Αν και ζω στην Κρήτη τα τελευταία χρόνια, δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να ενσωματωθώ "πολιτισμικά" στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα - μεγάλο παιδί είμαι πια, με επαρκή συγκρότηση μέσες-άκρες ώστε να μη με πιάνει κανένα ιδιαίτερο δέος. Ως "ξενομπάτης" με έναν ορισμένο αυτοσεβασμό, κρατάω μια ικανή απόσταση από τα παραφερνάλια του τοπικού "φολκλόρ", κι έτσι όπως είναι μάλλον δύσκολο να με δείτε ποτέ με μαύρα πουκάμισα και στιβάλια (θα ήταν αστείο...) είναι παρομοίως δύσκολο να με ακούσετε να μιμούμαι την τοπική προφορά, να λέω "κατέχω" αντί για το ικαριακό "νιώθω" (και τα δύο σημαίνουν "ξέρω" κατά μία έννοια), να χορεύω μαλεβυζιώτη και να απαγγέλλω μαντινάδες.
Από την άλλη μεριά, οι μαντινάδες ("ρίβες" στην Ικαρία, λιανοτράγουδα αλλού) και γενικότερα η λαϊκή ποίηση είναι μια γλώσσα που συχνά ξεφεύγει από το επιχώριο και ενίοτε εκφράζει πράγματα μεγάλου βάθους, χρησιμοποιώντας λίγες μόνο "απλές" κουβέντες, που με δυο στιχάκια τα λένε όλα, χωρίς να χρειάζεται να γράψει κανείς δυο σεντόνια αναλύσεων.
Τον τελευταίο καιρό κουβεντιάζω αρκετά με ένα φίλο που τον απασχολούν διάφορα πράγματα και μου δίνει αφορμές να γράψω κείμενα επί κειμένων, αλλά ίσως δε χρειάζεται και τόσο. Τυχαία ακούσαμε προχτές ένα τραγούδι του Ψαραντώνη (του οποίου δεν είμαι θαυμαστής - ούτε ο φίλος μου), το οποίο "κάλυψε" απόλυτα το μεγαλύτερο μέρος της κουβέντας μας. Οι στίχοι είναι του συχωρεμένου Γιώργη Σταυρακάκη (Μιχαλόμπας) και η μουσική του Βασίλη Ξυλούρη (Ντουντούλιος).
Εκειά που θέλω δε μπορώ κι όπου δε θέλω φτάνω
ό,τι μισώ το συναντώ, ό,τι αγαπώ το χάνω.
Άμα πονείς όπου κι αν πας ο πόνος είναι πόνος
κι άμα σε δέρνει η μοναξιά σε χίλιους νοιώθεις μόνος
Κάπως έτσι.
7/3/10
Εκειά που θέλω δε μπορώ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Μού φαίνεται ότι κάποιος πρέπει να φύγει από κάπου, το συντομόν δυνατότερα!...
:-)))
Idom
Νιώθε σε μα ήντα να κάμουμε.Ράβουνε τα μονοπάτια σα δε τα περπατείς πολύ.
Κι απέκιο, σαν έβγει ο ήλιος ημπορεί να ρτει κανείς απ' τ' Απερίχου και να σε κάμει να γελάσεις κι ούλα αρχίζουνε να φαίνονται πιότερο όμορφα.Κι η Κρήτη να σου δείξει ούλη της τη σοφία και να πάμε κάτω τσουβαληδόν κι ύστερα να λες πως η μοναξιά ήτονε ένα παιχνιδάκι που καμε τα μάθκια σου να τα βλέπουνε ούλα μαύρα ενώ δεν ήτονε ποτές.
Από το συμπολίτη "Δρούτσουλα"
Βρε Idom, το θέμα δεν είναι ο τόπος, είναι ο τρόπος... Πάντως το συντομόν φεύγουμε (τικ τακ τικ τακ τικ τακ...)
Δρούτσουλα, θα το μεταφέρω στο φίλο αλλά δεν θα πιάσει μάλλον (Βρέ ήτονε, ήτονε, άκου που σου μιλώ...). Καλού κακού ας το μεταφράσω πρώτα (απέκιο=έπειτα κλπ...)
;-)
Πρώτη επίσκεψη στα μέρη σας και διαβάζω για αναχωρήσεις. Πάντα μια αναχώρηση είναι μια πρόκληση βέβαια...
Έχουμε πάντως δύο κοινά. Βρισκόμαστε Κρήτη και έχουμε σπουδάσει βιολογία. Τη βιολογία την εγκατέλειψα επαγγελματικά (ή αυτή εμένα; μμ..) και δυστυχώς θα αναγκαστώ να κάνω το ίδιο και με την Κρήτη σε 5-6 χρόνια.
Α επίσης είμαστε και οι δυο νησιώτες :)
Καλησπέρα σας.
@Μάνος: Σε πέντε-έξι χρόνια θα αναγκαστείτε να εγκαταλείψετε την Κρήτη; Όραμα είδατε και ξέρετε τι θα γίνει τότε;
Άμα δείτε παλιότερες αναρτήσεις μου θα προσέξετε ότι "φεύγω οριστικά" εδώ και πάνω από χρόνο - ε, λοιπόν, όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος.
Καλώς μας ήρθατε και να μας ξανάρθετε, ακόμα κι όταν δε θα είμαστε γείτονες πλέον.
Δε με παίρνουν τα χρόνια να περιμένω για ειδικότητα στην Ελλάδα, γι'αυτό το λέω...
Τώρα που γνωριστήκαμε, θα σας ξανάρθω, αμ πως.
Εμένα μου αρέσει ο Ψαραντώνης επιλεκτικά,σε ορισμένα τραγούδια εννοώ.Μου αρέσουν και τα μάτια του και το δωρικό πρόσωπό του.Έχει κάτι το καθάριο.
Το δεύτερο δίστιχο μου έφερε στο νου στίχο του Καβάφη.Έτσι γίνεται με τον πόνο και τη μοναξιά...
Δημοσίευση σχολίου