ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


7/12/08

Ανάθεμα τη Γένοβα

Η είσοδος του μεσαιωνικού κάστρου του Κοσκινά

Το καλοκαίρι του 1991, ένας φίλος "ξένος" (η λέξη με την τοπική νοηματοδότηση δηλώνει οποιονδήποτε δεν είναι Καριώτης), είχε έρθει στην Ικαρία φιλοξενούμενός μου. Το πρόγραμμα περιελάμβανε και κάποιες εκπαιδευτικού χαρακτήρα εκδρομές με νοικιασμένο αυτοκίνητο. Εγώ δεν ήξερα οδήγηση και ο φίλος που υποτίθεται πως ήξερε, επέμενε να νοικιάσουμε τζιπάκι, ιδέα που βρήκα λίαν δελεαστική. Κατά τη διάρκεια μιας περιπετειώδους ανάβασης στα ορεινά αποκαλύφθηκε ότι είχε πάρει δίπλωμα στο στρατό και μάλιστα είχε εκπαιδευθεί ακριβώς σε τζιπάκι (πολύ ωραία μέχρι εδώ) αλλά πριν και μετά τη θητεία του (λήξασα από τριετίας) δεν είχε πιάσει τιμόνι. Η εκ των υστέρων γνώση των συγκεκριμένων λεπτομερειών δε με είχε προβληματίσει και τόσο, μέχρι που αναζητώντας το δρόμο για το κάστρο του Κοσκινά προσγειωθήκαμε μέσα σε ένα αμπέλι (ατυχώς με τον αμπελουργό παρόντα). Οφείλω να παραδεχθώ ότι έφταιγα κι εγώ που επέμενα ότι από δω είναι ο δρόμος, όπως με είχαν διαβεβαιώσει στην Ακαμάτρα οι σοφοί γέροντες που λιάζονταν στο καφενείο του Παμεινώντα. Πάντως, μετά από μισή ώρα διαρκούς μανούβρας υπό αυστηρή επιτήρηση για να μην πατήσουμε κανένα κλήμα, το τζιπ έστριψε 180 μοίρες και ο φίλος απεφάνθη ότι δεν υπάρχει λόγος να δούμε το κάστρο και καλύτερα να κατηφορίσουμε κατά τις παραλίες με τις γκόμενες και τις ντισκοτέκ. Σοφή απόφαση - ειδικά αν ληφθεί υπόψιν ότι, όπως έμαθα αργότερα, ο δρόμος που αναζητούσαμε δεν είχε κατασκευαστεί ακόμα. Ωστόσο η επίσκεψη στη συγκεκριμένη τοποθεσία μου είχε στοιχειώσει τη φαντασία για χρόνια.

Κάποτε φτάνει το πλήρωμα του χρόνου, και μετά παρέλευση δεκαετίας (αφού είχε πλέον ανοιχτεί ο δρόμος και εγώ είχα μάθει οδήγηση) βρέθηκα μια μέρα στους πρόποδες του κάστρου. Κουτσοκατάφερα να περπατήσω τα τελευταία διακόσια μέτρα, από ένα σημαδεμένο ανηφορικό μονοπάτι ανάμεσα στις πέτρες. Το κάστρο ήταν σαν την Ιθάκη του Καβάφη - κι αν φτωχική τη βρεις, σου έδωσε το ωραίο ταξίδι και λοιπά. Αν κάποιος έχει στο μυαλό του τα Σατώ της κοιλάδας του Λίγηρα ή το Λαλούδι της Μονεμβασιάς και Κάστρο της Λαμίας και Παλαμήδι τ' Αναπλιού, θα απογητευτεί σφόδρα, καθώς θα βρεί απλώς μια υποτυπώδη οχύρωση με κάτι καχεκτικές πολεμίστρες γύρω από το άρτι ανακαινισθέν (κάπως τσαπατσούλικα, φοβάμαι) εκκλησάκι του Αη-Γιώργη του Δοργανά. Θα βρει επίσης ενδεχομένως και μερικούς new age γκρούβαλους που ισχυρίζονται ότι κάπου εκεί γύρω υπάρχουν συσσωρεύσεις ενεργειακών πεδίων και ψάχνουνε να τις βρούνε, αλλά η συγκεκριμένη κατηγορία γκρούβαλων είναι γενικώς άκακη και δεν ενοχλεί (εξαιρουμένης της πιθανότητας να βρουν όντως ενεργειακά πεδία, οπότε δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει).

