Ο τίτλος είναι βέβαια κλεμμένος - είναι τίτλος ενός βιβλίου του κυρίου Χερτ Λόβινκ, που παρουσιάζει η Κατερίνα Οικονομάκου στη σχετική στήλη της στη Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 27/9/08. Ο τίτλος του άρθρου της εφημερίδας είναι "Η υπερεκτιμημένη κουλτούρα του μπλόγκινγκ", και ο συγγραφέας του βιβλίου μιλάει μεταξύ άλλων για το φαινόμενο "μηδέν σχόλια" που εμφανίζουν οι περισσότερες αναρτήσεις (όχι στη Ροβιθέ, βέβαια, χάρη στη αφοσίωση μερικών ιστοσυναδέλφων).
Αν και επισημαίνεται ότι μπορεί κάποιος να γεμίσει σχόλια αν πιάσει ένα αμφιλεγόμενο θέμα (π.χ. αν υπάρχει Θεός, αν είναι σωστό να γίνονται γκέι γάμοι και εκτός Τήλου, αν δικαίως παίρνει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός κλπ.), η βασική ιδέα του συγγραφέα είναι τα ιστολόγια υπάρχουν κυρίως για να μιλάς, όχι για να συζητάς. Με άλλα λόγια ότι εγγενώς (από τον προγραμματισμό τους) τα ιστολόγια δεν ευνοούν τη συζήτηση. Κάπου τα συσχετίζει με τους χώρους κοινωνικής δικτύωσης τύπου facebook ή Myspace που εμφανίστηκαν παράλληλα.
Επειδή δεν είμαι φαν των τελευταίων και δεν παρακολουθώ τα τεκταινόμενα, δε μπορώ να είμαι βέβαιος για το δίκαιο ή όχι της άποψης αυτής. Σκέφτομαι όμως ότι ξέρω πολλούς που αγωνιούν για το πρώτο σχόλιο που θα γραφτεί, ειδικά αν είναι από κάποιον άγνωστο επισκέπτη. Είναι κάπως σαν ένα σημάδι ότι κάποιος διάβασε το μήνυμα στη μποτίλια που έριξες κάποτε στο πέλαγος του διαδικτύου.
Η αλήθεια είναι ότι κάπως αντιπαθώ τα βιβλία που μιλάνε για συγγραφείς που γράφουν βιβλία, τις ταινίες που μιλάνε για σκηνοθέτες με κρίση δημιουργικότητας. Τότε γιατί γράφω στο ιστολόγιο μια ανάρτηση που μιλάει για ιστολογούντες χωρίς σχόλια; Ίσως γιατί όλα τα λεφτά στο άρθρο της εφημερίδας είναι κρυμμένα στην εικονογράφησή του που μεταφέρω πάνω αριστερά (γελοιογραφία δημοσιευμένη σε παλιότερο τεύχος του «The New Yorker»).
Λέει ο ένας σκύλος στον άλλο: «Είχα δικό μου μπλογκ για ένα διάστημα, αλλά μετά αποφάσισα να επιστρέψω στο άσκοπο, αδιάκοπο γάβγισμα».
Κάπως έτσι...
ΥΓ. (μετά τα πρώτα σχόλια) Όχι, δεν υπονοώ ότι θα τα παρατήσω, τουλάχιστον για όσο καιρό ακομα μπορεί να εμπλουτίζεται η προσωπική μυθολογία. Μάλλον σκέφτομαι ότι πολλά κείμενα εδώ και αλλού εν τέλει μοιάζουν με άσκοπο, αδιάκοπο γάβγισμα.
Αλλά υπάρχει για όλους χώρος - και για σκύλους, βέβαια.
28/9/08
Zero comments
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
18 σχόλια:
Φλογιστικώς. Ρομοτρίγλυφα. Πλουφ.
Ηλεκτρονικός βάρδος του Τρερλ
;-)
1) πανω αριστερα
2) σε διαβαζω ανελλιπως, αν και δεν μπορεις να με πεις αγνωστη
3) καλο το γαυγισμα, μονο αυτο ξερω, αλλά και το μπλογκ καλο.
4) θα λυπηθω αν το αφησεις
5) ολα παιζουν
6) μερικες φορες -παντα ισως- δεν απαντω στο μηνυμα της μποτιλιας. αυτο δεν σημαινει οτι δεν το διαβαζω και οτι δεν χαμογελω.
7) ευχομαι ή μαλλον ελπιζω να λαβεις κι αλλες γνωμες -σχολια- γιατι ειμαι ρετρο.
ρλ, αν και δεν χρειαζεται
@ Ηλεκτρονικό βάρδο: Εκτός από να κατακλέβουμε το Στάνισλαβ Λεμ, άλλο τίποτα δεν μας ήρθε για να γράψουμε το πρώτο σχόλιο; Καρφώνεστε, μου φαίνεται, μερικοί...
@ρλ
Πάνω αριστερά, το διόρθωσα, έχεις δίκιο. Καλό είναι να γίνεται και κάνα reviewing από έμπειρα μάτια, ε; ;-)
Έβαλα ένα υστερόγραφο προς αποφυγήν παρεξηγήσεων - μάλλον αυτοσαρκαστικό ήταν το πνεύμα εξ' αρχής.
