Ένα ποντίκι στον υπολογιστή μου

Εν προκειμένω, ένα ανθρωπάκι στον υπολογιστή του ποντικιού, δανεικό από το http://www.pages.drexel.edu/~nst22/fun/mouse.jpg

Όπως γνωρίζουν ήδη οι προσεκτικοί αναγνώστες του ιστολογίου (δηλαδή ο Θανάσης πάνω κάτω), εδώ και λίγες μέρες ανήκω ξανά στη συμπαθή τάξη των εργαζομένων. Η νέα μου δουλειά είναι δυο βήματα (ή τέλος πάντων είκοσι μέτρα) από την παλιά, και είναι φυσικά εργαστηριακή, όπως και όλες οι προηγούμενες. Είναι το πέμπτο διαδοχικό εργαστήριο στο οποίο μπαίνω, αλλά ενώ στο πρώτο είχα κάτσει αθροιστικά δέκα χρόνια (με μια διακοπή για στρατό ενδιάμεσα) και στο δεύτερο έξι, στο τρίτο έκατσα δεκαπέντε μήνες, στο τέταρτο επισήμως οκτώ, οπότε με βάση αυτή τη φθίνουσα πρόοδο σε τούτο θα πρέπει να κάτσω κάνα δίμηνο το πολύ. Βέβαια όσο ζει κανείς ελπίζει, οπότε αν δεν υπάρξει κανένα απρόοπτο μέχρι τα Χριστούγεννα, στο τέλος του χρόνου θα έχει ήδη περάσει ο ένας μήνας και θα αρχίσω να την παλεύω για τον επόμενο.

Ως καθώς πρέπει μοριακός βιολόγος (ναι, αυτή είναι η δουλειά μου), αντιμετωπίζω τους ζωντανούς οργανισμούς κυρίως ως πηγές DNA, οπότε θεωρητικά δεν θα έπρεπε να έχω ιδιαίτερες προτιμήσεις. Μέχρι τώρα έχω δουλέψει με σαλιγκάρια, έντομα διάφορα (μεταξοσκώληκες, πεταλούδες, μύγες του κρασιού και αφρικάνικα κουνούπια), αμφίποδα, κωπήποδα, κτενοφόρα και χαιτόγναθους (μη με ρωτήσετε τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις, είναι μπλεγμένη ιστορία), αλλά ποτέ δεν έχω δουλέψει με θηλαστικά. Υπό κανονικές συνθήκες και το σημερινό μου εργαστήριο με κουνούπια ασχολείται, αλλά δεδομένου ότι ο κύκλος ζωής του παρασίτου της ελονοσίας που μελετάμε περιλαμβάνει κάποια στάδια σε θηλαστικά, στο εργαστήριο κυκλοφορούν κι από αυτά. Κι όταν λέμε "θηλαστικά" στους επιστημονικούς χώρους, συνήθως εννοούμε ότι το εργαστήριο εκτρέφει ένα και μοναδικό είδος θηλαστικού: την άσπρη, χνουδωτή και χαριτωμένη (;) εργαστηριακή μορφή του Mus musculus, ή αλλιώς το κοινό ποντίκι.

Επειδή με τα ποντίκια δυσκολεύεται κανείς να αναπτύξει το είδος της κοινωνικότητας και εξοικείωσης που αναπτύσσει με γάτες και σκύλους, αναλογικά λίγοι άνθρωποι έχουν ποντίκια ως κατοικίδια. Κατ' επιλογήν εννοώ, διότι ακουσίως έχουν ποντίκια γύρω τους πολύ περισσότεροι, αν και σαφώς λιγότερο άσπρα, χνουδωτά και συμπαθητικά (βλ. τον Ισοβίτη του Αρκά για μια ενδελεχή μελέτη πάνω στο αντικείμενο). Εγώ έχω πετύχει όλα αυτά τα χρόνια ελάχιστους ποντικόφιλους, λιγότερους ακόμα κι από όσους έχουν ωδικά πτηνά, χελώνες, ινδικά χοιρίδια ή κουνέλια, και ελάχιστα περισσότερους από όσους έχουν ιγκουάνες ή σαλαμάνδρες.