Αντιγράφω (copy/paste) μερικές τουριστικές πληροφορίες από το http://www.nikaria.gr/:

"Φρούριο Βυζαντινής εποχής που σώζεται σήμερα σε καλή κατάσταση. Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νησιού, στην περιοχή της Μεσαριάς πάνω στο όρος Κοσκινάς. Το κάστρο του Κοσκινά, όπως φαίνεται, έπαιξε σημαντικό αμυντικό ρόλο στο νησί. Ήταν το επικρατέστερο και σημαντικότερο από τα υπόλοιπα φρούρια της Ικαρίας και για αυτό πήρε και το όνομα Κάστρο της Νικαριάς. Κατά την παράδοση, το κάστρο αυτό υπήρξε ένα από τα βασικά αμυντήρια τον καιρό του Βυζαντίου, κάτι που συνεχίστηκε και επί Φραγκοκρατίας. Όπως λέει η παράδοση, μάλιστα, το φρούριο ήταν απάτητα και κατακτήθηκε μονάχα μια φορά, από προδοσία. Για το περιστατικό αυτό υπάρχει σχετικό κείμενο δημοτικής ποίησης, η "Ρήμα της αλώσεως". Μάλλον συνέβηκε τον καιρό της πολιορκίας του από Γενουήνσιους πειρατές, και μάλλον από τον Βιγνιόζη. Υπολογίζεται πως έγινε μεταξύ των ετών 1346 και 1566. Και πράγματι, η φυσική του θέση, που επιβλέπει όλη τη γύρω περιοχή μέχρι τη θάλασσα, και η κατασκευή του, μαζί με τον απαράμμιλο ηρωισμό των μαχητών του, το κράτησε, όπως φαίνεται, απόρθητο για αιώνες. Στο πλευρό των αντρών, για να υπερασπιστούν τον τόπο τους, πολεμούσαν με το ίδιο θάρρος και ηρωισμό και οι γυναίκες. Μέσα στα τείχη του κάστρου υπάρχει από τον καιρό εκείνο εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο."

