ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


25/11/10

Επιστημονικός τουρισμός

Εύδηλος by night, Καλοκαίρι 2010. Φωτό Ροβυθέ.

Κατηφόριζα βιαστικά στην πλατεία του Ευδήλου - όσο βιαστικά μου επιτρέπει η ικαριακή μου ανατροφή και ο νωχελικός μήνας Αύγουστος. Ήθελα να προλάβω να δω τη φίλη μου την Α. πριν φύγει για το εξωτερικό, καθώς είχαμε συναντηθεί ελάχιστα αυτές τις μέρες των διακοπών. Την εντόπισα να κάθεται σε ένα καφενείο μαζί με μια παρέα αδέλφια, ξαδέλφια και ανήψια κι έσπευσα προς τα εκεί· καθ' οδόν διασταυρώθηκα με μια ομάδα νεαρών που κρατούσαν μουσικά όργανα. Τους έριξα μια φευγαλέα ματιά: «γκρούβαλοι», σκέφτηκα, και συνέχισα την πορεία μου, αν και κάτι στην εικόνα μου φάνηκε απροσδιόριστα γνωστό.

Έκατσα στο καφενείο με την παρέα των αδελφοξάδελφων. «Τι να κεράσουμε;» ρώτησε ο σύζυγος μιας αδελφής, «καφέ, ελληνικό» απάντησα αθώα. Μεσάνυχτα σχεδόν ήτανε, μια χαρά ώρα για ένα καφεδάκι. Ο σύζυγος δε μάσησε· αν και «γαμβρός» (από αυτούς που οι αυτόχθονες ονομάζουν δήθεν σκωπτικώς «μαζέματα»), ήταν καλά εκπαιδευμένος στα ήθη και έθιμα της νήσου. Μου έδειξε τον καφέ που έπινε ο ίδιος, επίσης ελληνικό, διπλό μάλιστα.

Από το βάθος ακούστηκαν κάτι μουσικές. Η ομάδα τραγουδούσε, άκουγα να έρχεται κάτι σαν ταραντέλλα. Μετά από λίγο είπαν το «Χαράματα η ώρα τρεις». Η Α. σχολίασε ότι τραγουδούσαν σε πολλές γλώσσες, προηγουμένως είχαν πει κάτι γαλλικά.

Κάτι έκανε «κλικ».

- Γαλλικά; Είσαι σίγουρη;
- Φυσικά, το ξέρω το κομμάτι. Μα πού πας;
- Επιστρέφω αμέσως.


Κατευθύνθηκα βιαστικά (όσο μου επιτρέπει κλπ.) προς την ομάδα των μουσικών. Πρόσεξα ότι εκτός από τις κιθάρες και τα απαραίτητα τουμπερλέκια είχαν και μερικά πιο ψαγμένα όργανα, κάτι σα μαντολίνο συν κάτι ξύλινα πνευστά, φλάουτα, φλογέρες... Μια νεαρή μάγισσα με ένα ντέφι μάζευε τις εισφορές του κοινού (όχι και πολλές). Το μάτι μου κόλλησε σε έναν ψηλό, ξανθό, επιβλητικό κιθαρίστα. Απροσδιορίστως γνωστό. Όχι και τόσο απροσδιορίστως, τελικά.

- Να σε ρωτήσω, ρε φιλαράκι, μήπως είσαι Γάλλος;
- Ναι, Γάλλος, είπε ο τύπος ενώ προσπαθούσε να καταλάβει από πού του ερχόταν η ερώτηση - χρειάστηκε να σκύψει για να με αντιληφθεί.
- Ολιβιέ δε σε λένε;
- Ολιβιέ, απάντησε ο τύπος, χαρούμενος που είχε εντοπίσει την πηγή των ερωτήσεων στο κάτω μέρος του οπτικού του πεδίου.
- Και δε μου λες... Δεν ήσουνα ερευνητής στα Λέιζερ στην Κρήτη;
- Ναι! αναφώνησε συγκινημένος ο Ολιβιέ, χαρακτηριστικότατη φάτσα της κοινότητας των ξένων επιστημόνων-ερευνητών του Ηρακλείου τον καιρό που ζούσα εκεί, δηλαδή μέχρι πρότινος.

Η επόμενη ερώτηση κανονικά θα ήταν «- Και τι σκατά θέλεις κοτζάμ ερευνητής Λέιζερ να παριστάνεις τον κιθαρίστα σε περιπλανώμενο θίασο στην Ικαρία, μου λες;», αλλά περιορίστηκα να ρωτήσω πώς βρέθηκε εδώ. Μου είπε ότι είχε αφήσει την Κρήτη και δούλευε στο Παρίσι, αλλά κάτι φίλοι (να αυτός εδώ με το μαντολίνο είναι Ιταλός, εκείνος εκεί με τη φλογέρα Έλληνας, ο άλλος Ιρλανδός...) αποφάσισαν να γυρίσουν τα νησιά το καλοκαίρι κι εκείνος δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία να ξαναβρεθεί στην Ελλάδα, διότι ήταν πολύ ωραία εδώ και...

- Αργείς; αγρίεψε η (Ελληνίς) ταμίας του θιάσου με το ντέφι. Έχουμε δουλειά!

Ο Ολιβιέ με κοίταξε αμήχανα· είπα «σερσέ λα φαμ», χαμογέλασα στην κοπέλα (εκείνη πάλι όχι) και ξαναπήγα προς το καφενείο. Άκουσα πίσω μου την ομάδα να τραγουδάει κάτι στα ισπανικά.

- Μα πού ήσουνα; Ρώτησε η Α. ενώ ο καφές μου μόλις είχε καταφθάσει.
- Στην Κρήτη, είπα δοκιμάζοντας την πρώτη γουλιά.

