ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


20/11/08

Hasta na pane project

Έχω ένα συνάδελφο στη δουλειά που είναι παράλληλα και μουσικός - κλασικός κιθαριστής. Ο άνθρωπος έχει έναν παθολογικό έρωτα με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Το γεγονός αυτό δεν είναι κατ' αρχήν κακό, καθώς στη δουλειά έχουμε κατά καιρούς διάφορα μουσικά διαλείμματα όπου ακούγεται μια κιθάρα να παίζει τον "Κεμάλ" ή το "Τα παιδιά κάτω στον κάμπο" ή και διασκευασμένα αποσπάσματα από το "Χαμόγελο της Τζοκόντας". Ωστόσο, όπως συμβαίνει με όλους τους μεγάλους έρωτες, ο αγαπώμενος είναι ιερός: κάθε πράξη, κάθε λέξη, κάθε νότα του είναι διαποτισμένη από το πνεύμα του μεγαλείου. Έτσι, καμιά φορά χρειάζεται μια κάπως βίαιη παρέμβαση για να βγει από το CD το δισκάκι όπου για 16η συνεχή φορά ακούγεται η Αλίκη Βουγιουκλάκη συνοδεία ναυτικής χορωδίας να αναμέλπει το "Τράαααβα μπρος, κι όσα έρθουν κι όσα πάααανε".

[Παρέμβαση του ενδιαφερομένου: Ούτε καμιά παθολογία υπάρχει, ούτε το "Τράβα μπρος" είναι καμιά τραγουδάρα - ο blogger παραποιεί τα γεγονότα.]

Δεδομένης της εν λόγω ιερότητας της μουσικής του Χατζιδάκι, ο συνάδελφος είναι λίαν επιφυλακτικός σε διάφορες πρόσφατες διασκευές τύπου Κωνσταντίνος Β. ή Raining Pleasure (λογικόν). [Ψέμματα! Μια χαρά μου αρέσουν αυτές οι διασκευές!] Ως εκ τούτου μου έκανε μια σχετική εντύπωση που ήρθε προχτές με χορευτικό βήμα, ύφος τριαλαρά-τριαλαρό, και τη γιαλάδα στο βλέμμα που δηλώνει ότι κάποια μεγαλοφυής ιδέα τον έχει συνεπάρει, για να μου δείξει στο youtube ένα βιντεάκι από μια διασκευή που είχαν κάνει οι μαθητές του Μουσικού Λυκείου Αλίμου στον Κεμάλ και το Στα παιδιά κάτω στον κάμπο. Όχι στο καθένα χωριστά. Και στα δύο μαζί. Σε μια ραπ ή χιπ-χοπ (με διόρθωσε: R'n'B) διασκευή υπό τον ευφάνταστο τίτλο "Hasta na pane project".



- Μα δεν είναι στο στυλ σου, είπα δειλά.
- Το ξέρω. Αλλά από χτες που το είδα μου έχει φτιάξει το κέφι.

Είχε δίκιο. Προσωπικά θεωρώ υπερβολικά "εύκολες" αυτού του τύπου τις διασκευές, και σκέφτομαι ότι θα μπορούσε στο ίδιο μπητ να κολλήσει κάποιος στίχους από άλλα τριάντα τραγουδάκια, από Ημισκούμπρια και Μικρούτσικο μέχρι τον Εθνικό Ύμνο και (φρίξον, ήλιε!) Μίκη Θεοδωράκη. Ωστόσο, ακούγοντας το κομμάτι (προσπέρασα γρήγορα το πρώτο μέρος του βίντεο με τα πρόσωπα) δε μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι κι εμένα μου έφτιαξε το κέφι - και σπεύδω να το μοιραστώ πριν περάσει η επίδραση και ξεμείνουμε με τη συνήθη μιζέρια που επάγουν η αστραφτερή λογική και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις μας.

Και τώρα που γράφω, κάπου στην απέναντι πλευρά του εργασιακού μας χώρου, παίρνει το αυτί μου την κιθάρα να παίζει κάτι από Λιλιπούπολη, καθώς ο αγαπητός συνάδελφος επιχειρεί να ξεκολλήσει μια νεαρή εκπαιδευόμενη από τα τωρινά της ακούσματα του συρμού και να της διδάξει το φως το αληθινό, όπως αυτό μετουσιώνεται στη μελωδία του "το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι στο χορό των μπιζελιών".

Τρέχω να βοηθήσω - ο ρόλος του μπιζελιού μου πάει γάντι.

Καλή ακρόαση.