Το εκκλησάκι του Αη-Γιώργη στο Κάστρο

Αν εξαιρέσουμε ότι είναι ρίμα (ρίβα στα καριώτικα) και όχι ρήμα, και επισημάνουμε πέραν της ορθογραφίας και κάποιον υπερτονισμό της γενναιότητας των υπερασπιστών (απαράμιλλος ηρωισμός κλπ.), ο οποίος δεν προκύπτει από ανεξάρτητες πηγές, οι πληροφορίες είναι σχετικά ακριβείς. Υπάρχει μια αβεβαιότητα ως προς τη χρονολογία - μία από τις παραλλαγές της ρίβας που διασώζωνται αναφέρει το 1283, ενώ οι πληροφορίες της ιστοσελίδας αναπαράγουν μια εκτίμηση που έκανε μάλλον ο Ε. Σταματιάδης στα "Ικαριακά", στις αρχές του 20ου αιώνα. Παραθέτω εδώ τους στίχους περίπου όπως τους μεταφέρει ο Αλέξης Πουλιανός στο βιβλίο του "Λαϊκά τραγούδια της Ικαρίας" (Αθήνα, 1964), καταγράφοντας την προφορική αφήγηση της κ. Μαριγώς Γλαρού, ετών 90 (Εύδηλος, 1947). Έχω πειράξει λίγο την κάπως "φωνητική" ορθογραφία του κειμένου και έχω "επιδιορθώσει" κάποιες λέξεις ώστε να βγαίνει νόημα (ελπίζω να μην έχω κάνει σοβαρά λάθη):
Ανάθεμα τη Γένοβα με τονε Κρυφοράφτη
που ήρταν να πατήσωσι της Νικαριάς το κάστρι
οπου 'ταν κάστρο ξακουστό, παντού εξακουσμένο,
στην Πόλη και στη Βενετιά ήτο ζωγραφισμένο.
Σαν ήρτασιν ηράξασι μπροστά εις το Φανάρι
ζερβά ρίχνουν τις άγκουρες, πίσω τα παλαμάρια
και πάνω εις την όστρια ρίχνουν τις σιγουράντζες,
εκεί ήβρασιν τον 'πο δα να όπου καλά γνωρίζει
Τη νύχτα το σκοπεύγανε κι ολονυχτίς ηζάλλαν
και σαν ηγλυκοχάρασσεν ηπήξαν οι Ατσίδες
και όταν ηνεφάνασι στον κάμπον του Φιλίππου
εκεί φωνήν ηβγάλασιν ν' ακούσουν αφ' το Κάστρο.
Κανένας εν ηυρέθηκεν απόκριση να πέψει,
μονάχα ο κακόβουλος ο γέρων ο Ατζίδης:
-Μπας και θαρρείς, ω Γένοβα, και συ, ω Κρυφοράφτη,
πως ειν' τα Δώδεκα Νησιά όπου τα 'χμαλωτίζεις;
Κι ούλλα τα κάστρα πολεμάς, κι ούλλες τις χώρες παίρνεις;
Εδώ ‘ναι κάστρο φοβερό, παντού εξακουσμένο,
στου βασιγιά τες κάμαρες τό 'χουν σταμπαρισμένο.
Για να 'ρτουν οι εννιά αερφοί οι καστροπολεμίτες,
τότες να πολεμήσετε, ν’ αντιπαραταχτήτε.
-Και πού 'ν' τους οι εννιά αερφοί ν’ αντιπαραταχτούμε;
-Μιαν αδερφήν παντρεύγουσιν επάνω στη Λαγκάδα.
Τότες αυτοί σιμώσασι με τόση γληγοράδα,
γυρίζουν, τριγυρίζουν το, παραδομόν δεν έχει
κι ένας μικρός απ' όλους των π’ αναθεματισμένος
ήτον περίσσα απ΄ αυτούς πολλά δασκαλεμένος
και βγάλλει τα μαχαίριαν του και κάμει τα σκαλάκια
κι όλοι του κουλουθήσασι να κάμουσι ρισάλτα
Ένα κορίτσιν κάθεται απανωδιό του κάστρου
και στέκει και παρακαλεί εξ’ όλης της καρδιάς του:
-Άγιε μου Γιώργη Δοργανά, μεγάλο τ' όνομά σου,
μεγάλη που 'ν' η χάρη σου και το προσκύνημά σου.
Να σύρω την πλακίτσαν μου, να πάρω δέκα κάτω.
Και ξαναδευτερώνει την κι ησκότωσεν πενήντα
και πάλι ξανατρίτωσεν και πάσιν ενενήντα.
Ένας από τ' ανάθεμαν από τους Χαλικάδες
αυτήν την κόρην αγαπά μα εκείνη δεν τον δέχει.
-Ένα κορίτσιν κάθεται απανωδιό του κάστρου
αυτό να μου χαρίσετε κι εγώ να σας διδάξω.
Κι αυτοί του υπεσχέθηκαν πως θα του το χαρίσουν
κι άλλα πολλά δωρήματα, ώστε να των ανοίξει.
Και τα κλειδιά των ήριξε όξω αφ’ το μπεντένι,
τότες αυτοί εμπήκασιν ούλλοι αρματωμένοι.
Οι πέντε γιοι της Κώσταινας, οι καστροπολεμίτες
Αρπάξαν τη μαννούλαν τους, μεσ’ στο πριόνιν πάσιν.

