ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


24/4/10

Αποχαιρετισμός, μεσοπέλαγα...


"Μεσοπέλαγα αρμενίζω" ή αλλιώς "Αποχαιρετισμός" του Κώστα Μουντάκη, κάποτε αταίριαστο και τώρα κάπως παράξενα προσωπικό. Έχει ο καιρός γυρίσματα.

Ήρθα Γενάρη, τρεις προς τέσσερις του μήνα, πριν τρία χρόνια. Τώρα είναι Απρίλης, αλλά έχω λείψει αρκετούς μήνες τον τελευταίο καιρό, πότε ψάχνοντας για δουλειά, πότε ελαφρώς κυνηγημένος από διάφορα που συνέβαιναν, μέσα στο κεφάλι μου κυρίως. Κόψε κάτι λοιπόν και πες συνολικά τρία χρόνια, στρογγυλά. Έζησα σχεδόν διόμισι χρόνια σε ένα σπίτι - το "σπίτι μου" - και άλλους δεκάμιση μήνες εδώ κι εκεί, πλάνητας, σε νοικιασμένα εξοχικά, δωμάτια ξενοδοχείων, φιλόξενους φίλους και φίλες. Σύνολο οχτώ διαφορετικά σημεία διαμονής. Όχι κι άσχημα.

Τις προάλλες ήρθε η μεταφορική και πήρε τα έπιπλα και τα βιβλία μου. Τα βιβλία πήγανε στην Αθήνα, τα έπιπλα ως επί το πλείστον στην Ικαρία. Θα κρατήσω στην Αθήνα το γραφείο και μια βιβλιοθηκούλα, για μαγιά, ώστε όταν τα ξαναχρειαστώ να βρίσκονται εύκαιρα. Στην Ικαρία τα παλιά μου έπιπλα θα κάνουν τις διακοπές τους, αποστρατεύοντας κάτι ξεχαρβαλωμένους καναπέδες και τραπεζάκια που φυλάνε οι γονείς μου από τις αρχές της δεκαετίας του εξήντα. Αν βρεθώ ξανά στην Αθήνα και χρειαστεί να ξαναστήσω νοικοκυριό εκεί, θα πάρω άλλα. Αλλά για την ώρα δεν προβλέπεται.

Μεταναστεύω. Δεν χρειάστηκε να περιμένω το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να μου πει τι να πράξω - η κατάσταση ήταν αδιέξοδη από μερικές απόψεις, και η φυγή προς τα εμπρός αναπόδραστη. Έτσι κι αλλιώς το πάλευα χρόνια, και μέσα από μια διαδρομή που υπήρξε ενίοτε τεθλασμένη, βρέθηκα με το υπογεγραμμένο συμβόλαιο, το κάπως άδηλο μέλλον (αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια) και το εισιτήριο για Άμστερνταμ στο χέρι. Χωρίς επιστροφή, για την ώρα. Θα φυτέψω τη ρεβιθιά μου ανάμεσα στις τουλίπες και τους ανεμόμυλους, θα μάθω ποδήλατο (αλλά μάλλον όχι ολλανδικά), θα γίνω το διαπρεπές μέλος μιας (φανταστικής, μάλλον) επιστημονικής κοινότητας "του εξωτερικού". Ίσως.

Είναι λίγο παράξενο, αλλά αν και ποτέ δεν αισθάνθηκα "σπίτι μου" στην Κρήτη (πράγμα εντελώς φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς ότι είμαι άνθρωπος που έχει και σπίτι και πατρίδα και ισχυρές πολιτισμικές αναφορές), φεύγοντας αισθάνομαι ένα είδος συγκίνησης αρκετά διαφορετικό από αυτό που με διακατείχε όταν άφηνα την Αθήνα πριν λίγα χρόνια. Και στις δύο περιπτώσεις "γύριζα σελίδα", ίσως με κάποια καθυστέρηση σε σχέση με τον πιο πρόσφορο χρόνο, αλλά πάντως καλά έκανα. Αυτή τη φορά όμως υπάρχει ένα μούδιασμα λίγο διαφορετικό. Ξέρω ότι κάνω το σωστό, ξέρω ότι μάλλον δε γίνεται αλλιώς, αλλά κάτι δε μου πάει.