Όχι και ρετρό, μες στη μόδα σε βρίσκω...
τωρα μαλιστα! να υπαρχει κι εδω και παντου το σκυλακι. γιατι οχι αλλωστε.
υπογραφη ρετρο
Δεν διαβασα ακομα το αρθρο της "Ε" αλλα και πριν το διαβασω θα ήθελα να προσθεσω κι εγώ, πως τα ιστολογια δεν ειναι ντε και καλα προς συζητηση. Καλα-καλα δεν ειναι καν προς αναγνωση (οπως δεν ηταν και οι αναλογικοι τους πραπατορες, τα ημερολογια (logs)). Κάθε ανάρτηση εξυπηρετεί την ανάγκη του καθενός να πει κάτι, εξυπηρετούν έτσι πρωτίστως τον συγγράφοντα και μόνο εμμέσως τους αναγνώστες. Με ή χωρίς σχόλια λοιπόν...ας συνεχίσουμε.
Καμιά φορά το 0 σχόλια είναι προτιμότερο από δεκάδες ανόητα σχόλια που σου καίνε το ομολογουμένως όμορφο κείμενο που μόλις ανάρτησες καταθέτοντας την ψυχή σου και αρκετή φαιά ουσία...το βλέπω καθημερινά και δεν καταλαβαίνω την νοοτροπία του - είδα φως και μπηκα- γράφοντας ότι θέλω συνήθως άσχετο με το κείμενο της ανάρτησης μόνο και μόνο για να κάνω χαβαλέ...σε αυτή την περίπτωση καλύτερα...κανένα σχόλιο
καλημερούδια (μετά από αρκετό καιρό είναι η αλήθεια).
Λίγα λεπτά πριν κάνω τη βόλτα μου από τα μέρη σου, εβλεπα ενα αλλο βλογκ που είχε κλειστά τα σχόλια. Σκέφτηκα λοιπόν ότι αυτό είναι σα να παίζεις μονόπολι μόνος σου. είπα με το νου μου - κακεντρεχώς - ότι ο τύπος είναι ψωνάρα (και ο συγκεκριμένος ΕΙΝΑΙ!)
Μετά διάβασα το ποστ σου, και πρέπει να σου πω ότι συμφωνώ και μαζί σου.
όμως όχι 100%. Μερικές φορές ένα κείμενο κάποιου βλόγκερ μπορεί να είναι αφορμή και για δικές μου σκέψεις-αναμνήσεις. Μου έχει τύχει μάλιστα, πολλές φορές να γράψω "σεντόνια" ως σχόλια (καταχρόμενος την καλοσύνη του βλόγκερ) ενώ εγώ ως βλόγκερ, γενικώς προτιμώ τα πιο μικρά κείμενα.
Άβυσσος η ψυχή του Γιάννη (και ως βλόγκερ), αλλά τι σημασία έχει?
βλογκ είναι, είτε έτσι είτε αλλιώς, επικοινωνία. Και ως τέτοια δεν μπορεί να είναι καταναγκαστική. Από το καλοκαίρι μέχρι και πριν μια-δυο βδομάδες είδα σε διαφορα βλογκ που χαζολογώ μια αγωνία γιατι "δεν έχω γράψει εδώ και καιρό" / "λέω να κλείσω το μαγαζί" κλπ.
και με πιάνει το μπαμπαδίστικο και λέω: Ψυχαναγκαζόμαστε 24ωρες το 24ωρο, ας μην το κάνουμε και για κάτι που γουστάρουμε κι αγαπάμε (γιατί έτσι το/μας συνθλίβουμε)
:)
και πάλι καλημέρα
www.u-hoo.gr/gianniskafatos
Μπλογκάρει ο Καφάτος την ώρα που οι άλλοι κοιμούνται ακόμα (διαδικτυακώς).
Άμα δουλεύεις νυχτερινή βάρδια στα media, αυτά παθαίνεις...
Να είσαι καλά (κι άμα έχεις κέφι ρίξε μια ματιά και στις ραδιοφωνικές μας αναρτήσεις - του Αυγούστου και τη σημερινή).
Ts,ts,ts...
Γιατί δεν αναγνωρίζεις στον εαυτό σου την ανάγκη και το δικαίωμα να δημοσιοποιήσεις τις σκέψεις και το ταλέντο σου?
Εξάλου εν αρχή ην ο Λόγος με Λ ή λ.
Επίσης μπορείς να δεις τα ιστολόγια και τα σχόλια τους ως μια εξέλιξη των εφηβικών μας λευκωμάτων.
Εκεί ο κτήτωρ έθετε τα ερωτήματα και εμείς οι άλλοι προσπαθούσαμε να απαντήσουμε,καποιοι με διάθεση παιγνιώδη κάποιοι βαθυστόχαστα και μερικοί ακόμη και σοβαρά.