Το "πριόνι" στο Κάστρο, στενή κορυφογραμμή με βάραθρο και από τις δύο πλευρές

Από τότε που κατάφερα πρώτη φορά να ανέβω στο κάστρο, συνηθίζω να κάνω την ίδια βόλτα κάθε χρόνο, συνήθως παρέα με διάφορους φίλους επισκέπτες. Δεν διασκεδάζουν όλοι με την εμπειρία (άλλος έχει υψοφοβία, άλλη φοράει ξώφτερνο, άλλος έχει άσθμα), αλλά κουτσά-στραβά σχεδόν όλοι φτάνουν απάνω και τότε συνήθως τους διηγούμαι την ιστορία, περιλαμβάνοντας απαραιτήτως έναν αναθεματισμό της Γένοβας. Συνήθως οι επισκέπτες κουνάνε το κεφάλι όλο ευγένεια και λένε κάτι σαν "αχά" ή "χμ" ή "μάλιστα", όμως η φετινή μου παρέα για πρώτη φορά εξέφρασε λογικές αντιρρήσεις:

- Δηλαδή σαν πόσοι χώραγαν εδώ πάνω;
- Ορίστε;
- Οι υπερασπιστές. Πόσοι ήτανε; Εδώ είναι μια σταλιά τόπος και ξεραΐλα. Σιγά μη χώραγαν εκατοντάδες - χώρια τα γυναικόπαιδα. Πώς θα ζούσαν όλοι αυτοί; Σε τρεις μέρες θα παραδίνονταν από την πείνα και τη δίψα.
- Ε, αν ήταν λίγοι μπορεί να άντεχαν παραπάνω.
- Πόσοι λίγοι, δηλαδή;


Έκατσα και τους μέτρησα.

- Είκοσι, ανακοίνωσα στην ομήγυρη.
- Πώς είκοσι; με ρώτησαν.

Κατά σειρά εμφανίσεως: ένας ο κακόβουλος ο γέρων ο Ατζίδης και εννιά οι αδελφοί οι καστροπολεμίτες - αν αναφέρεται σε αυτούς το "σιμώσανε με τόση γληγοράδα" και όχι στους πολιορκητές - μας κάνουν δέκα (την αδελφή τους την αφήνουμε στη Λαγκάδα, μαζί με το γαμπρό και όλο το σόι). Το κορίτσι-αντικείμενο του πόθου, έντεκα. Ο Αη-Γιώργης που οπλίζει την πλακίτσα της κοπέλας, δώδεκα (εδώ ακούγονται γέλια από το ακροατήριο αλλά εγώ συνεχίζω την καταμέτρηση), ο Εφιάλτης της ιστορίας, δεκατρείς, οι πέντε γιοι της Κώσταινας, δεκαοχτώ, συν η ίδια η Κώσταινα, δεκαεννιά...

- Και εικοστός;
- ... ο ποιητής - αυτός που επέζησε για να διηγηθεί την ιστορία.




Σ.Σ. Την ιδέα αυτής της ανάρτησης μου την υπέβαλαν τα σχόλια του Idom στην ανάρτηση Η νεκρή πριγκίπισσα στο Μεσαιωνικό Κάστρο της Λεμεσού που δημοσίευσε παλιότερα στο ιστολόγιό της η Πόλυ Χατζημανωλάκη. Αν και το περιστατικό που αναφέρει ο σχολιαστής είναι φυσικά παντελώς άσχετο με αυτά που σας γράφω παραπάνω, είναι εκπληκτικό τι παιχνίδια συμπτώσεων παίζει η μοίρα καμιά φορά... ;-)