ΥΓ. Ο "Κεμάλ" νομίζω ότι πρωτοεμφανίστηκε με αγγλικούς στίχους στο δίσκο "Reflections" που έκανε ο Χατζιδάκις στη Νέα Υόρκη με τους New York Rock'n'roll Ensemble - η μεταγενέστερη εκδοχή στα ελληνικά σε στίχους Νίκου Γκάτσου είναι απείρως καλύτερη στιχουργικώς. "Τα παιδιά κάτω στον κάμπο" τα πρωτοάκουσα στην ταινία Sweet Movie του Ντούσαν Μακαβέγιεφ, αλλά το τραγούδι λειτουργεί αυτόνομα - ευτυχώς. Οι στίχοι είναι του ίδιου του Χατζιδάκι, νομίζω.

"Ο χορός των μπιζελιών ή το πράσινο χρώμα" από τη Λιλιπούπολη είναι σε μουσική Λένας Πλάτωνος και στίχους Μαριανίνας Κριεζή.

Το σχόλιο δίπλα στο όνομα του Μίκη αφορά τον αγαπητό συνάδελφο που αναβιώνοντας μια ξεχασμένη - ακόμα και από τους πρωταγωνιστές της - διαμάχη των αρχών της δεκαετίας του '60 διαχωρίζει τον κόσμο σε Χατζιδακικούς και Θεοδωρακικούς, [Άρες μάρες κουκουνάρες - κανέναν δε διαχωρίζω. Μην τον πιστεύετε!] αλλά ευτυχώς εμείς οι Σαββοπουλικοί τα 'χουμε ξεπεράσει αυτά...



ΥΓ2. Όπως βλέπετε με πορτοκαλί γράμματα, είμαστε δημοκρατικό μπλογκ...

16 σχόλια:

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Κι εμένα μου έφτιαξε το κέφι, νάναι καλά τα παιδιά. Μα πώς έκαναν αυτό το φοβερό μοντάζ και πώς αυτό το γιουτουμπάκι αναπνέει ομάδα, παρέα, ανήκει σε όλους είναι μια δική τους δημιουργία.
Με εντυπωσίασε η σκηνοθεσία των παιδιών: το πώς δηλαδή είναι τραβηγμένο από μακριά, έτσι που πρωταγωνιστές είναι οι συμμαθητές στο βίντο γουόλ που βγαίνουν σε γκρο – πλαν ενώ οι τραγουδιστές μόλις που φαίνονται (και την έχουν καταβρεί απ’ ότι φαίνεται από το κέφι τους). Ανατρεπτικό και αισιόδοξο.

Elias είπε...

H μεταγενέστερη εκδοχή [του Κεμάλ] στα ελληνικά σε στίχους Νίκου Γκάτσου είναι απείρως καλύτερη στιχουργικώς
Λοιπόν, είναι φοβερό: σήμερα ακριβώς μιλούσα γι' αυτό. Έλεγα, συγκεκριμένα, ότι ο σουρεαλιστικός, ανάλαφρος Κεμάλ των New York Rock'n'roll Ensemble είναι απείρως καλύτερος από τη βαρυφορτωμένη, υπερ-σοβαρή εκδοχή του Γκάτσου. Τρομερό.

Να και μία υπέροχη διασκευή ενός άλλου διάσημου τραγουδιού (εδώ το πρωτότυπο)

Giannis Kafatos είπε...

na μπω και στον κατάλογο των ...διαθεσ-ο-φτιαγμένων? Μπήκα - αφού είστε δημοκρατικό μπλογκ δε θα μου το αρνηθείτε ... :)
Μπράβο στα παιδιά, μπράβο και πάλι μπράβο.
ελπίζω όλοι τους να εξελιχθούν σε μουσικάρες και να μη χρειαστεί να καταφύγουν σε τίποτα σκυλομάγαζα για να ζουν. ή ακόμη κι αν χρειαστεί να το κάνουν για να βγάζουν κανά φράγκο, αλλά τις άλλες ώρες να κάνουν πράματα που θα μας φτιάχνουν τη διάθεση και θα μας εκπλήσσουν ευχάριστα.

καλή σου μέρα!!!
(a, σε ενημέρωνω ότι θα σου "κλέψω" το βίντεο και θα το κοτσάρω και στο δικό μου οντά με τις δέουσες παραπομπές - ευχαριστώ εκ των προτέρων)
;)

Β. είπε...

@Πόλυ: Αχ, τι ωραία, να που συμφωνήσαμε σε κάτι, μετά από καιρό. Τι καλά! ;-)

@Elias: Έλα μωρέ, περί ορέξεως ουδείς λόγος... Ελπίζω πάντως να συμφωνούμε ότι η εκδοχή "Dedication" είναι σκάλες παραπάνω (στιχουργικώς) από την εκδοχή "Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές".

Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι - όλοι κρύβουμε έναν ποιητή μέσα μας...

@G.K. Credits στον ανώνυμο μουσικοβιολόγο με τα πορτοκαλί γράμματα, παρακαλώ...

qed είπε...