Τελικά ολοι προσπαθούσαμε μέσα από λίγες λέξεις να δώσουμε ένα περίγραμμα της προσωπικότητας μας ελπίζοντας ότι κάποιοι θα το εκτιμούσαν. Αυτό κάναμε αυτό εξακολουθούμε να κάνουμε και σήμερα με σύμμαχο και την τεχνολογία, που μας δίνει τη δυνατότητα να εκτιθόμαστε λίγο παραπάνω και μάλιστα ανώνυμα.
Επίσης δεν έγραφαν σε λευκώματα οι σαραντάρηδες ....
Υ.Γ. Τελικά χτύπησες φλέβα. 11 σχόλια μέχρι τώρα. Ποιο είναι το High score?
Nautilus
@ Nautilus:
Μπα, μια φορά όλη κι όλη έχω γράψει πιτσιρικάς σε λεύκωμα, και δικό μου δεν είχα ποτέ - μόνο τα κοριτσάκια είχανε, αν θυμάμαι καλά. Πάντως η παρομοίωση είναι ταιριαστή, το δίχως άλλο.
Εικοσιένα είναι το καλύτερο σκόρ, αλλά κάποιοι φίλοι έχουν βοηθήσει πολύ στο να επιτευθχεί δια της μεθόδου "πιγκ-πογκ" (ανταπάντηση σε κάθε απάντηση κ.ο.κ.).
Λες να βάλω πλαφόν;
(άντε, το γράψαμε και το δωδέκατο...)
Το γάβγισμα δεν είναι ποτέ άσκοπο.
Γουφ!
μια και μαζευτήκαμε τόσοι γνωστοί (bloggers ή μη, καθείς με τον τρόπο του άλλωστε) λέω:
να γράφουμε, να συντηρούμε τα δάκτυλα του χεριού μας, να ξυπνάν τα αίματα,οποιος διαβάσει διάβασε τα γραπτά μας, μάγειροι της γραφής (ανοίκεια εξομολόγηση;) και στο τέλος πάντα αριστερόχειρες σε αυτήν
Θα συμφωνήσω με τον/την ανωνυμο που είπε: "μερικές φορές δεν απαντώ αλλά πάντώς σε διαβάζω και χαμογελώ".
Εγώ βέβαια δεν μπορώ να πώ οτι σε διαβάζω ανελλιπώς αλλά πάντως στις αναρτήσεις σου βάζω ΑΡΙΣΤΑ.
Ο λόγος: Είτε είναι πραγματικότητα αυτα που γράφεις είτε φαντασίες, είτε ενα μίγμα, μου είναι πολύ ευχάριστο να τα διαβάζω και στο τέλος της ανάρτησης πλέον το αρχίκό ερώτημα δέν έχει πια σημασία.
Βέβαια και ο Χριστόφορος δίκιο έχει.
Τους υπόλοιπους τους διάβασα διαγωνίως (σόρρυ γκάϊζ!). Λοιπόν εγώ πάντως σε διαφημίζω και ας μή σχολιάζω συχνά.
Ο... "είδα φώς και...βγήκα!"
(για να μήν στραβομουτσουνιασει η "Καραμέλα"!)
Είναι λίγο άσχετο με το θέμα τής ανάρτησης, αλλά σκέφτομαι ότι τα ιστολόγια διδάσκουν ένα εξαιρετικό μάθημα στα Ελληνόπουλα:
Να "μιλάει" ο καθείς με την σειρά του (και οχι ολοι μαζί συμπούρμπουλα, όπως γίνεται στην αγαπημένη μας TV).
Ενίοτε, κάτω από μία ανάρτηση, γίνεται "διάλογος" κωφών (ή μάλλον "τυφλών"), αλλά για αυτό θα πρέπει να βγει νέο τεχνολογικό επίτευγμα να το διορθώσει.
Idom
@Άκης:
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης έχει ένα στίχο στο πνεύμα αυτών που λες.
Έστω. Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς.
Τον γράφω από μνήμης, αλλά νομίζω πως είναι έτσι. Αλλά γιατί αριστερόχειρες πάλι; Για μας τους (ορκισμένους) δεξιόχειρες δεν υπάρχει ήλιος;
@"είδα φως και βγήκα":
Ευχαριστώ πολύ, να είστε καλά.
@Idom:
Αν μάθαιναν (μαθαίναμε) και να ακούμε...
@Όλους
Συγγνώμη για τις καθυστερημένες απαντήσεις, αλλά ήμουν εκτός εμβέλειας Διαδικτύου για λίγες μέρες.
πόσο χαίρομαι β. που θα ρητορεύσω (μια φορά εγώ αντ' εσού):
ο Χάντκε στο "αριστερόχειρη γυναίκα" χρησιμοποιεί το left-handed όπως το αντιλαμβάνονται μεταφορικά οι αγγλοσάξωνες (πρώτοι μεταξύ αρκετών) δηλ. ως αδέξιος, μειωμένων ικανοτητων κτλ, συνεπώς η χρήση της στο σχόλιό μου μάλλον αναφέρεται στην (παρά τις προσπάθειες και φιλοδοξίες μας) αδέξια χρήση του λόγου (για μένα λέω κυρίως) μπροστά σε αυτά που διαβάζουμε-θαυμάζουμε.
Δημοσίευση σχολίου