Στη ρίβα πρόσθεσα το στίχο "στην Πόλη και στη Βενετιά ήτο ζωγραφισμένο" που αποκαθιστά την ομοιοκαταληξία, προερχόμενος όμως από άλλη παραλλαγή. Επίσης ο "'πο δα να" είναι καριώτικα ο "από-εδώ-να", ο εντόπιος - υπέθεσα ότι αυτός είναι ο μυστηριώδης "Ποδατα" που γράφει ο Πουλιανός ότι οδηγεί τους πολιορκητές, εισάγοντας μια άγνωστη λέξη ως κύριο όνομα. Ελπίζω πάντως ο Κρυφοράφτης να είναι όντως όνομα και όχι ιδιότητα (ο εξυφαίνων δόλια σχέδια, κατά μία εκδοχή που μεταφέρει επίσης ο Πουλιανός). Για τους μη εξοικειωμένους με τον τόπο και τη ντοπιολαλιά να εξηγήσω ότι Φανάρι, Ατσίδες, κάμπος του Φιλίππου, Λαγκάδα, είναι τοπωνύμια (έως και σήμερα) και ακόμη ότι το ρήμα "ζάλλω" (αόριστος "ήζαλλα") σημαίνει τριγυρίζω, περιφέρομαι, στους παρελθοντικούς χρόνους τα ρήματα παίρνουν ήτα όπως στα αρχαία και όχι έψιλον (π.χ. "ηνεφάνασι" σημαίνει "εμφανίστηκαν") και ο βασιλιάς ακολουθεί τον ικαριακό κανόνα και προφέρεται βασιγιάς (κατά το ήγιος, χίγια, κλπ.).

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν Αύγουστο του 2008.

14 σχόλια:

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Καλησπέρα Ροβιθέ,

Πολύ ωραία η ανάρτηση.

Έμαθα λοιπόν ότι από το ζάλλω=γυρίζω βγαίνει και το ζαλίζομαι=το κεφάλι μου γυρίζει αλλά και ο πεντοζάλης=ο χορός με τους πέντε γύρους. Το άλλο ενδιαφέρον είναι αυτό με τους γύρους κατά την πολιορκία μιας καστροπολιτείας (ο γύρος είναι η συμβολική πολιορκία) γιαυτό και κατά την πολιορκία της Ιεριχούς οι άνδρες του Ιησού του Ναυή την περιτριγυρίζουν και κάποια στιγμή σαλπίζουν.

Νομίζω ακόμα πως ο γερο Ατζίδης είναι αναφορά στον Διόνυσο και την περίεργη γέννα του από τον μηρό του Δια. Αρρενολοχεία δηλαδή, αυτό που έκαναν στην Αμαθούντα (κοντα στη Λεμεσό) για να μνημονεύουν την Αριάδνη, τότε που ένας νέος μιμουνταν τους πόνους της γέννας. Το ατζί είναι η λαική ονομασία για το πόδι και στη λαογραφια του Λουκάτου έχω βρει αναφορες για παιδιά που γεννήθηκαν από το πόδι (ατζί) του πατέρα τους.

Να συμπαθάς τους εν θερμώ συνειρμούς μου. Σε χαιρετώ και φεύγω γρήγορα μην το πάρει είδηση ο Idom και χρειαστεί να φέρω τη Britanica για να συνεχίσουμε την κουβέντα.

Καλό ξημέρωμα

Idom είπε...

Είναι απίστευτο τι ιδέες υποβάλω στους ανθρώπους!

Mπα, σε καλό μου...

:-))

Idom

Idom είπε...

@ Πόλυ!

Πόλυ μου, τι να την κάνουμε την Britanica, τώρα που υπάρχει η Wikipedia;

Idom

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Τόλεγα εγώ...

Μεταφορικά μιλάμε. Δέκα Μπριτ και σαράντα γουικ δεν με σώζουν τώρα...

Ωρα καλή

Β. είπε...

@Πόλυ: Για το ζαλίζομαι δεν ξέρω, αλλά ο πεντοζάλης είναι ο χορός με τα πέντε ζάλα (βήματα) όπως μου εξήγησαν εδώ στην Κρήτη οι περίοικοι. Άρα μάλλον δεν έχει σχέση...

Όσο για τον Ατζίδη, δεδομένης της μεταφοράς από τον προφορικό λόγο και της φωνητικής ορθογραφίας, δεν θα με εξέπληττε αν ήταν τελικά Χατζίδης, δηλαδή γιός κάποιου που πήγε στους Αγίους Τόπους να γίνει χατζής. Δύσκολο βέβαια το 1283, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

Τη λέξη "ατζί" πάντως στα καριώτικα δεν την εχω συναντήσει.