Σχετικά - άσχετα ..

Hasta la victoria sempre (μια διασκευή στο you tube )
http://www.youtube.com
/watch?v=Ff6OSbvlPvk

Hasta na pane από site της mom http://www.mom.gr

Ο.κ. Αφήστε χίλια λουλούδια να ανθίσουν... αλλά μήπως μας συνεπήρε μια διάθεση ολίγον τι νοσταλγική ; (βρε ροβυθέ μήπως μας δουλεύεις και εμείς τσιμπίσαμε γράφουμε "διθύραμβους"΄)

Αόρατη Μελάνη είπε...

Η φράση "παθολογικός έρωτας" είναι πλεονασμός - ο έρωτας είναι εξ ορισμού παθολογικός. (έρχομαι από το βλογ του Ίδομ και μου έμεινε το βίτσιο της επιμέλειας!!)

Κι εγώ προτιμώ τους στίχους του Γκάτσου - γενικώς όλο το Reflections με τους Νιου Γιορκ και τα λοιπά το βρίσκω απίστευτα νερόβραστο.

Idom είπε...

Είναι όντως πολύ ξεσηκωτικό και κεφάτο! Να 'ναι καλά τα παιδιά.
Άραγε να έχουν μάθει ότι γίνονται τόσες καλές αναφορές για πάρτη τους στα "Στοιχεία Προσωπικής Μυθολογίας";

Μου άρεσε και η αρχή τού πρώτου μέρους: η αποδόμηση τού κουλτουριάτικου ύφους.

Ιδιαίτερα με συγκίνησε η φλαουτίστρια που συνέχιζε να παίζει, ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι είχαν αρχίσει να χοροπηδάνε και να αγκαλιάζονται.

Special συγχαρητήρια στον τρομπετίστα που προς το τέλος έκανε την τρομπέτα να ακούγεται σαν σαξόφωνο.

Πάντως μπορούν και καλύτερα, ειδικά στο θέμα τού δεσίματος και στο προγραμματισμό τού τι θα παίζουν στα ... σόλα.

Ωραία παρέα δημιουργική!

Idom

Idom είπε...

Στο αναμεταξύ, το "hasta na pane project" είναι ένας ευτυχής συγκερασμός ισπανοελληνικοϊταλικοαγγλικών!
Έναν αιώνα και κάτι, μετά, ο Ζάμενχοφ και η Εσπεράντο του φαντάζουν τόσο ξεπερασμένοι!

Idom

Idom είπε...

Σχετικά με το debate NY Rock'n'roll Ensemble vs Γκάτσου, δύσκολο να αποφασίσω.
Από την μία η ελληνική εκδοχή μυρίζει Ελλάδα και οικεία Ανατολή - άσε που ανασύρει αυτόματα την άφταστη ερμηνεία τής Καγιαλόγλου - από την άλλη οι "Ensemble" είναι πιο κεφάτοι και προσιτοί στους ακροατές απανταχού τής οικουμένης.

Κάτω τα iPods!

Idom

Idom είπε...

@ Αόρατη Μελάνη

Αποκλείεται (ο έρωτας να είναι παθολογικός). Μην ακούς τι λένε διάφοροι χαρτοεπιστήμονες. Αν διαβάσεις τη "Μεγάλη τάφρο" (Αστερίξ), θα δεις ότι ο Πανοραμίξ είπε στον ερωτοκτυπημένο Οβελίξ "δεν έχω κατάλληλα καταπότια για αυτά", εννοώντας ότι δεν είναι δική του (ιατρική) αρμοδιότητα.

Έξοχο είναι το "Reflections"! Είναι ένα κλικ λιγότερο φλογερό από τις ελληνικές εκδοχές (αλλίμονο, τόσο ελληνομεσογειακό DNA έχουμε), αλλά είναι υπόδειγμα εντεχνότατης μουσικής που ρέει απλή και φυσική.

Idom

Idom είπε...

Εδώ που τα λέμε, πρόκειται για πρότυπο Μουσικό Λύκειο - ειδικό για διδασκαλία μουσικής.
Ποιοτικά, δεν θα 'πρεπε να 'ναι πιο κάτω. Πιο πάνω, θα ήταν ωραία αν ήτανε. (Ως προς την μουσική εκτέλεση εννοώ.)

Idom

Idom είπε...

Ακόμα και οι μέγιστοι κάνουν λάθη...
Τράαααβα μπρος, κι όσα έρθουν κι όσα πάααανε!

Idom

Idom είπε...

