Οι βαρετοί μπλόγκερ

Αυτός ο τύπος γραφικής παράστασης λέγεται Venn diagram (υποθέτω θα υπάρχει και στα ελληνικά κάποιος ανάλογος όρος, που ωστόσο μου διαφεύγει). Το ψάρεψα στο facebook της Ana, αλλά προέρχεται από την αναγραφόμενη ιστοθέση.

Τα social media δεν με ενθουσιάζουν και φοβερά ως ιδέα (ειδικά αν περνάς τη ζωή σου σε αυτά αντί να τη ζεις), ωστόσο έχουν τόση απήχηση που καθίστανται προνομιακός, αν όχι ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας με διάφορους συμπαθείς κατά τα λοιπά ανθρώπους, ειδικά νεώτερους από τη γενιά μου. Από την άλλη βέβαια, όταν η ζωή σου λαμβάνει χώρα σε διαφορετικό μέρος από εκεί που ενδεχομένως θα ήθελες, τα τουΐτς και τα στάτους απντέιτς μια χαρά είναι, ως υποκατάστατο μιας κουβεντούλας που θα ήθελες να κάνεις (αλλά δε μπορείς λόγω απόστασης) με τους φίλους σου και τους ανθρώπους που σε ενδιαφέρουν. Εννοείται ότι δεν εντάσσω τα ιστολόγια σε αυτήν την κατηγορία, διότι καθώς δεν έχουν τον περιορισμό της συντομίας του μηνύματος (έχουν βέβαια άλλους περιορισμούς...), σου επιτρέπουν να πειραματιστείς με λιγότερο τυποποιημένες ή κωδικές μορφές λόγου.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει και ένα δυνητικό αναγνωστικό κοινό έτοιμο να αλληλεπιδράσει μαζί σου, κάπως διαφορετικό ίσως από τους φίλους και «φίλους» του facebook και του Myspace, και τους «ακόλουθους» του tweeter (τo Google+ είναι ακόμα καινούργιο και δεν έχω αποκρυσταλλωμένη άποψη, αλλά κάπως σε facebook πρέπει να φέρνει). Σε σχέση με την επέλαση των social media, τα ιστολόγια πριν κλείσουν δεκαετία στην πιάτσα έχουν αρχίσει να μοιάζουν κάπως παλιομοδίτικα και ξεπερασμένα. Αυτό βέβαια εμένα ως παλιομοδίτη και ξεπερασμένο με ευχαριστεί ιδιαίτερα, διότι αισθάνομαι μια οικειότητα με το μέσο που γερνάει μαζί μου. Από την άλλη, υποψιάζομαι ότι και το κοινό των ιστολογίων θα έχει αρχίσει εν πολλοίς να αλλάζει, κάτι που υποχωρεί η μόδα τους, κάτι που έχουν ειπωθεί και ξαναειπωθεί διάφορα, κάτι που η υποτιθέμενη «μπλογκόσφαιρα» έχει πάρει ένα πολύ ακανόνιστο σχήμα, με μερικές φίρμες, λίγους επίμονους κηπουρούς και πολλούς που πέρασαν και δεν έκατσαν.

Γενικά πάντως έχω την αίσθηση ότι έχουμε αρχίσει και αραιώνουμε. Από τους γνωστούς και φίλους ιστολογούντες αρκετοί φαίνεται να το έχουν κλείσει το μαγαζί, κάποιοι μάλιστα έχουν δηλώσει και το σκεπτικό τους. Άλλοι αποφεύγουν τις δηλώσεις, αποφεύγουν όμως και τα ποστ, και τα ιστολόγια κρέμονται στο διαδικτυακό κενό όπως ήταν το 2010 ή παλιότερα. Η αλήθεια είναι ότι για μερικούς στεναχωρήθηκα γιατί θα μου λείψει ο ήχος της φωνής τους (τα κείμενα «ακούγονται» εσωτερικά, ξέρετε), και χαίρομαι όταν καμμιά φορά ανταμοίβουν τους υπομονετικούς με κάνα ξαφνικό κειμενάκι (ε, Γωγούλα;). Μερικοί άλλοι είχαν εμφανώς εξαντλήσει τα αποθέματά τους, είπαν αυτό που είχαν να πουν και ησύχως απήλθαν· ουδείς ψόγος. Προχτές καθάρισα λίγο από το ιστολόγιο τους συνδέσμους (Σ.Σ. λινκς...) που είχα πρωτοβάλει το 2008: χρειάστηκε να σβήσω κάμποσους που δεν οδηγούσαν πουθενά πια.