Ελπίζω να μη σας "ξενερώνω", ε;

@ Idom: Μπα σε καλό σου...

ΥΓ. Αν και μετά βίας κρατιέμαι να μην ασχοληθώ με πιο επίκαιρα και "καυτά" θέματα, έχω μέχρι τώρα κρατήσει το μπλογκ έξω από αυτά και για την ώρα λέω να το διατηρήσω. Οπότε φάτε κάστρα τώρα, κι αν χοντρύνουν κι άλλο τα πράγματα έχει ο Θεός...

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Ναι, ναι, το ζάλλω βγαίνει από το ζάλη σύμφωνα με τον γλωσσολόγο Χατζιδάκι, δες το άρθρο του στην Καθημερινή για το γλωσσικό ιδίωμα της Ικαρίας http://wwk.kathimerini.gr/kath/7days/1998/06/21061998.pdf.

Όσο για τους Κρητικούς, σύμφωνα με το γλωσσάρι στην «άσπρη λέξη» http://www.asprilexi.com/lexeis_sub.asp?id=53 σημαίνει όχι μόνο πήδημα, αλλά και χνάρι, και τα βήματα του χορού. Εκεί βρήκα ότι ο Πεντοζάλης προέρχεται από τον πέμπτο ζάλο, από την πέμπτη ευκαιρία για απελευθέρωση της Κρήτης (στα 1770)

Έψαξα λίγο παραπάνω το ατζί (ή αντζί) στο http://el.wiktionary.org/wiki/%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AF σημαίνει γάμπα, κνήμη σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας. Και στην Κέρκυρα http://www.korfiatika.gr/index.php?title=%CE%86%CF%84%CE%B6%CE%B1 Σίγουρα στα Δώδεκα νησιά (όπου τα αιχμαλωτίζει ο Κρυφορράφτης) και από όπου κατάγομαι εκ μητρός, θυμάμαι να ονομάζουν ατζί το πόδι του κοτόπουλου. Δεν μπορώ φυσικά να το ισχυριστώ ότι αυτό ισχύει στο ιδίωμα της Ικαρίας, εσύ ξέρεις, αν το έχεις ψάξει. Την προέλευση του Ατζίδης από το Χατζίδης δεν τη βρίσκω πιθανή. Εκτός αν ήρθαν στην Ικαρία κάποιοι Γάλλοι, που δεν μπορούσαν να πουν Χατζίδης και έλεγαν Ατζίδης (το λέω γιατί έτσι πρόφεραν το όνομά μου, χωρίς το Χ δηλαδή, οι Βέλγοι).

