Σκουίκ, σκουίκ...

Η κοπέλα, φίλη και συνάδελφος, μου ζήτησε ως χάρη τη συνοδέψω οδικώς μέχρι το συνεργείο όπου θα άφηνε το αυτοκίνητό της για να το δουν και από κει να την πετάξω μέχρι τη δουλειά με το δικό μου. Της χρωστάω χάριτες πολλές, έτσι κι αλλιώς, οπότε με χαρά πήγα μαζί της. Το συνεργείο της βρίσκεται στο δρόμο που πάει για το Γάζι, λίγο έξω από την πόλη του Ηρακλείου. Δεν ήμουν σίγουρος πού έπρεπε να στρίψω κι έτσι μου πήρε λίγη ώρα μέχρι να το βρω. Όταν έφτασα, εκείνη ήταν ήδη έξω από το αμάξι και μιλούσε με κάποιον του συνεργείου.

- Δηλαδή τι ακριβώς κάνει;
- Έκανε ένα θόρυβο κάποια στιγμή, κάτι σαν περίεργο τρίξιμο, και από τότε έχει χαλάσει ο συναγερμός.
- Πώς έχει χαλάσει; Δεν ανοίγει; Δεν κλείνει;
- Κάνει έναν περίεργο ήχο. Να, ακούστε.

Η κοπέλα πάτησε ένα κουμπάκι στο τηλεκοντρόλ του συναγερμού. Το αμάξι κλείδωσε μεν, ακούστηκε όμως ένα ψόφιο μπιπ σαν παραπονεμένος βάτραχος. Σίγουρα όχι ό,τι περίμενες να ακούσεις από συναγερμό αυτοκινήτου.

- Για άνοιξέ το τώρα.

Η κοπέλα ξαναπάτησε το κουμπί και ακούστηκε ένα υπόκωφο "χριτς". Το αμάξι ξεκλείδωσε με ένα "πρρρρτ" που και πάλι δεν παρέπεμπε σε ήχο συναγερμού.

Ο τύπος κοιτούσε το αμάξι σκεφτικός. Άνοιξε το καπώ και έριξε μια προσεκτική ματιά στη μηχανή. Ύστερα φώναξε στο εσωτερικό του συνεργείου να του φέρουν μια πένσα.

- Τι πένσα; ρώτησε κάποιος από μέσα.
- Ό,τι να 'ναι, απάντησε ο τύπος, δεν έχει σημασία.

Συνέχισε να κοιτάζει σκεφτικός τη μηχανή μέχρι που η πένσα έφτασε στα χέρια του. Τότε γύρισε στην κοπέλα και ρώτησε:

- Πού το παρκάρεις;
- Στην αυλή, απάντησε η κοπέλα απορημένη.
- Δε μένεις στο κέντρο, ε; Έχει χωράφια γύρω γύρω;
- Πράγματι, είπε η κοπέλα. Πού το ξέρεις;

Αντί άλλης απάντησης, ο τύπος άπλωσε το χέρι προς τη μηχανή και έβγαλε, κρατώντας τον με την πένσα, έναν μουμιοποιημένο αλλά ευμεγέθη αρουραίο. Η κοπέλα κοκκίνησε ανεπαίσθητα, οι υπόλοιποι γελάσαμε μάλλον.

- Τους αρέσουν τα καλώδια, είπε ο τύπος. Ξέρεις, έξω κάνουν έρευνα για το πώς δεν θα έχουν ωραία γεύση τα καλώδια ώστε να μην τα τρώνε. Αυτές είναι έρευνες...

"... κι όχι αυτές που κάνουμε εδώ" σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα. Η κοπέλα πάτησε ξανά το κουμπάκι, και ο γνώριμος, συνηθισμένος ήχος του συναγερμού αντήχησε στους αιθέρες. Δυο-τρεις περαστικοί έστριψαν φευγαλέα τα κεφάλι, κι ύστερα το κουμπί πατήθηκε πάλι κι έμειναν μόνο οι γνώριμοι θόρυβοι της πόλης.


Σ.Σ. Αν και η ιστορία είναι λίγο μπαγιάτικη πλέον, μου τη θύμισε το διήγημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη "Το ποντίκι συνοδηγός" από τη συλλογή "Μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος", Ελληνικά Γράμματα, 2009.