Ο κόσμος αλλάζει, και ο κόσμος του διαδικτύου ομοίως. Αναρωτιέμαι καμιά φορά ποιος χρειάζεται όλη αυτή τη συσσώρευση κειμένων, ειδικά επικαιρικών κειμένων ή αναφορές πεπραγμένων και περιαυτολογίες. Όλοι βέβαια θέλουμε να πούμε τις ιστορίες μας, αλλά δεν είναι όλες οι ιστορίες για να μείνουν στην ιστορία, πολλές είναι κοινότοπες ή απίστευτα βαρετές. Δεν είμαι αθώος του αίματος φυσικά· αλίμονο. Έχω γράψει (και μένουν αναρτημένα) κείμενα που με χαρά θα πετσόκοβα ή και θα καταργούσα ολοσχερώς εκ των υστέρων. Αλλά δεν έχω και ιδιαίτερες ενοχές οπότε δε με πειράζει να μένουν αναρτημένα· καθένα σε συνδυασμό με την ημερομηνία του δίνει και μια αναφορά της κατάστασης ή της πνευματικής διαδρομής μου, ως προς την εποχή που γράφτηκε. Αν μου επιτρέπουν οι ιστιοπλόοι φίλοι μου την παρομοίωση (στους καιρούς του GPS), είναι σαν τα σημάδια που κάνεις στο χάρτη καθώς παίρνεις στίγμα σε διαφορετικά σημεία του ταξιδιού. Από μόνα τους, είναι απλές κουκίδες, αλλά όλα μαζί ορίζουν μια πορεία. Όχι κατ' ανάγκη ευθύγραμμη· πότε πας με τον καιρό, πότε κόντρα, με διαρκή τακ (για τους μη ιστιοπλόους: με ζιγκ-ζαγκ) μέχρι να φτάσεις εκεί που θες, αν θες κάπου συγκεκριμένα.

Δεν κρύβω πάντως ότι πολύ χαίρομαι να κοιτάω γύρω και να βλέπω όχι μόνο όσους έχουν απομείνει από τον αρχικό στόλο των συνταξιδιωτών αλλά και μερικές νέες προσθήκες εραστών του ιστολογείν καθ' οδόν (καλώς το Δεσποινάκι) ώστε να φτιάχνουμε κάνα καρεδάκι για διαδικτυακή πρέφα κι ας κάνουν μερικοί τους τεμπέληδες. Κουβέντα στην κουβέντα βέβαια, καλό είναι να θυμόμαστε ότι υπάρχει ζωή έξω από το καρέ, όπως μου θύμισε αποτόμως και βιαίως (μέσω social media, εννοείται) μια Πορτογαλίς φίλη που ανέβασε στο προφίλ της την εικόνα με το διάγραμμα φιλίας-έρωτα-σεξ που εμφανίζεται στην κορυφή της ανάρτησης. Εξαιρώντας ιδανικές και κάπως ανύπαρκτες καταστάσεις, το διάγραμμα παρέχει κάποιες βιώσιμες επιλογές, το ενδιαφέρον του όμως έγκειται στο κόκκινο κυκλάκι κάτω δεξιά: έξω από φιλίες, έρωτες και σεξ, κάπως σαν ατελές υποκατάστατο, κάποιος λέει «γεια, έχω ένα μπλογκ». Άουτς... αυτό πόνεσε.

Έσπευσα να δηλώσω στα σχόλια της φίλης μου ότι έχω κι εγώ ένα μπλογκ· προς μεγάλη μου χαρά μου απάντησε εντός δευτερολέπτων «ναι, κι εγώ». Τα επόμενα λεπτά και ώρες το ποστ γέμισε (χιουμοριστικά) σχόλια από διάφορους ανθρώπους σε διάφορες γλώσσες, ορισμένοι εκ των οποίων ανέφεραν ότι αν και μπλόγκερ, και φίλους έχουν, και έρωτες, ακόμα ακόμα και σεξ ενίοτε, συχνά παραπάνω από ένα μαζί. Το πράγμα ήταν αρκούντως παρήγορο ώστε να μη με πιάσει κανένας πανικός (είμαι και σε κρίσιμη ηλικία για έμφραγμα πλέον και πρέπει να έχω το νου μου), οπότε συνέχισα τις βόλτες στα social media σχολιάζοντας τη νέα κυβέρνηση που μας επεφύλαξε τον πρώτο υπουργό επί της ναυτιλίας με εξειδίκευση στις τριήρεις, μέχρι που ξετρύπωσα μια αισιόδοξη νότα σε έναν τοίχο (του Ηρακλείου, νομίζω), κι έσπευσα να τη μοιραστώ πρώτα με τη Γωγώ που έχει το copyright άλλωστε, κι έπειτα με το πολυπληθές κοινό της Ροβυθέ.

Άντε, καλό Σαββατοκύριακο.


Όχι, δεν έχει να κάνει με τη νέα μεταβατική κυβέρνηση, δεν περιμένω κάτι από κει. Τη φωτο υπεξαίρεσα από μια σελίδα στο facebook με τίτλο «Ανεξερεύνητες γωνιές στο Δήμο Ηρακλείου Κρήτης».