Αντιγράφω ένα λαΙκό παραμύθι, όπως το παραθέτει ο μελισσοκόμος από τη Σκόπελο Νίκος Αγγελέτος για το παιδί που γεννιέται από το ατζί: http://209.85.129.132/search?q=cache:gWKLyL2EtTIJ:e-melissas.blogspot.com/2007/09/blog-post_17.html%3FshowComment%3D1190109360000+%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B1&hl=el&ct=clnk&cd=4&gl=gr
-Δεν είχαν παιδιά. Μαράζι είχαν. Παρακαλούσαν, εύχονταν. Ένα παιδί.
Θα πεθάνουμε μαγκούφηδες.
Μια μέρα πόνεσε η άντζα του «η γάμπα». Πρήστηκε. Κάθε μέρα και περισσότερο.
Έγινε χοντρή σα κολοκύθι. Εκεί που περπατούσε στο κτήμα σκίστηκε
σένα βάτο και βγήκε ένα παιδί. Χαρά ευτυχία. Το πήρε σπίτι, κορίτσι
ήταν. Το ντύσανε, το ντάντευαν, γέμισε η ζωή τους.
Ένα πρωί που 'παιζε στην αυλή το πήρε ένας αϊτός. Το πήγε στη φωλιά του
στη κορυφή απ' ένα ψηλό κυπαρίσσι. Εκεί έμεινε χρόνια, μεγάλωσε, έγινε
κοπέλα. Πανέμορφη. Στη ρίζα του κυπαρισσιού είχε μια βρύση με νερό.
Πέρασε το βασιλόπουλο να ποτίσει τ'αλογό του. Αυτή πέταγε κυπαρισσόμηλα
στο νερό, τρόμαζε τ'άλογο δεν έπινε. Ξαφνιάστηκε το βασιλόπουλο, τι
τρομάζει τ'άλογο; Κοίταζε πάνω δεν έβλεπε τίποτα, κρυβόταν αυτή.
Την είδε στο νερό που καθρέπτιζε. Την ερωτεύτηκε. Τη παρακάλαγε να
κατεβεί, αυτή τίποτα. Γύρισε το βασιλόπουλο στο παλάτι κι'έπεσε να
πεθάνει. Αχ και βαχ. Έρεψε. Μαθεύτηκε το μυστικό.
Μια γριά ρουφιάνα λέει στο βασιλόπουλο: "Θα τη κατεβάσω εγώ."
Πήρε ένα κόσκινο ένα σκαφίδι, κι'ένα γουρούνι και πήγε στο κυπαρίσσι.
Έβαλε το σκαφίδι ανάποδα, έλυσε το γουρούνι κι'έπιασε να κοσκινίζει
απ' την ανάποδη το κόσκινο. Χυνόταν απέξω τ'αλεύρι και το'τρωγε το
γουρούνι. Το κορίτσι δε κρατήθηκε.
-Αλλιώς κυρά το κόσκινο, αλλιώς και το σκαφίδι
και δέσε το γουρούνι σου να μη σου τρώει τ'αλέυρι.
-Τι'είπες πλάκι'μ', δεν ακούω, κατεύα λίγο παρακάτ'να μ'το πεις.
Ξανά το κορίτσι από πιο χαμηλά.
-Δεν ακούω κοπέλα μ' γέρασα η έρ'μ', έλα λίγο παρακάτ' να καταλάβω.
Και πιο παρακάτ', κι δείξε μου πώς; κι'όταν κατεύκει να τ'σ δείξ'
να το βασιλόπουλο και τ’ν έπιασε.
Μετά φυλακή τ'ν έβαλε; τ'ν παντρεύκει; δε ξέρω να σας πω.
Ξέρω όμως το τραγούδι πού'λεγε.
-Αντζα μάνα ,βάτος μαμή, αϊτός με πήρε, φωλιά τ' με πήγε, γριά νταρντάνα
με γέλασε, .σ’βασιλειού τα χέρια μ’έδωσε.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Idom είπε...

> Αναστεναγμός <

Ε, τώρα Πόλυ, με προκαλείς!...

:-)))

α) Οι αετοί δεν φτιάχουν την φωλιά τους στις κορφές των κυπαρισσιών.

β) Αλλά άντε να δεχτούμε το α'.
Πώς έμαθε η απομονωμένη κοπέλα στην κορυφή τού δέντρου τι είναι το κόσκινο και πώς κοσκινίζουν;

Πάντως το παραμύθι είναι ωραίο για να χρησιμοποιηθεί ως lead in σε διαφήμιση για αλυσοπρίονο...

Idom

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Βρε συ Idom,

λαϊκό παραμύθι είναι!

Ο άνθρωπος το άκουσε στην πατρίδα του και το κατέγραψε. Πάλι καλά γιατί έχουμε και από τη Σκόπελο μια μαρτυρία αρρενολοχείας. Απορώ που δε με ρώτησες πώς πρήστηκε η γάμπα του και κυοφόρησε το παιδάκι. Το Ατζιδάκι. (Χ- ατζιδάκι)

Ορειβατικός Πεζοπορικός Σύλλογος Ικαρίας είπε...

