ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


8/1/10

Ένας πρίγκηπας στην Παντάνασσα

Νηοπομπή μικρών σκαφών όπως φαίνεται από το καινούργιο μου μπαλκόνι. Στο βάθος δεξιά το Ηράκλειο (Δεκέμβριος 2009).

Μου πήρε σαράντα χρόνια να αλλάξω τρία σπίτια, αλλά το τελευταίο εξάμηνο έχω αλλάξει αισίως έξι. Μάλλον θα χρειαστώ ένα-δυο ακόμα μέχρι να κατασταλάξω κάπου – έχω ακούσει βέβαια περίπτωση ανθρώπου που είχε αλλάξει δεκατέσσερα σπίτια στην ίδια πόλη σε μια περίοδο γύρω στα πέντε χρόνια. Με αυτά τα μέτρα έχω δρόμο ακόμα, αλλά ήδη πάω με καλό ρυθμό. Το τελευταίο μου απόκτημα ωστόσο διαφέρει ουσιαστικά από όλα τα προηγούμενα: δεν βρίσκεται μέσα στην πόλη αλλά καμμιά δεκαριά χιλιόμετρα δυτικά-βορειοδυτικά, και είναι ακριβώς πάνω στη θάλασσα.

Βγαίνοντας στο μπαλκόνι κοιτάζω ίσια μπροστά μου το νησάκι της Δίας, ενώ δεξιά φαίνεται αμυδρά η πόλη του Ηρακλείου. Λίγα μέτρα κάτω από το μπαλκόνι μου υπάρχει μια μικρή αμμουδιά, και ο ήχος των κυμάτων που σκάνε με συνοδεύει μέρα νύχτα. Βλέπω τους γλάρους που αναπαύονται στα νερά ή φτεροκοπάνε γύρω. Πού και πού κανένα περαστικό σκάφος ξεμυτίζει από το μικρό αλιευτικό καταφύγιο στα δεξιά, ή εμφανίζεται κανένα γκαζάδικο που κουβαλάει καύσιμα για το εργοστάσιο της ΔΕΗ, με αναμένο το κόκκινο φως ψηλά για να ξεχωρίζει τις νύχτες. Μια μέρα πέτυχα και έναν ιστιοπλοϊκό αγώνα για μικρά σκαφάκια (όπτιμιστ ή λέιζερ; - δείτε τη φωτογραφία και αποφασίστε μόνοι σας). Φαντάζομαι ότι ήταν αγώνας και όχι απλή προπόνηση γιατί τα σκάφη ήταν πολλές δεκάδες.

Στο σπίτι είμαι για μια ακόμα φορά περαστικός. Πριν κάποιους μήνες έμενε εδώ ένας παλιός γνωστός μου που αποφάσισε εν τέλει να μετακομίσει εντός πόλεως. Όσο καιρό έμενε τον είχα ζαλίσει «μόλις φύγεις να μου πεις να έρθω να μείνω εγώ» και κάτι τέτοια. Όταν έφυγε βέβαια εγώ δεν είχα κλωστή να μπαλωθώ, αλλά στους ενδιάμεσους μήνες παρήλασαν κάποιοι περαστικοί υπενοικιαστές (ο ιδιοκτήτης για κάποιο ανεξακρίβωτο λόγο δε χολοσκάει και πολύ για μακροχρόνια μίσθωση) και τώρα που ξαναήρθα στην Κρήτη γεμάτος φιλοδοξίες, το σπίτι βρέθηκε να αδειάζει πάλι. Ο γνωστός μου με ειδοποίησε, αφού μου επισήμανε πρώτα ότι καλό θα ήταν να μη δεσμευτώ αμέσως αλλά να δω πώς είναι η ζωή εκτός πόλης, χώρια οι ιδιαιτερότητες του σπιτιού, που δεν είναι και λίγες.

Η αλήθεια είναι ότι από μερικές απόψεις βολεύει: βρίσκεις πάντα να παρκάρεις απέξω, δεν έχει ποτέ μποτιλιάρισμα, η δουλειά μου είναι πιο κοντά εδώ από όσο θα ήταν αν έμενα στο Ηράκλειο, το νερό της βρύσης αφθονεί και μάλιστα απ’ ό,τι λένε πίνεται (σπάνιο για Κρήτη), η θάλασσα είναι ακριβώς από κάτω. Από μερικές άλλες απόψεις βέβαια υπάρχουν κάποια προβλήματα: αν μείνεις από τσιγάρα (τσίχλες, κοκα-κόλες, ζάχαρη άχνη, αυγά, πελτέ ντομάτας...), το πλησιέστερο σημείο που μπορείς να ψωνίσεις είναι δέκα-έντεκα χιλιόμετρα νοτιοανατολικά. Αν μείνεις από βενζίνη ή χαλάσει το αμάξι σου ή πέσεις από τη σκάλα, μαύρο φίδι που σε έφαγε. Αν θες να βγεις έξω το βράδι, πρέπει να διανύσεις απόσταση σχεδόν όση και στην Αθήνα. Και όντας δίπλα στη θάλασσα, την υγρασία την κόβεις με το μαχαίρι.

