Τέλος εποχής

Η φωτογραφία απεικονίζει μια όψη του λιμανιού (ή πλατείας) του Ευδήλου το απόγευμα της 1ης Σεπτεμβρίου 2008. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι και οι υπόλοιπες όψεις ήταν παρόμοιες: ψυχή δεν κυκλοφορούσε. Κάτι που τα μεγάλα πλήθη είχαν αναχωρήσει την προηγουμένη, κάτι που είχε βάλει μια ψυχρούλα, κάτι που νυχτώνει νωρίτερα πια, ακόμα και οι λίγοι εναπομείναντες δεν ξεμύτισαν, φαίνεται.

Βρέθηκα με δυο φίλες στο καφενείο - δεν υπήρχαν άλλοι πελάτες. Ήπιαμε δυο ούζα και μιλήσαμε λίγο για τα σχέδια για τον επερχόμενο χειμώνα. Τους είπα να πάμε για μπάνιο - δεν τις ενθουσίασε η ιδέα. Η μία πήγε να ετοιμάσει τα πράγματά της για τη βραδινή αναχώρηση, η άλλη πήγε για φαγητό που είχε μαγειρέψει η μαμά της. Έκανα την ανάγκη φιλοτιμία και περπάτησα μέχρι την κοντινή παραλία του Φλες. Όταν κατέβηκα είδα δύο ακόμα λουόμενους στην άλλη άκρη - η μία με χαιρέτησε απο μακριά αλλά λόγω μυωπίας δεν κατάφερα να ξεχωρίσω ποια ήταν.

Έκανα μια γρήγορη βουτιά. Η θάλασσα ήταν μάλλον ζεστή και εξαιρετικά διαυγής. Κάθησα για λίγο στην πετρωμένη παραλία (η άμμος έχει πήξει και έχει φτιαχτεί ένα ψαμμιτικό πέτρωμα τα τελευταία χρόνια). Σκέφτηκα να διαβάσω λίγο, αλλά δεν είχα και πολύ κέφι τελικά. Περπάτησα πάλι προς το χωριό, και έκανα μια δεύτερη βόλτα στην πλατεία. Βρήκα δυο-τρεις να κάθονται εδώ κι εκεί. Τα μαγαζιά με τα ρούχα στο πλακόστρωτο έγραφαν ακόμα "εκπτώσεις" αλλά ήταν κλειστά. Νύχτωνε σιγά σιγά.

Ξανακατέβηκα κατά τις έντεκα με τα μπαγκάζια μου. Το πλοίο θα ερχόταν να μας πάρει κατά τη μία. Οι τελευταίοι των τελευταίων της παρέας (δηλαδή όσοι δεν βρήκαμε έγκαιρα εισιτήριο για την Κυριακή) υποτίθεται ότι θα φεύγαμε το βράδι της Δευτέρας. Τελικά μαζευτήκαμε τέσσερις - οι δύο μας δήλωσαν ότι θα έμεναν τελικά άλλη μια μέρα γιατί και της Δευτέρας τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί. Άλλο που δε θέλανε... Οι άλλοι δύο έπρεπε να φύγουμε, έτσι κι αλλιώς.

Δεν κοιμήθηκα στο πλοίο - είχε πολύ κόσμο και πολλή φασαρία. Το πρωί άφησα δυο πραγματάκια που κουβάλαγα προς εναπόθεση στο πατρικό μου, έκανα μεταβολή και έφυγα για Ηράκλειο. Έφτασα στη δουλειά μεσημέρι - χαιρέτησα, με χαιρέτησαν, πήρα το αμάξι που είχα παρκάρει εκεί και ξαναγύρισα σπίτι. Μέτρησα ένα πλοίο, ένα αεροπλάνο, ένα τραίνο (του ΗΣΑΠ), δύο "shuttle" λεωφορεία (λιμάνι - αεροδρόμιο), τρία κανονικά λεωφορεία στην Αθήνα και ένα ακόμα στο Ηράκλειο, ένα ταξί και ένα ΙΧ σε περίπου δεκατρείς ώρες. Όχι κι άσχημα για πρώτη μέρα.

Πριν με πάρει ο ύπνος, αναρωτήθηκα αν την ώρα εκείνη οι δύο εναπομείνασες της παρέας ετοίμαζαν τα πράγματά τους για τη δική τους αναχώρηση. Και θυμήθηκα πώς είχαμε πριν λίγες ώρες αποχαιρετιστεί στη μικρή πλατεία του πλακόστρωτου, με εκείνη την ευχή που χρησιμοποιούμε χρόνια τώρα για να ξορκίσουμε τον επερχόμενο χειμώνα:

- Καλό αποκαλόκαιρο.

Καλό αποκαλόκαιρο και σε σας, αναγνώστες μου.