Κι άλλες επέτειοι

Μια φρέσκια ελληνική σημαία έχει αναρτηθεί στον ιστό δίπλα στη σκισμένη παλιά, από εν ευθυμία τελούντες (οπωσδήποτε...) ιστιοπλόους, όχι όλους εκ γενετής Έλληνες αλλά σαφώς εξ' επιλογής. Αναμένονται οι αντιδράσεις του Λιμενικού Σώματος.

Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μέρα αλλά ήταν 25η Μαρτίου, και μάλιστα η χτεσινή. Μια μέρα στην οποία εορτάζεται ο Ευαγγελισμός και μαζί η επέτειος της επανάστασης του 1821 (το τονίζω, γιατί μερικοί μπορεί να μην το ξέρουν, δείτε λεπτομέρειες εδώ). Θα αντιπαρέλθω τη σημερινή συζήτηση για τα ρατσιστικά συνθήματα στην παρέλαση, καθώς με μερικές εξαιρέσεις που προανέφερα δυο αναρτήσεις παρακάτω (δείτε εδώ) δεν έχω σε τεράστια υπόληψη τους ένστολους, ακόμα και του σχετικά ανώδυνου Λιμενικού Σώματος.

Μου φαίνεται βέβαια λίγο αστείο το σκηνικό, την ώρα που πλείστοι όσοι εκ των ηρώων του 1821 ήταν αρβανίτικης (δηλαδή εν τέλει αλβανικής) καταγωγής μάλλον, αλλά έτσι κι αλλιώς ούτε τις καταγωγές έχω σε υπόληψη ιδιαίτερη, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε μια εποχή όπου το πού ανήκεις ήταν θέμα θρησκείας μάλλον παρά οτιδήποτε άλλο: οι άνθρωποι μπορούσαν ακόμα να "τουρκέψουν" ή να "φραγκέψουν" ανάλογα με το Θεό τους και όχι τα γονίδια. Έχουν αναφερθεί πλήθη διαλόγων του Τζαβέλλα ή του Ανδρούτσου με (τουρκ-)αλβανούς αντιπάλους εις άπταιστον αλβανικήν χωρίς διερμηνέα, χώρια η θητεία του Καραϊσκάκη και άλλων πολλών στην αυλή του Αλή Πασά. Όλα αυτά είναι γνωστά, και διατηρήθηκαν ακόμα και χρόνια μετά, όταν ο ναύαρχος Κουντουριώτης έδινε το παράγγελμα "βρας" (πυρ στα αρβανίτικα) στους Υδραίους ναύτες του στη ναυμαχία της Έλλης, όπως μαρτυρά ο ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος στο ποίημα "Μπολιβάρ" - αναφερόμενος έστω και συμβολικά σε ένα παράδειγμα ανθρώπου που δεν εγεννήθη αλλά θα μπορούσε να είναι "ωραίος σαν Έλληνας".

Αυτά όλα βέβαια δεν τα σκεφτόμουν χτες, γιατί ούτε παρελάσεις παρακολουθώ ούτε με τα ΜΜΕ έχω πολύ στενή σχέση τελευταία. Χτες μάλιστα ειδικά, γιορτή του Ευαγγελισμού και επέτειο της επανάστασης, παράτησα τις στεριές και το βροχερό Ηράκλειο και ξανοίχτηκα στα ανοιχτά πελάγη (άλλωστε η επανάσταση είχε και ναυτικές δυνάμεις). Δηλαδή όχι πολύ ανοιχτά, εδώ παραπέρα μέχρι τη Δία πήγαμε, πέντε συντρίμμια και μια φίλη, χωρίς σκίπερ παρακαλώ και χωρίς δασκάλους και καθοδηγητές, μόνοι μας. Για να νοικιάσεις σκάφος απαιτούνται δύο διπλώματα ιστιοπλοΐας, εμείς είχαμε έξι. Προφανώς με τόσα διπλώματα αναμένεται να υπάρχει σύγκρουση για το καπετανιλίκι, οπότε αντί να στριμώχνομαι με τους άλλους καπεταναίους είπα να κάνω το λοστρόμο για πολλοστή φορά. Ατυχώς δεν υπήρχε κατώτερο πλήρωμα, ούτε ναύτες, ούτε μούτσοι, οπότε σε κανέναν δε μπορούσα να κάνω τον έξυπνο.