Τα τσιγάρα, το άγχος και τα ξενύχτια (πάντως δεν πίνω) δεν ευεργετούν την μνήμη μου, αλλά, Ροβιθέ μου, θυμάμαι λάθος ότι σε κάποια ανάρτηση μάς είχες εκμυστηρευτεί ότι είσαι και εσύ ερασιτέχνης οργανοπαίκτης (κιθαρίστας;);

ΜΗΠΩΣ η παρούσα ανάρτηση και ο "συνάδερφος" είναι αυτοαναφορικά;
Και γιατί δεν κάνετε δουέτο;

[Αν δεν ταυτίζεται με εσένα, ερωτώ: είναι Έλλην;]

Όπως και να 'ναι φυλάξτε μου μία θέση, αν υπάρχει χώρος. Ίσως κάποτε ροβολήσω στο Ηράκλειο και συνάδω με την παγκοσμιοποιημένη κομπανία σας. Αν με θέλετε! ;-)

Idom

Β. είπε...

@chris: Μήπως σας δουλεύω; Μα πώς μπόρεσε να περάσει κάτι τέτοιο απ' το μυαλό σας; Εγώ τι φταίω αν σας πιάνει νοσταλγία; Hasta να πάνε...

@Α.Μ.: "ο έρωτας είναι εξ ορισμού παθολογικός"
Θα μου επιτρέψετε να τον θεωρήσω κατ' αρχήν φυσιολογικό... Για το Reflections, δείτε και το σχόλιο επί του σχολίου του κ. Idom παρακάτω.

Β. είπε...

@Idom: Μα αγαπητέ μου, εφτά διαδοχικά σχόλια; Μια παράγραφο δε μπορούσατε να αφήσετε ανάμεσα - θα νομίζουν μερικοί ότι σας πληρώνω για να ανεβάζω τα στατιστικά μου...

Άραγε να έχουν μάθει ότι γίνονται τόσες καλές αναφορές για πάρτη τους στα "Στοιχεία Προσωπικής Μυθολογίας"; Όχι - αλλά τώρα που τους έβγαλε ο Καφάτος που είναι φίρμα της μπλογκόσφαιρας μπορεί και να το μάθουν κάποτε.

Πάντως μπορούν και καλύτερα - σας έχουν πει ότι τα καλύτερο είναι εχθρός του καλού; Εδώ κολλάει...

Στο αναμεταξύ, το "hasta na pane project" είναι ένας ευτυχής συγκερασμός ισπανοελληνικοϊταλικοαγγλικών! - τα ιταλικά πού τα είδατε ακριβώς διότι εμένα μου διέφυγαν;

Για το debate (απαντώ και στην κα Α.Μ. ταυτόχρονα), δεν είναι υποχρεωτικά ανώτερη η μία εκδοχή από την άλλη, είναι απλά διαφορετικές και υποκείμενες στα γούστα του καθενός ως προς την αξιολόγηση. Ωστόσο από στιχουργικής απόψεως, αν και μερικές εκδοχές του Γκάτσου μου αρέσουν πολύ (όπως Κεμάλ), άλλες με ξενίζουν αρνητικά (όπως "όποιος χωρίς αγγέλους αγγελίζεται πάει μια δεξιά μια αριστερά ποτέ δεν πάει σωστά" - μα πού είναι το λάθος;). Όσο για την ερμηνεία της Καγιαλόγλου ("γούστα", θα μου πείτε) όχι μόνο δεν τη θεωρώ άφταστη, αλλά μάλλον φτασμένη και ξεπερασμένη. Εντάξει, δεν έχει σημασία, κουβέντα να γίνεται...

Δεν είναι η "Μεγάλη τάφρος", είναι το "Ο Αστερίξ Λεγεωνάριος".

Ακόμα και οι μέγιστοι κάνουν λάθη... - Αχ, πολύ σας ευχαριστούμε που μας το αναγνωρίζετε... ;-)

ΜΗΠΩΣ η παρούσα ανάρτηση και ο "συνάδερφος" είναι αυτοαναφορικά; - Όχ, δεν ταυτίζεται με εμένα, είναι Έλλην και πολύ πιο προχωρημένος κιθαριστικώς ώστε να κάνουμε ντουέτο.

Ίσως κάποτε ροβολήσω στο Ηράκλειο και συνάδω με την παγκοσμιοποιημένη κομπανία σας. Αν με θέλετε! ;-) Χίλιοι καλοί χωράνε, αλλά πρέπει να βιαστείτε γιατί ο ρυθμός ανανέωσης της κομπανίας είναι ταχύτατος και είναι άδηλον πού θα μας βρει ο επερχόμενος χειμώνας.

Αχ, απάντησα σε όλα νομίζω...

Idom είπε...

@ Ροβιθέ

"Δεν είναι η "Μεγάλη τάφρος", είναι το "Ο Αστερίξ Λεγεωνάριος"."

Έχεις δίκιο. Μπαρδόν.


pane = ψωμί στα Ιταλικά

Idom