Αλλά η πραγματική ιδιαιτερότητα του σπιτιού είναι άλλη. Απ’ ό,τι φαίνεται, έμεναν μέχρι πρόσφατα εδώ (περαστικοί, σαν κι εμένα) διαδοχικά κάποιοι τύποι τους οποίους δεν γνωρίζω αλλά μια και είναι αναλογικά μικρή η πόλη σκέφτομαι ότι ίσως έχουμε ιδωθεί κάποιες φορές. Οι τελευταίοι εξ’ αυτών φαίνεται πως έφυγαν βιαστικά ή απρογραμμάτιστα: στο μπάνιο υπάρχουν τα σαμπουάν τους και διάφορες πετσέτες ριγμένες εδώ κι εκεί. Σε ένα ντουλάπι υπάρχουν κάμποσα οινοπνευματώδη και σε κάποια συρτάρια διάφορα άλλα αντικείμενα, πιο προσωπικά, αξεσουάρ και μικροπράγματα. Φαντάζομαι οι ένοικοι πήραν «τα χοντρά» πρώτα και ενδεχομένως θα επέστρεφαν να πάρουν και τα ψιλολόγια. Για κάποιο λόγο αυτή η επιστροφή δεν έγινε ποτέ – ή εκκρεμεί.

Δεδομένου ότι κι εγώ δύσκολα βλέπω να βγάζω το μήνα (ωραία η θάλασσα, αλλά η υγρασία αφόρητη, ειδικά αυτή την εποχή), είπα να μην παρέμβω στο ημιτελές νοικοκυριό των προηγουμένων. Έτσι, χαζεύω την πελώρια σημαία της Κούβας που κρέμεται από τον τοίχο, εικάζοντας ότι ο τύπος που την κρέμασε πρέπει να είναι αφοσιωμένος θαυμαστής του συντρόφου Φιδέλ. Πλάκα πλάκα, στην κάτω αυλή (εκτός περιοχής ευθύνης του σπιτιού) υπάρχει και μια σημαία της Αυστραλίας ή της Νέας Ζηλανδίας. Αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να κρεμάσω καμμία από την Ακτή Ελεφαντοστού για να βάλω κι άλλη ήπειρο στο παιχνίδι, αλλά πού να τρέχω τώρα...

Τα βράδια που γυρίζω, η υγρασία έχει αφήσει μια ελαφριά μυρωδιά στο σπίτι. Την καταπολεμώ με τη βοήθεια της πλούσιας παρακαταθήκης των προηγουμένων σε αρώματα και ρεσώ – σε ένα ειδικό λυχνάρι βάζω να καίει ένα κεράκι και από πάνω στάζω δυο-τρεις σταγόνες αιθέριο έλαιο, γιασεμί ή λεβάντα ή βανίλια. Παίζω τα CD μου στο μικρό στερεοφωνικό τους, συντόνισα και το ραδιόφωνό τους στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (οι άλλοι σταθμοί είναι σχεδόν μόνο ποπ ή κρητικά). Έχω φυλάξει τα τσιγάρα τους – εγώ δεν καπνίζω πια – αλλά η ανοιγμένη συσκευασία ίσως έχει αρχίσει να ξεραίνεται. Πέταξα διάφορα ληγμένα από το ψυγείο, αλλά κράτησα τα κατεψυγμένα που δεν έχουν λήξει, μήπως έρθουν και τα ζητήσουν. Καταχράστηκα και μια κουβερτούλα που βρήκα συσκευασμένη και μάλλον αχρησιμοποίητη – να είναι καλά τα παιδιά.

Και περιμένω τη μέρα που θα μου χτυπήσουν την πόρτα να μου πουν ότι ήρθαν να μαζέψουν και τα υπόλοιπα. Ίσως τους έχω ξαναδεί, ίσως πάλι δεν τους έχω δει ποτέ. Αλλά έχω την περιέργεια να δω το πρόσωπο της κοπέλας που φορούσε το σκουλαρίκι με το Μικρό Πρίγκηπα που βρήκα πάνω στο κομοδίνο – ίσως έχει ακόμα το ζευγάρι του και ψάχνει μάταια στα πράγματά της για το ταίρι του.