Δε βαριέσαι πάντως, αν και πολυκέφαλο, το σκάφος επέπλευσε, και έτσι καταφέραμε και να λύσουμε χωρίς ατυχήματα, και να βγούμε από το λιμάνι, και να ανοίξουμε πανιά, και να βρούμε τη Δία (εντάξει, απέναντι είναι, αλλά και οι άλλοι που ψάχνανε τη Μάλτα και δεν τη βρήκανε ποτέ, εξ' ου και "Μάλτα γιοκ", δεν ήτανε λαμπροί ναυτικοί νομίζετε;). Εκεί εντοπίσαμε ντόκο για δέσιμο (υπό διάλυση βέβαια) στον κόλπο του Αη-Γιώργη, και μετά από πληθώρα ακριβών χειρισμών πρυμνοδέτησης που κράτησαν γύρω στη μιάμιση ώρα (μη βασκαθούμε...) καταφέραμε να δέσουμε με ασφάλεια. Δίπλα ήρθαν και έδεσαν δύο με ένα ταχύπλοο που άκουγαν σκυλάδικα στη διαπασών και μας πληροφόρησαν ότι στο Ηράκλειο έβρεχε καρεκλοπόδαρα. Ευτυχώς πήγαν σύντομα σχετικά να τσεκάρουν αν σταμάτησε να βρέχει, κι έτσι μείναμε στην ησυχία μας και τον αχνό ήλιο, μέχρι που μερικοί βούτηξαν κιόλας (και πάγωσαν) ενώ μερικοί σοφότεροι βουτήξαμε απλά στο κρασί από τη Γαρίπα (γεια σου Μαρίστρα!) και τους μεζέδες.

Τιμήσαμε τη εθνική επέτειο ανεβάζοντας μια ολόκληρη σημαία στο σκάφος στη θέση της μισής σκισμένης από τον άνεμο σημαίας που υπήρχε (δείτε τη φωτογραφία στην κορυφή), μερικοί τίμησαν και τον Ευαγγελισμό ανάβοντας το καντήλι στο εκκλησάκι της Ανάληψης που δεσπόζει στον κόλπο. Σαλπάραμε το σούρουπο αφού φέραμε κάμποσες βόλτες πάνω από τη σκαλωμένη άγκυρα (άμα κάνουμε αγκυροβολία την κάνουμε καλά...) και βγήκαμε στο γεμάτο πεντάρι με κάμποση μηχανάδα βέβαια καλού κακού. Φτάσαμε νύχτα στο Ηράκλειο και δέσαμε χωρίς να προκαλέσουμε ατύχημα και μάλιστα με τη μία, πράγμα που για τις επιδόσεις μας ως συντρίμμια ήταν εξαιρετικό επίτευγμα και μας συγχαίρω (ειδικά αυτούς που το έκαναν διότι εγώ απλώς κοίταζα). Ήπιαμε το υπόλοιπο κρασί μασουλώντας τα ψωμοτύρια που απέμειναν, και αποχαιρέτησα τους φίλους της ιστιοπλοΐας με μια ενδόμυχη απορία αν θα ξαναβρεθούμε μαζί σε τέτοια φάση και πόσο σύντομα.

Σήμερα τους έστειλα τα βιντεάκια που τράβηξα χτες και τις ευχές μου, σερφάρισα λίγο στο διαδίκτυο όπου είδα τις βλακείες της παρέλασης με καθυστέρηση φάσης, και σκέφτηκα αντί για τις συνηθισμένες στρατιωτικές ιστορίες που ανεβάζω σε κάθε εθνική επέτειο να πω μια έστω "χαλαρή" ιστορία χωρίς φοβερές προεκτάσεις και εκπληκτικά σημαινόμενα.

Σκέφτηκα ακόμα να πάρω τηλέφωνο τους γονείς μου - σήμερα κλείνουν 49 χρόνια γάμου και αναρωτιέμαι αν το θυμούνται. Αλλά κόντεψα να το ξεχάσω ξαναδιαβάζοντας το "Μπολιβάρ" στο διαδίκτυο.

Περνάει γρήγορα η ώρα, τι νομίζετε;