Φεβρουάριος (Κώστας Καναβούρης)

Κάθομαι και ακούω τον Φεβρουάριο. Το κρύο του και τα μουντά του απογεύματα που θα έρθουν. Αυτή την πρώτη Κυριακή του.

Κάθομαι και ακούω τους ανθρώπους να περνούν βιαστικά ή, μάλλον, να προσπερνούν το κρύο βαδίζοντας ποιος ξέρει σε ποιαν άνοιξη; Κάθομαι μέσα στο σπίτι και έχω τα φώτα ανοιχτά στη συννεφιά και στα ονόματα που θα ήθελα να συναντήσω και να τα ξαναπώ. Καιρός να βρεθούμε.

Καιρός να βραχούμε. Το ραδιόφωνο είναι κλειστό. Η τηλεόραση είναι κλειστή. Οι κυριακάτικες εφημερίδες περιμένουν υπομονετικά να τις ξεφυλλίσω. Ειδήσεις, αναλύσεις, εμβαθύνσεις, εκτάσεις και προεκτάσεις. Σιωπή.

Ένας σιωπηλός πολιτισμός της Κυριακής μέσα στο σπίτι, ψάχνοντας για λίγη πολυτέλεια αισθήσεων. Και κρύο. Το αληθινό χειμωνιάτικο κρύο που έρχεται από παντού!

Κάθομαι και ακούω τον Φεβρουάριο. Στάζει από τη λέξη του. Ξαναλέω μέσα μου τα τραγούδια του, αλλά όχι φωναχτά. Το είπαμε: Κυριακάτικη σιωπή από μάτια που δεν είναι εδώ. Καλύτερα, παρά να ακούς τραγούδια που δεν θέλησες. Λέω ν' αφήσω απ' έξω τις ειδήσεις.

Σήμερα που είναι Κυριακή, λέω να ψάξω τις γωνίες του σπιτιού μου, βρίσκοντας ξεχασμένα μυστικά και ανακαλύπτοντας τριγμούς καλοκαιριών. Εδώ. Μέσα στο κρύο.

Έχει ρυθμό το κρύο. Σου επιβάλλει έναν ορισμένο τρόπο κινήσεων, ευθύβολων όσο και εκηβόλων. Σου επιτρέπει να μην ακούς παρά μονάχα τον αέρα του ανείπωτου. Σου επιτρέπει να ακούς τα μάτια που δεν είδαν και να λυπάσαι. Όχι γι' αυτά.

Για σένα που δεν τα έκανες να δουν έναν ολόκληρο Φεβρουάριο. Που δεν τα πήγες ως την άνοιξη με την ποιότητα Φεβρουαρίων.

Κάθομαι και ακούω τον Φεβρουάριο. Βουίζει από σιωπή. Μου αρέσει. Αυτή την Κυριακή δεν θέλω να ακούσω τίποτε άλλο. Θα πάρω τον εαυτό μου από το χέρι και θα τον ξεναγήσω στα ερείπια της λύπης του και της χαράς του.

Βγάζοντας χώμα από το χρόνο του. Προσθέτοντας τη χαμηλή θερμοκρασία της ελπίδας του. Και αυτόν τον Φεβρουάριο που δεν θα ξαναέρθει. Τα βήματα έξω από το σπίτι είναι ανθρώπων που περνούν και όχι που έρχονται. Ειδήσεις που περνούν και βιάζονται.

Κηλίδες συννεφιάς που ανεβαίνει από το βυθό. Απαλά, σαν λέξη ξεχασμένη από παλιά ποιήματα. Ευωδιάζοντας άλλες λέξεις. Και τότε όλα αλλάζουν.

Γι' αυτό κάθομαι και ακούω τον Φεβρουάριο. Για τις άλλες του λέξεις. Για όλα τα λιγάκι πριν του κρύου. Για όλα τα παιχνιδίσματα της μοναξιάς του.

Για το κρύο που έρχεται για να προσπεράσει και σε κάνει να θυμάσαι το κορμί σου. Σήμερα που είναι Κυριακή, δεν περιμένεις τίποτα και όλα αρχίζουν. Τέρμα λοιπόν η σιωπή. Θα ανοίξω το ραδιόφωνο. Θα αφήσω να με ξεγελάσουν τα τραγούδια. Θα ανοίξω την εφημερίδα, να παρελάσει ο κόσμος.

Θα πω το κρύο με αντίδοτο αιχμής: περιμένω.

Κώστας Καναβούρης - Υπάρχει λόγος
Η ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ - 2 Φεβρουαρίου 1997

Σ.Σ. Το κείμενο αρχειοθέτησα ως απόκομμα το 1997 και ανάρτησα πρώτη φορά πριν τέσσερα χρόνια, στη φρέσκια τότε Ροβυθέ. Είπα να το ξαναβγάλω στον αφρό, αφού το αναγνωστικό μου κοινό έχει αλλάξει αρκετά από τότε, και ελάχιστοι θα κάτσουν να ξεθάψουν τα παλιά ντουλάπια. Ενθύμιο μιας εποχής που οι εφημερίδες ήταν ακόμα χαρτί τυπωμένο, κι η ανάγνωσή τους μια μικρή απόλαυση του πρωινού της Κυριακής. Αγνοώ ποιος είναι ο συγγραφέας του, με τι ασχολείτο τότε ή σήμερα. Απλά μου άρεσε.

Κατά τα λοιπά, δεκαπέντε χρόνια και τριάμισι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, περιμένω...