Δε φαντάζομαι να με διαβάζει η κοπέλα βέβαια, αλλά εγώ τη σκέφτομαι κάθε βράδι που ακουμπάω τα γιαλιά μου στο κομοδίνο πριν κοιμηθώ και ο Μικρός Πρίγκηπας με κοιτάζει φευγαλέα. Δε θυμάμαι καλά την ιστορία του, αλλά κι αυτός ένας που ταξίδευε και κάτι γύρευε δεν ήταν;

Ο μικρός ταξιδιάρης πρίγκηπας, τώρα και σε σκουλαρίκι σε ένα κομοδίνο στην Παντάνασσα.

7 σχόλια:

Manoliscus είπε...

Πραγματικά όμορφο κείμενο.
Και ακόμα πιο όμορφη η φωτογραφία! ...βασικά πρέπει να είμαστε γείτονες, από το παράθυρο μου έχω την ίδια ακριβώς θέα.

Idom είπε...

Σιγά βρε απομονωμένε!
Δηλαδή, ΤΙ να πει εκείνος ο φουκαράς Ρώσος κοσμοναύτης που τον είχαν παρατήσει μήνες και μήνες μόνο στου στον διατημικό σταθμό;

Το θέμα με την ζέστη όμως είναι σοβαρό. Δεν ανέφερες κανενός είδους θέρμανσης, εκτός από τα κεράκια.
Ξέρω ότι δεν σού αρέσουν οι υπερβολές από τις θαυμάστριές σου, αλλά αν επέτρεπες να έρχονται 2-3 κάθε νύχτα να σε ζεσταίνουν με φυσερά;... Όχι πάντα οι ίδιες για να μην κουράζονται. ;-)

Όσο για μένα είμαι τρομερά αντιμικροπριγκηπικός τύπος, οπότε ναι, καλά τού κάνανε που τον κάναν σκουλαρίκι!!!
Το !#$%^&*&παιδο...

Σκέψου πριν αφήσεις το σπίτι!

Idom

voupou είπε...

Πολύ γλυκιά η ιστορία του σκουλαρικίου! Θέλω κι εγώ τώρα να δώ το πρόσωπο της κοπέλας που το φορούσε, όπως και να μάθω άλλες λεπτομέριες για το πέρασμα από την παντάνασσα. Έμενε εκεί; Ήταν επισκέπτρια; Γιά πόσες μέρες; Κοιμόταν μόνη της;

Συμφώνω πάντως με τον Idom ότι πρέπει να το σκεφτείς πριν αφήσεις αυτό το σπίτι.

Καλή χρονιά!

Ανώνυμος είπε...

...κάποιες φορές...ανώνυμα η σκέψη καταγράφεται...είναι η ανάγκη της ψυχής ..να ανιχνεύει βυθούς...να χάνεται σε βυθούς...χωρίς δισάκια..ταξιδεύει..σε κοράλλια..αέρινα πετάγματα γλάρων..πατημασιές ναυαγισμένων πλοίων..θυσαυρούς.......απλά ταξιδεύει........
...........εκπέμπει φως η ιστορία σας.....
.............Σίρο Ρεδόνδο........

Ανώνυμος είπε...

εμενα μου φαινεται πως απλως πρεπει να ΘΕΡΜΑΝΕΙΣ το σπιτι. Πού αλλού θα βρεις τη θαλασσα διπλα και μια πριγκηπισα;
ρλ

qed είπε...

Προσοχή Ροβιθε!

Για καλό και για κακό να είσαι και προετοιμασμένος για την περίπτωση που χτυπήσει την πόρτα σου κανένα γλυκό αγόρι ( η ακόμη ίσως και ένας μαυροπουκαμισάς ) και ζητήσει το σκουλαρίκι.
Δεν θέλω να σε ξενερώσω αλλά για πάν ενδεχόμενο βρε παιδί μου ....

Β. είπε...

Manoliscus, ωραία θέα, όταν φύγω να με φωνάζεις να πίνουμε καφέ να τη βλέπουμε.

Idom, δεν είμαι κοσμοναύτης στο διάτημα, είμαι ένας απλός εργαζόμενος ιστιοπλόος. Μπαααα... Και τι σου έκανε το παλληκάρι, ε;

voupou, ενδιαφέρουσες απορίες. Μάλλον με αυτές θα μείνουμε...

Σίρο Ρεδόνδο, δεν είσασταν στο Γκράνμα κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '50; Εγώ δεν είμαι φαν του Φιδέλ σαν τους προηγούμενους, αλλά σας ευχαριστώ πολύ...

ρλ, το έπιασες το υποννοούμενο... Κάνει ΚΡΥΟ και ΔΕΝ έχει πριγκήπισσα - μόνο σκουλαρίκι (κάτι σαν το γοβάκι της Σταχτοπούτας, ίσως; Μπααα, δεν...)

Chris, λες; Μόλις πήρα κι εγώ ένα σκουρόχρωμο πουκαμισάκι... Ωχ ωχ ωχ...