Όλα θα πάνε καλά

Δεν την ξέρω - με την έννοια ότι δεν έχουμε ποτέ μιλήσει, αν και σαφώς έχουμε ανταλλάξει σχόλια στο ιστολόγιο ο ένας του άλλου. Δεν ξέρω καν πώς τη λένε, καθώς από άλλα σχόλια έχει προκύψει μόνο ένα "Γεωργία". Την αποκαλώ Γωγώ, όπως αρκετοί από τους διαδικτυακούς φίλους της, αν και ορισμένοι προτιμούν να τη φωνάζουν Μπάμπη. Ως Μπάμπης θα γιόρταζε τις προάλλες, ως Γωγώ έχει γενέθλια σήμερα. Μας είχε προϊδεάσει για την επέτειο προ ημερών, ίσως είναι σημαντική γι' αυτήν. Ίσως γι' αυτό έβγαλε ήδη από χτες ένα επετειακό κείμενο (συνοδεία του "Let it be") όπου μιλάει αρκετά για τον εαυτό της, και δημοσιεύει τη φωτογραφία (της) που δεν απέφυγα βέβαια να σελεμιάσω και να τοποθετήσω στην κορυφή της ανάρτησης.

Το κοριτσάκι στη φωτογραφία μας κοιτάζει παιχνιδιάρικα μάλλον από τα μέσα της δεκαετίας του '70. Διαβάζοντας τα κείμενά της ήταν σαφές ότι μιλάμε για ένα κορίτσι της γενιάς μου - χτες έμαθα ότι την περνάω δέκα μήνες περίπου. Μια τάξη σχολείου - πρέπει να τέλειωσε το Λύκειο το 1986. Έχει ζήσει στο Παρίσι, εικάζω στις αρχές της δεκαετίας του '90. Κάποιο DEA, ίσως, ή κάτι περισσότερο. Στο ιστολόγιό της υπάρχει ένα λινκ που δείχνει τον καιρό του Παρισιού, καθημερινά. Προφανώς θα έχει αφήσει ένα κομμάτι της εκεί. Καλό κομμάτι, εννοείται, μάλλον το νοσταλγεί. Αλλά δε μου φαίνεται να περνάει άσχημα κι εδώ.

Υποψιάζομαι ότι λατρεύει τις γάτες, το ιστολόγιό της είναι γεμάτο από δαύτες. Αν δεν ήμουν αλλεργικός μπορεί να τις λάτρευα κι εγώ, αλλά μόνο οι διαδικτυακές γάτες δε μου προκαλούν άσθμα πλέον. Όποτε επισκέπτομαι το γατοκρατούμενο ιστολόγιό της δεν μπορώ παρά να σκεφτώ μερικά καλά του διαδικτύου - αν την επισκεπτόμουν σπίτι της δε θα άντεχα πάνω από ένα τέταρτο. Αναρωτιέμαι όμως μερικές φορές πώς να είναι αυτό το σπίτι πραγματικά. Τα σπίτια συχνά μιλάνε πολύ περισσότερο για εμάς από όσο νομίζουμε και λένε πράγματα που δεν είναι πάντα υπό τον έλεγχό μας. Τα ιστολόγια όχι και τόσο, νομίζω.

Δεν είμαι βέβαιος αν θα ήθελα να ξέρω περισσότερα πράγματα για κείνην - το επίθετό της ας πούμε, πώς βιοπορίζεται, αν φοβάται το σκοτάδι, αν αγαπάει και την αγαπούν. Δεν είμαι βέβαιος αν θα ήθελα να τη συναντήσω κάποτε, να δω πώς είναι σήμερα και πως μοιάζει. Γράφει συχνά ότι δεν είναι πρώτο μπόι, σα να το λέει με ένα μικρό παράπονο. Γράφει κι ένα σωρό άλλα πράγματα που μου αρέσουν, κι ας μην είναι της μόδας, σαν τη Φιλοκαλία ας πούμε ή την κλινοφιλία της. Όχι όλα, όχι πάντα, αλλά αισθάνομαι συχνά ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα. Μου βάζει δέκα με τόνο για το κείμενά μου, αλλά είναι πολύ επιεικής, φοβούμαι. Με κάποια ζήλεια, αναγνωρίζω ότι τα περισσότερα δικά της κείμενα είναι ανώτερα των δικών μου. Σα να είναι κάπως πιο προικισμένη, πιο καλλιεργημένη, πιο ευαίσθητη από όσο εγώ θα μπορούσα ποτέ να γίνω.

Ίσως γι' αυτό ενώ έχω μισοπαρατήσει την περιδιάβαση στα ιστολόγια, το δικό της το διαβάζω μετά μανίας. Ίσως γι' αυτό τα δικά της σχόλια - που δεν την ξέρω - στις αναρτήσεις μου έχω την αίσθηση ότι είναι πιο πολύτιμα από αυτά των φίλων μου. Αναρωτιέμαι αν είναι καλά στη ζωή της, γιατί επέλεξε να γιορτάσει διαδικτυακώς τα γενέθλιά της, τι της είναι όλες αυτές οι δεκάδες των ιστολόγων και μη που κατακλύζουν τον τόπο με σχόλια κάθε φορά που γράφει κάτι.

Αλλά αφού γιορτάζει που γιορτάζει, ας μου επιτρέψει αντί άλλου δώρου να της στείλω μια εικόνα που βρήκα πρόχειρη στις φωτογραφίες μου (δεν είναι δικιά μου φωτογραφία, ο κουμπάρος μου την τράβηξε το 2007 στη Μήλο), κι ελπίζω να την εκτιμήσει.

Ελπίζω ακόμα ότι όλα θα πάνε καλά.

Να είσαι καλά Γωγώ - χαίρομαι που είσαι εκεί.