Δεδομένης και της γενικής επιφύλαξης που έχω απέναντι στα ζώα (με κάποιες εξαιρέσεις, δείτε εδώ για λεπτομέρειες), όλα αυτά τα χρόνια ελάχιστα νταλαβέρια είχα με ποντίκια και ποντικάδες. Θυμάμαι πάντως χαρακτηριστικά δύο γεγονότα από την πρώιμη ερευνητική μου σταδιοδρομία, όταν ως φοιτητής στα τέλη της δεκαετίας του '80 εκπονούσα τη διπλωματική μου εργασία στο πρώτο κατά σειρά εργαστήριο της ζωής μου. Στο διπλανό εργαστήριο ήταν ένας τύπος που όταν δεν σπούδαζε έκανε καταδύσεις με μπουκάλες, και είχε ένα τεράστιο ψώνιο να συνδυάσει τις σπουδές του με τους βυθούς. Για κάποιο περίεργο λόγο όμως δεν πήγε στο εργαστήριο Υδροβιολογίας να κοιτάει κοράλλια και σπόγγους στο μικροσκόπιο, αλλά βρέθηκε στο διπλανό από το δικό μου εργαστήριο, να μπουκώνει ποντίκια με υψηλές πιέσεις οξυγόνου και να μιμείται συνθήκες κατάδυσης.

Μια Παρασκευή βράδι (Απόκριες ήτανε) ο τύπος έφυγε για καταδυτικό Σαββατοκύριακο, αφήνοντας τα ποντίκια του ήσυχα στο κλουβί τους, το οποίο ήταν ανοιχτό από πάνω. Ήταν ωστόσο πολύ βαθύ και δεν υπήρχε περίπτωση να την κοπανήσουν - έτσι νόμιζε. Αργά τη νύχτα, κατά τη διάρκεια ενός θορυβώδους φοιτητικού αποκριάτικου πάρτυ, χώθηκα στο εργαστήριο (το δικό μας) για να ξετρυπώσω κάτι μπύρες από το εργαστηριακό ψυγείο. Άφησα κάτι πατατάκια πάνω στο γραφείο - όταν έκανα μεταβολή να τα πάρω είδα ένα ποντικάκι (άσπρο και χνουδωτό) να τα μασουλάει μακαρίως.

Το περιμάζεψα μέχρι τη Δευτέρα σε ένα πλαστικό κουτί με νερό, ποπ-κορν και γαριδάκια διάφορα (ατυχώς έγινε μούσκεμα με το νερό, διότι τα βλαμμένα τα εργαστηριακά ποντίκια έχουν μάθει να πίνουν από μπιμπερό μόνο) και το επέστρεψα στο νόμιμο ιδιοκτήτη του. Μου εξήγησε ότι την είχαν κοπανήσει όλα εκτός από δύο (ήταν καμμιά δεκαριά) με ένα πολύ απλό κόλπο: μόλις βεβαιώθηκαν ότι δεν τα βλέπει κανείς, μερικά από αυτά έφτιαξαν ένα είδος "μακριά γαϊδούρα" (τσαταλίνα-μανταλίνα για τους βορειοελλαδίτες) και παίρνοντας φόρα τα υπόλοιπα πηδούσαν πάνω από τα πρώτα και ακολούθως έξω από το κλουβί. Το "δικό μου" πήγε ένα βήμα παραπέρα και από το ανοιχτό παράθυρο πέρασε στο δίπλα εργαστήριο.