Καθώς το πλοίο απομακρύνεται και τα φώτα του Ηρακλείου αργοσβήνουν στο νότο, σκέφτομαι ότι τουλάχιστον γλυτώνω από τη γύρη της ελιάς που μου προκαλεί ισχυρή αλλεργία. Γλυτώνω κι από μερικά άλλα πράγματα ελάσσονος σημασίας (την παροιμιώδους επιθετικότητας κρητική οδήγηση, έναν αξιοθρήνητο τοπικισμό της κακιάς ώρας, μια αισθητική αντίληψη μεγαλοπρεπούς ασημαντότητας) αλλά παράλληλα στερούμαι άλλα, ίσως σημαντικότερα. Και δεν εννοώ τα φαράγγια, τις παραλίες, τη ντοπιολαλιά, την κουζίνα, τη ρακή, τις μαντινάδες - όλα τους σημαντικά, αλλά κανένα τους μοναδικό στον κόσμο αυτό. Εννοώ την αγάπη των φίλων που έκανα εδώ και που είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω την ύπαρξή της περισσότερο τώρα που έφευγα παρά τα τρία προηγούμενα χρόνια που ήμουν καθημερινά ανάμεσά τους.

Αλλά είναι ακόμα νωρίς για απολογισμούς και αποτιμήσεις της κρητικής εμπειρίας. Τον τελευταίο χρόνο η ζωή μου άλλαξε απότομα, και συνεχίζει να αλλάζει - δεν ξέρω πόσο θα χρειαστεί ακόμα για να κατασταλάξει κάπου. Σκέφτομαι πάντως πόσο παράξενο θα μου φαινόταν λίγο μόλις καιρό πριν, ότι θα άκουγα το "Μεσοπέλαγα αρμενίζω" του Μουντάκη όχι πια με τη φιλοπαίγμονα διάθεση που είχα όταν το πρωτοάκουσα από τον Πάριο πριν χρόνια, αλλά σα να με αφορά προσωπικά, κι ας μην είμαι Κρητικός, κι ας μη με περιμένει καμμιά αγαπημένη πίσω, μάλλον. Κι ακόμα κι αν δεν κοιτώ με παράπονο την κορφή του Ψηλορείτη, αναρωτιέμαι πόσο καλύτερα είναι να σε περιμένει μια γυναίκα (ή έστω ένας σκύλος) κάπου σε κάποιο μέρος που ορίζεις ως "δικό σου" κι έχει τη μυρωδιά σου, την αφή των χεριών σου, τις μνήμες σου.

Την παραμονή της αναχώρησης είδα ότι οι μουριές στον Αη-Γιάννη έβγαζαν κανούργια φύλλα. Και τώρα μένει να μάθω αν ανθίζουν οι τουλίπες, ή αν αργεί ακόμα η άνοιξη στο βορρά. Το πλοίο ταξιδεύει αργά μέσα στη νύχτα, κι εγώ "έχω την αγάπη πρύμα" κι άλμπουρο ένας Θεός ξέρει τι.

Αλλά ο κόσμος είναι μεγάλος, και το ταξίδι έχει πολύ δρόμο ακόμα.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλό ταξίδι. Το Άμστερνταμ είναι η πιο ενδιαφέρουσα πόλη της Ευρώπης. Λίγο ζαλισμένη από τη μαστούρα της αλλά όχι ενοχλητικά. Εκεί έζησαν τα μεγαλύτερα πνεύματα της ελευθερίας και είναι μικρό και τρελό όσο και η Ικαρία.

Ελπίζω να τα μάζεψες όλα και να μην ξέχασες τίποτα στο κομοδίνο. Όχι, τίποτα άλλο αλλά αμφιβάλλω αν θα βρεθεί τώρα κόντά άλλος τόσο ικανός να φανταστεί και να αφηγηθεί τις ιστορίες τους.
.