Η Α. μου έριξε ένα κάπως απορημένο βλέμμα με τα μαύρα, γελαστά μάτια της. Πάνω στην ώρα, από απέναντι ακούστηκαν οι πρώτες νότες του Ερωτόκριτου.


Δημοσιεύτηκε στις "Ελεύθερες πτήσεις" του ikariamag στις 15 Νοεμβρίου 2010.

10 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Μπα; κι εσείς του ΙΤΕ;

ολα θα πανε καλα... είπε...

εσείς οι Ικαριώτες,πόσα πια ταλέντα έχετε;
:)

Β. είπε...

Κύριε δύτη, το έχουμε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο. Τώρα βέβαια αφορά το παρελθόν μας...

Σε ποια ταλέντα αναφέρεσαι, Γωγώ μου; Στο να πίνουμε καφέ τα μεσάνυχτα, να σπεύδουμε βραδέως ή να ακούμε τη μουσική που παίζουν άλλοι; Σιγά τα ταλέντα... ;-)

Τηρήματα είπε...

Τι υπέροχοι άνθρωποι και πόσο αληθινά ελεύθεροι!

Τέλεια βραδιά ε; Τη θυμάμαι...
Κάπου παρδίπλα εγώ με μια φίλη, Κρητικιά πια, "ταξιδεύαμε" ως το πρωί.

Η φωτογραφία φανταστική.Κάτι έμεινε τελικά από την ομορφιά του λιμανιού.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Σε πολλά,Βασίλειε,παιδί μου.
Να σαι καλά,χαίρομαι πάντα να σε διαβάζω.

Β. είπε...

@Τηρίματα: Τώρα που έγινε Κρητικιά η φίλη σου και θα πηγαίνεις να τη βλέπεις κιόλας, εγώ έχω φύγει μήνες... Ήθελα να σας δείξω κάτι μέρη ωραία, Μπορεί άλλοτε πάλι, ποιος ξέρει;

@Γωγώ: Τιμή μου...

Τηρήματα είπε...

Ναι, ποιος ξέρει; Υπάρχουν και τ' Ανώγεια, υπάρχει και η παραλία του Φλες -κάνουμε κάτι ουζοκατανύξεις με το Σίρο και μ΄έχει τρελάνει στις μαντινάδες- κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη. Μόνο μη σε φάει τ' αγιάζι εκεδά που είσαι...

Idom είπε...

"Όλοι, κρύβουμε έναν Χλέμπουρα μέσα μας..."

Βαγγέλης έφα
διά γραφίδος Αρκά

Αγαπητέ Β!,

εν προκειμένω, νομίζω ότι σε εσένα, Ο Χλέμπουρας ξυπνάει στην θέαση ή στην όσφρηση ή στην αναφορά των (γ)κρούβαλων.
Άβυσσος...

Κατά τα άλλα...

α) δεν μπορώ να μην προσέξω την ύπουλη διείσδυση ξενόφερτων συνηθειών στην παροδοσιακή αρχαιοελληνική κουλτούρα μας.
ΤΙ θα πει "διπλός" ελληνικός καφές;
Βαρύ τον έλεγαν οι προγόνοι μας.

β) συγχαρητήρια θερμά στον επιστήμονα hobo!
Μπράβο του. Ξεύρω πολύ λίγους - ιδιαίτερα στην ελληνική επιστημονική κοινότητα - που έχουν την θέληση και τα κότσια να το κάνουν.

Βέβαια, θυμήθηκα και το σχετικό ανέκδοτο με το "λεοντάρι" που πήγαινε να φάει τον "πιγκουίνο" στο τσίρκο:
"μη φοβάσαι ρε φίλε, και 'γω αρχιτέκτονας είμαι..."

γ) δεν πα να 'σαι ωραίος (cool), δεν πα να 'σαι επιστήμων, κάπου εκεί παραμονεύει μία αφέντρα...
:-P

Idom

Β. είπε...

@Δρ: Στην παραλία του Φλες τις κάνετε τις ουζοκατανύξεις; Όφου... (που λένε και στην Κρήτη).

@Idom: διακρίνω μια προχειρότητα στα σχόλια εσχάτως...

α) ο "βαρύς" καφές συνίσταται στην πυκνότητα (2 κουταλιές σε ένα φλυτζάνι π.χ.), ενώ ο "διπλός" στον όγκο του καφέ (μεγαλύτερο φλυτζάνι π.χ.).

β) εγώ πάλι ξέρω αρκετούς hobo επιστήμονες αλλά πιθανώς δεν κάνουμε τις ίδιες επιστημονικές παρέες (πάντως αντελήφθην ότι ο Ολιβιέ το Σεπτέβρη θα γύριζε στο ινστιτούτο του...)

γ) και μετά μου λες για γκρούβαλους... Εγώ ξέρω ότι κατά το Μαρξ (όχι το Γκράουτσο, τον άλλον) η οικονομική βάση καθορίζει το κοινωνικό εποικοδόμημα, οπότε η στάση της κοπέλας αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό το γεγονός (εμ πώς; αφεντάδες-δούλοι, ένα γίναμε ούλοι;)

Ανώνυμος είπε...

.....ζώπυρη.....η ομορφιά ....τού ......
Ευδήλου μας.
μμμμμμ
πληγιάζει...η ενθύμησή του.
ναι!
εκείνη τη νύχτα...
εγώ...και η Δρούτσουλας.....
παραδίπλα..
αχ! τούτη η θάλασσα!
τραγούδι
θάλασσα ....ζωή....εικόνες....
Κατάχρυσος νόστος.
να είστε καλά.
σίρο ρεδόνδο.