Δεν ήταν η μοναδική φορά που χρησιμοποιήθηκε αυτή η διαδρομή. Λίγο καιρό αργότερα κατάφερα με κόπους και βάσανα να ψήσω τους επικεφαλής του εργαστηρίου να βγάλουν από την αποστρατεία έναν παλιό υπολογιστή που είχαν σε ένα ντουλάπι και να τον εγκαταστήσουν στο γραφείο που δούλευα. Μιλάμε για τέλη δεκαετίας '80, αλλά το μηχάνημα ήταν των αρχών της ίδιας δεκαετίας, και είχε κοστίσει ένα μυθικό ποσό στον καιρό του. Δεν είχε σκληρό δίσκο, ήταν προγενέστερο των PC και έπρεπε να βάλεις στο ένα floppy το λειτουργικό του σύστημα (αυτοσχέδιο) και στο άλλο floppy μια δισκέτα με τα data σου. Είχε όμως χρωματάκια στην οθόνη (256 ολότελα) και ένα πληκτρολόγιο που ό,τι πλήκτρο και να πάταγες έκανε "μπιπ". Αυτό ήταν πολύ χρήσιμο διότι έκανε τον ίδιο ήχο είτε έγραφες ένα επιστημονικό κείμενο είτε έπαιζες space invaders (το κλασικό "ούφο" παιχνιδάκι της εποχής), κι έτσι ο επιβλέπων καθηγητής σου που άκουγε τα "μπιπ" δεν αντιλαμβανόταν αυτομάτως ότι λουφάρεις αν δεν ερχόταν πάνω από τον ώμο σου.

Ένα απόγευμα, αρχές καλοκαιριού, με ανοιχτά παράθυρα, καθόμουν και διάβαζα κάτι στον πάγκο του εργαστηρίου. Είχα την πλάτη στραμμένη στο γραφείο, όταν άκουσα το γνώριμο "μπιπ-μπιπ" πίσω μου. Δεδομένου ότι ήμουν ο μόνος χρήστης του εν λόγω υπολογιστή (λόγω space invaders κατά βάση) παραξενεύτηκα και γύρισα αμέσως να κοιτάξω. Είδα έναν άσπρο και χνουδωτό (άρα εργαστηριακό) αρουραίο να κόβει βόλτες στο πληκτρολόγιο. Σκέφτηκα ότι ο διπλανός πάλι κάποια τζιβιτζικουλιά θα είχε κάνει, αλλά μετά θυμήθηκα ότι αυτός είχε ποντίκια (μικρά) κι όχι αρουραίους (αναλογικά μεγάλους). Βγήκα πάντως απορημένος στο διάδρομο - πλήθη πανεπιστημιακών και ερευνητών περιεφέροντο ώστε να ακούσουν ευκρινώς την απορία μου.

- Ρε σεις, είναι ένα ποντίκι στον υπολογιστή μου.

Με κοίταξαν με συγκατάβαση.

- Μα πού ζεις αγόρι μου; Όλοι οι υπολογιστές έχουν ποντίκι πλέον.

Χαμογέλασα με νόημα. Ήξερα κάτι που όλοι αυτοί οι ρεμπεσκέδες δε μπορούσαν ούτε να φανταστούν.

- Ναι, αλλά το δικό μου είναι ζωντανό, ξέρετε...

Πάνω στην ώρα ο αρουραίος ξεπρόβαλλε πίσω μου από την πόρτα του εργαστηρίου, διέσχισε ταχύτατα το διάδρομο περνώντας ανάμεσα σε πόδια πανικόβλητων διδακτόρων και χώθηκε βιαστικά στην αίθουσα φυγοκέντρων όπου και συνελήφθη εν τέλει, αφού έσπειρε πρώτα τη σύγχιση κι έναν εφήμερο (φευ...) πανικό στο αφάν-γκατέ της επιστημονικής κοινότητας της χώρας.

Εναλλακτική χρήση ποντικιού σε μεταμοντέρνο υπολογιστή, από τον Αρκά. Αστεία αστεία, το σκιτσάκι είναι από mouse pad.