψωνίσετε ελληνικά ρούχα, από ελληνικά υφάσματα. Αν βρείτε βέβαια, διότι μας πρόλαβαν οι Κινέζοι (όταν ήμουν πιτσιρικάς είχαμε βιοτεχνίες, μετά έστω φασόν – τώρα πλέον τίποτα). Αφήνω κι ένα σχόλιο για την ελληνικότητα του ελληνικού καφέ (αραβοαφρικανικής προέλευσης και τουρκικής συνταγής) και εισπράττω τα επαινετικά σχόλια διαφόρων φίλων· συμπτωματικά ή όχι όλων αποδήμων, σαν εμένα.

Στο μεταξύ όμως έρχεται το δεύτερο. Φίλτατος κατά τα λοιπά συμπατριώτης ποστάρει εικόνα όπου τσολιάς με γιαταγάνι κρατάει ως τρόπαια τα κεφάλια διαφόρων πολιτικών. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν τη λατρεία που τρέφω στη συγκεκριμένη ομάδα συνανθρώπων μας, αλλά για μισό λεπτό ρε παλληκάρια, και ο Γιωργάκης και ο Αντωνάκης και ο Καρα-πως-τον-λένε, και η Αλέκα και ο Τσίπρας, στο ίδιο τσουβάλι μπαίνουνε; Δηλαδή είτε είμαστε με το μνημόνιο είτε δεν είμαστε, είτε διορίζαμε τη μάνα μας και τον πατέρα μας είτε είμασταν μια ζωή στην απέξω, ένα και το αυτό; Αρχίζω και φιτιλιάζω για τα καλά και τότε έρχεται απανωτά το τρίτο: «Ο λαός απαιτεί τις κρεμάλες στη Βουλή».

Προς στιγμήν αισθάνομαι σα να με μπατσίσανε στα μούτρα. Χώρια που κι εγώ λαός είμαι και η γνώμη μου είναι εντελώς διαφορετική αλλά δε με ρώτησαν, ποια Βουλή ρε κακόμοιροι, είδατε ποτέ σας να παίρνονται οι αποφάσεις στη Βουλή; Ακόμα και στις «καλύτερες» μέρες της Δημοκρατίας μας, σε κλειστά δωμάτια άγνωστων συσκεπτομένων παιρνόντουσαν οι αποφάσεις· οι περιδεείς, αγράμματοι, σαρξ εκ της σαρκός μας βουλευτές που έβαζαν (όχι όλοι, ε;) μια σφραγιδούλα από πάνω σας φταίνε; Οι τράπεζες, τα hedge funds, οι έμποροι και οι μεσάζοντες όπλων, οι υπηρέτες μιας ορισμένης τάξης, ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ γαμώτο, δεν σας λέει τίποτα; Και ποιος τους ψήφιζε δηλαδή αυτούς που θα κρεμάσετε; Ποιος έβγαζε τον ένα αποτυχημένο για να αντικαταστήσει τον άλλο αποτυχημένο και μετά να ξαναφέρει πίσω τον πρώτο; Ποιος επέτρεψε να βγαίνουν πρωθυπουργοί άνθρωποι με το ίδιο επίθετο επί τρεις γενιές;