Α, καλό! Εδώ και δυο χρόνια με την Ελένη έχουμε έτοιμο το σεναριάκι. Μάλλον σε καρτούν μας βγήκε και μάλιστα τύπου Indian Summer (Milo Manara, Hugo Pratt). Πράγματι έχει 20 ρόλους. Αν ποτέ γίνει κι επειδή ο σχεδιαστής προτιμά να εμπνέεται από αληθινούς ανθρώπους για τις φιγούρες του, κέρδισες μια θέση στο cast!
Και επειδή είσαι φίλος, θα βάλω "μέσον" και μπορείς να διαλέξεις ρόλο. Λέγε, προτείνω, Ατσίδης, Γένοβας, Ποδατάς, Καστροπολεμίτης, Άη Γιώργης? τι;

υ.γ. στο σενάριο υπάρχει εμβόλιμος ρόλος "γκόμενος της ωραίας", αλλά τον έχει κλείσει αυτή που έχει τον ρόλο της ωραίας για τον ωραίο της.

Β. είπε...

Ευχαριστώ Άγγελε, αλλά δεν χρειάζεται μέσον. Εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες (οπότε μάλλον τον Εφιάλτη θα παίξω που δεν θα το θέλει κανένας άλλος...)

Ατσίδης, χμ, δεν το είχα σκεφτεί. Με αυτή τη γραφή όλη η κουβέντα με την άνωθεν κ. (Χ)ατζημανωλάκη για το "ατζί" πάει στο βρόντο, και μένουμε με την κοινή "ατσίδα" (στα καριώτικα το τοπικό είδος κουναβιού, για τους μη γνωρίζοντες).

Στοιχειώδες, αγαπητέ μου Γουώτσον...

Idom είπε...

@ Πόλυ

" Απορώ που δε με ρώτησες πώς πρήστηκε η γάμπα του και κυοφόρησε το παιδάκι. "

Μπααα... 'πιστήμων άνθρωπος είμαι. Όλα τα σφάζωμαι και τα μαχαιρώνουμε εμείς. Και παιδάκια σε γάμπες κάνουμε...

Idom

Idom είπε...

Ο υπογράφων το σχόλιο τούτο, έχει ανέβει στο καστράκι - που είναι πράγματι πολύ ωραίο - και στο τέρμα τής σκάλας εισόδου απώλεσε φιλμάκι 135mm κλεισμένο σε κουτάκι.

Ο ευρών και παραδίδων στον υπογράφοντα θα αμοιφθεί πλουσιοπάροχα! Αφήστε πληροφορίες στο blog!

Idom

Idom είπε...

" Να σύρω την πλακίτσαν μου, να πάρω δέκα κάτω. "

Γεροδεμένη η κόρη!


" Και τα κλειδιά των ήριξε όξω αφ’ το μπεντένι, ... "

Αποκλείεται.
Όπως σας είπα, έχω επισκεφτεί το καστράκι. Η είσοδος είναι εξαιρετικά οχειρωμένη. Η πόρτα ΔΕΝ ανοιγοκλείνει απλά με ένα κλειδί, έχει θέσεις για αμπάρες και επιστίβαξη βαρέων αντικειμένων από πίσω.
Είναι στενή και βρίσκεται στην αρχή μίας στενής ανηφορικής στοάς. Όποιος ξεκινήσει προς τα πάνω γίνεται ευκολότατος στόχος για... βροχή από "πλακίτσες".

Γενικά ο βράχος παρέχει πολύ καλή φυσική οχύρωση. Μόνο με ισχυρά τηλεβόλα όπλα πλήτωνται οι υπερασπιστές του και φυσικά με ισχυρό, πολύνεκρο (για τους επιτιθέμενους) γιουρούσι.

Η μόνη εφαρμογή προδοσίας που μπορώ να φανταστώ από "τα μέσα", είναι η δηλητηρίαση τών τροφίμων.

Idom

Β. είπε...

Πιστήμονα άνθρωπε, φαντάζομαι θα ανέβηκες πολύ παλιά ώστε να υπήρχαν ακόμα φίλμ. Ίσως να το μάζεψαν φεύγοντας οι πέντε γιοι της Κώσταινας.

Μπορεί να είχε κανένα back door τύπου κερκόπορτας. Όσο για τη γεροδεμένη κόρη, ε, άμα βοηθάει κι ο Αη-Γιώργης...

Επιστίβαξη; Ο Μπαμπινιώτης το ξέρει;