ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


17/3/13

Ντελίβερι ραφιέρας



καὶ ὅστις σε ἀγγαρεύσει μίλιον ἓν ὕπαγε μετ' αὐτοῦ δύο
(Ματθ. 5:41)

Έφτασα σπίτι λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Είχα ρίξει τα πίσω καθίσματα και είχα τραβήξει τα μπροστινά ώστε τσίμα τσίμα να χωρέσουνε οι κούτες που περιείχαν τη wannabe βιβλιοθήκη μου· την πιο κλασικη ραφιέρα του ΙΚΕΑ, που αναζήτησα αρχικά στον Κηφισό (ανεπιτυχώς) και αργότερα στο αεροδρόμιο (επιτυχώς). Τώρα αναρωτιόμουνα πώς σκατά θα κουβάλαγα τις κούτες απάνω, καθότι ασανσέρ δεν υφίσταται και η wannabe είναι επιεικώς γκουμούτσα. Πάρκαρα πρόχειρα μπροστά στην πόρτα, και πάλευα να τραβήξω τη μια κούτα στο πεζοδρόμιο χρησιμοποιώντας το πορτ μπαγκαζ ως υπομόχλιο χωρίς να μου σκάσει κάτω και συντριβεί, όταν εμφανίστηκε το μηχανάκι.

Ο ντελιβεράς σταμάτησε, είπε «μισό λεπτό, να σας βοηθήσω» και με λύτρωσε από το αγκομαχητό κουβαλώντας πρώτα τη μία κούτα και μετά την άλλη μέσα από την πόρτα. «Κι εγώ εδώ πηγαίνω», είπε, και χτύπησε το κουδούνι του δεύτερου. Εικοσάρης, μελαχροινός κάπως, στυλ δυτικών προαστείων. Ανέβασε το φαγητό στο Γιώργο ενώ εγώ πήγα να παρκάρω λίγο πιο πέρα και πιο κανονικά. Έφτασα σερνάμενος στην πόρτα την ώρα που εκείνος κατέβαινε.

- Σε ευχαριστώ και πάλι πάρα πολύ, είπα.
- Στον πρώτο πάτε; ρώτησε. Να σας βοηθήσω.
- Βρε παράτα τα εδώ πέρα αγόρι μου, τι να τα κάνω νυχτιάτικα, κι αύριο μέρα είναι.
- Μπα, σε μεταφορές δουλεύω, δεν είναι τίποτα.

Άρπαξε τη μία κούτα (την πιο βαριά) και όρμησε στα σκαλιά. Τον ακολούθησα ξέπνοος και άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος. Στο πιτς φιτίλι είχε κατέβει στο ισόγειο, είχε πάρει και τη δεύτερη και την είχε ανεβάσει. Ίσα που πρόλαβα να βρω κάτι ψιλά να του δώσω για τον κόπο του.

- Μα όχι, είπε, δε θέλω λεφτά.
- Μα βρε αδελφέ, έτσι, να πιεις έναν καφέ.
- Τι λέτε τώρα, πείτε πως αύριο θα με δείτε στο δρόμο να χρειάζομαι βοήθεια, δε θα με βοηθήσετε; Τότε θα πατσίσουμε.


Κατέβηκε τρέχοντας· έμεινα με το χέρι προτεταμένο. Ίσα που πρόλαβα να του ευχηθώ καλό δρόμο. Ύστερα έσυρα τις κούτες λίγο πιο μέσα· ήταν στ' αλήθεια βαριές.

Έμεινα να αναρωτιέμαι τι θα κάνω αν τον δω αύριο στο δρόμο.

1 σχόλιο:

Idom είπε...


Αυτό ήταν ένα από τα πιο ανατασιακά ποστς που έχω διαβάσει, ειδικά στις μέρες μας, που τα ΜΜΕ & ουχί μόνο, προσπαθούν να μάς πείσουν ότι εκεί έξω βρίθει από κλέφτες και δολοφόνους. Και να μην εμπιστευόμαστε κανέναν.


Χαίρε!

Idom