Πάνω που αποφασίζω να μην πάρω μέρος στην κουβέντα με τις κρεμάλες και τα γιαταγάνια, μου έρχεται το τέταρτο: «Ένας ηγέτης λείπει, να πει στους ευρωπαίους να πάνε να γαμηθούν». Δεν ξέρω αν είναι πιο γελοία η υπογραφή Χάρυ Κλυν από κάτω ή το ίδιο το κείμενο. Κρατάω όσο μπορώ τα νεύρα μου ενώ απαντάω στη φίλη που το πόσταρε (κι αυτή απόδημη, και μέσα στην καρδιά του κτήνους η κακομοίρα) ότι μέσα σε όλα τα άλλα, μόνο ο Φύρερ μας έλειπε, ή ίσως ο Ντούτσε επί το γελοιωδέστερον. Ξέρω βέβαια ότι σε πολλούς λείπει· αλίμονο, είναι πολύ πιο εύκολο το να ακολουθείς τυφλά κάποιον (στην ανάγκη τον θυσιάζεις τελετουργικά στο τέλος) από το να βασανίζεις το μυαλό σου με τα ερωτήματα του πώς και του γιατί και πώς φτάσαμε εδώ και τι κάνουμε τώρα. Και μάλιστα για ζητήματα τεράστια, με ιστορία αιώνων (ο καπιταλισμόοοοοοος λέμε) που είναι πολύ κουραστικό ακόμα και να αρχίσεις να τα σκέφτεσαι, όχι να βρεις άκρη κιόλας.

«Αλλά άμα δε βασανίσεις το μυαλό σου, άμα δεν ψαχτείς, καμμιά λύση δε θα ‘ρθει μόνη της», σκέφτομαι, παρόλη την ανάγκη πολλών να τους καθησυχάζουν και να τους λένε ότι τα βάσανά τους θα τελειώσουν εδώ δίπλα, στην άλλη γωνία (η ίδια λογική που μνημόνιο το μνημόνιο μας έφερε μέχρι εδώ), ή ότι θα κάψουν τη Βαστίλλη και με κάποιο τρόπο δεν θα τους προκύψει μια σειρά πολέμων κι ένας Βοναπάρτης αυτοκράτωρ ή μετά μια παλινόρθωση κι ένας Μέττερνιχ και δεν ξέρω τι άλλο. Κι εκεί που κάθομαι αποκαμωμένος, σκάει και το πέμπτο: «Όλοι στο προφίλ σας την ελληνική σημαία!» Α, ναι; Και γιατί ρε παιδιά τη σημαία; Τι ακριβώς σημαίνει εκεί που είχα τους υπέροχους κοιλιακούς μου ή τις παιχνιδιάρικες βυζούκλες μου ή την πανοραμική φάτσα μου, να ανεβάσω εννιά λωρίδες μπλε-άσπρο με σταυρουδάκι; Τους κάναμε τα μούτρα κρέας; Τους δώσαμε και καταλάβανε; Έφυγε η τρόικα; Σώσαμε (έστω) την αξιοπρέπειά μας;

Με παρηγορεί η φίλη (απόδημη...) που γράφει «δεν αντέχω πια να βλέπω την ακρόπολη και τις αναρτήσεις του τύπου "θυμήσου την καταγωγή σου". Είναι εκτός θέματος!! δηλαδή είναι εξαιτίας της καταγωγής ενός λαού που δεν του αξίζει η ανεργία, η πείνα και η ανέλπιδη ζωή?? Δεν είναι εθνικιστικό το πρόβλημα, είναι απλά ανθρώπινο», με παρηγορούν τα 15 like από κάτω· δεν είμαστε τελείως μόνοι. Αλλά με απελπίζουν τα απανωτά χτυπήματα, όπως με απελπίζει το ανερχόμενο ποσοστό της Χρυσής Αυγής (ο φύρερ, ο φύρερ...), η αμνημοσύνη πολλών φίλων μορφωμένων και ανοιχτομάτηδων δήθεν, ο ωκεανός των κλισέ και η επέλαση της βλακείας. Και κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο κι όπως ακούω την «Πατρίδα» του Αλκίνοου, αρχίζω και φωνάζω (και οι τοίχοι του άδειου πορτογαλικού σπιτιού μου αντηχούν παράξενα):

- Άστε κάτω τη σημαία, ρε πούστηδες, δεν είναι δικιά σας.

Δε σας τη χαρίζω, γαμώτο.



Χαμένες παραδόσεις κι ατέλειωτες πιστώσεις, το νεκρό πώς να τον σώσεις; Κι όμως, εγώ αλλιώς την έχω νοιώσει, και δε σας τη χαρίζω λέμε...