Σοφία είπε...

Ανάθεμα σε με συγκίνησες.

Καλό ταξίδι εύχομαι και κυρίως καλή ζωή στον καινούριο τόπο - μετά από τόσα χρόνια στο εξωτερικό ξέρω τί λέω.

Ανώνυμος είπε...

κάτι έχει αυτό το νησί.... το πάθαμε κι εμεις... Η οριστική αποχώριση, το γύρισμα σελίδας, εχει έναν πόνο. Βγαίνοντας απο το λιμάνι ήδη νοσταλγείς τις στιγμές που έζησες εκεί, τους φίλους που έκανες - κάποιους και κουμπάρους!
τουλάχιστον γυρνάς σελίδα προς τα εμπρός, προς ΄κάτι καινουργιο, κάτι καλύτερο (ελπίζω!)... Η επιστροφή στα παλιά είναι που σε μιζερεύει... απόφυγέ τη! καλό ταξίδι, καλή αρχη!

Ανώνυμος είπε...

Αντε Βασιλη καλο δρόμο, Μαεροπλανα βαπορια η τρενα το παντα θα υπαρχουν καποια φωτα που θα απομακρυνονται και καποιοι ανθρωποι που θα τουσ νιωθουμε πιο κοντα οταν φευγουμε.
Αφου εγατασταθεις στις κατω χωρες οπου το συνολικό δημοσιο χρεοσ ειν;αι 234% του ΑΕΠ, (ετσι για να μη νιωθεισ co;plete;ent depayse)παρε ενα τρενο για Παρισι
Γρηγόρης

αράπης είπε...

Καλή επιτυχία σε κάθε νέα προσπάθειά σου και καλό ταξίδι, φιλαράκι ...

"...για τις παλιές αγάπες μη μιλάς/ στα πιο μεγάλα "θέλω" κάνουν πίσω..."

Οπότε, άσε τις "παλιές αγάπες" και κοίτα μπροστά με αισιοδοξία !

(κανόνισε μαλέα να μη σε δω ως την Τετάρτη...)

Β. είπε...

Σκουλαρικού, όλα τα μάζεψα. Δεν πάω Άμστερνταμ, στην επαρχία πάω, αλλά όλα κοντά είναι.

Σοφία, ευχαριστώ και καλώς ήρθες.

Εσύ με τους κουμπάρους, η αλήθεια είναι ότι εμείς δε γεννήσαμε κιόλας στο ΠΑΓΝΗ... Πάντως κάποιοι δεσμοί υπάρχουν, έτσι κι αλλιώς...

Γρηγόρη, σου 'ρχομαι. Οσονούπω.

Αράπη, όπως συμφωνήσαμε, "μαλέα" πάει να πει "γλυκέ μου", ε; Γιατί αλλιώς θα περιμένεις πολλές Τετάρτες...

αράπης είπε...

Ακόμα περιμένω τηλέφωνο από χθες....
Άμα προκάμεις, πάρε με σήμερα στο 6944.... γιατί το άλλο το ξέχασα σπίτι.

Τσαλαπετεινός είπε...

Πρώτη φορά περνάω από εδώ
αλλά βγαίνει τόση δύναμη
από το κείμενο που μπορώ να πω
με σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.

Ανώνυμος είπε...

Να πας στο καλό Βασίλη. Να μη φοβήθεις παραπάνω από όσο χρειάζεται για να είσαι δημιουργικός. "Εδώ χαίρομαι που πέρασες τελικά τόσο καλά ώστε να παίρνεις μαζί σου φίλους στις αποσκευές". Κι "εκεί το ίδιο θα γίνει και καλίτερα". Λίγο μιλήσαμε
και ίσως καθυστερημένα, αλλά είναι μια μαγιά που λες και συ.

Σε φιλώ και καλή τύχη
Αν θέλεις γράψε κανένα γραμματάκι

Λ