ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


14/11/08

Καφές με γάλα (και άλλα μίγματα)


Πριν είκοσι χρόνια και βάλε, ένα βράδι που περιφερόμουν στην Αθήνα, συνάντησα τυχαία ένα φίλο σε ένα σουβλατζίδικο των Εξαρχείων. Αφού χαιρετηθήκαμε, μου σύστησε τη συνοδό του (την κοπέλα του, όπως αποδείχτηκε). Ήταν μια μικροκαμωμένη, λεπτή κοπέλα. Μιλήσαμε για λίγο οι τρεις μας, και αφού της είπα πόσο χάρηκα για τη γνωριμία, χαιρετηθήκαμε ξανά και πήγε ο καθένας στον προορισμό του. Εκείνη δε μου είπε ότι χάρηκε - εικάζω ότι το αμήχανο, απορημένο βλέμμα μου δε θα την άφησε να χαρεί πολύ. Την έλεγαν Ειρήνη, ήταν ελληνίδα - και μαύρη. Όχι "μελαχροινή". Μαύρη.

Δεν την ξαναείδα. Έμαθα από το φίλο μου ότι η αφρικανική της ρίζα ήταν μια γιαγιά από την πλευρά της μητέρας της, η οποία είχε μεγαλώσει ωστόσο στην Ελλάδα. Η ίδια η Ειρήνη ήταν ολοσχερώς ελληνίδα - δεν ήξερε καμμία άλλη γλώσσα, δεν είχε καμμία άλλη πατρίδα, ούτε οι γονείς της. Ήταν μία από εμάς, δική μας. Λεπτή, μικροκαμωμένη, μαύρη. Χώρισαν γρήγορα με το φίλο μου και δεν έμαθα ποτέ κάτι παραπάνω για εκείνην - όπως άλλωστε συμβαίνει για τους περισσότερους "πρώην" των φίλων. Τη θυμήθηκα προ ημερών όταν ένας γνωστός μου στο Ηράκλειο έφερε την κοπέλα του στην παρέα που ακούγαμε τους "Bob y Bomb?" (παλιότερα γνωστοί ως "Μπομπ και Μπόμπος") να παίζουν "ακουστικό ροκ" (;;;) σε ένα μαγαζί. Μας είχε μιλήσει γι' αυτήν και για το πόσο την αγαπούσε και πόσο σημαντική ήταν, μας είχε αραδιάσει όλα της τα χαρίσματα. Για το χρώμα του δέρματός της δεν μας είχε πει κουβέντα.

Εικοσικάτι παραπάνω χρόνια στο κουρμπέτι σε μαθαίνουν πέντε πράγματα οπότε αυτή τη φορά είπα πόσο χάρηκα για τη γνωριμία και η κοπέλα μου απάντησε ότι χάρηκε κι εκείνη. Εικοσιπέντε χρονών, επίσης Ειρήνη, με μαμά αφρικανικής καταγωγής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ - ελληνίδα. Και μαύρη. Όχι πολύ μαύρη, σαν καφές με πολύ γάλα. Αλλά με τα σαρκώδη χείλη, τα μαύρα μάτια και τα πυκνά μαλλιά της μητέρας της. Μιλήσαμε κάμποσο, καθώς είμασταν στο τραπέζι οι μόνοι που δεν είμαστε ντόπιοι. Είπαμε για την Κρήτη, για τη μουσική, για την Ικαρία, τον Ψαραντώνη, την ιστιοπλοΐα, τον ερωτευμένο της σύντροφο. Κάποια στιγμή έφυγαν αγκαλιασμένοι.

Στην εποχή της ολυμπιονίκου Νέρι Νιαγκουάρα και του επευφημούμενου Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, η εικόνα ελλήνων "μιγάδων" μοιάζει λιγότερο περίεργη από όσο πριν είκοσι χρόνια. Αναρωτιέμαι βέβαια πώς θα αντιδρούσαν οι γονείς μου αν τους πήγαινα μια μαύρη νύφη (και την πιθανότητα να έχουν μαύρα εγγονάκια). Δεν έτυχε, βέβαια, αλλά αν και μάλλον δεν θα έλεγαν κουβέντα, εικάζω ότι δεν θα είχαν ακριβώς αυτή την εικόνα για τα εγγόνια τους. Αναρωτιέμαι πώς θα αντιδρούσα εγώ ως γονιός σε μια αντίστοιχη περίπτωση. Κι ύστερα κοιτάζω γύρω μου και παύω να αναρωτιέμαι.

Έχω αναφέρει ξανά ότι τυχαίνει να εργάζομαι σε ένα χώρο πολυεθνικό και πολυπολιτισμικό. Αυτό το τελευταίο (η πολυπολιτισμικότητα) δεν είναι απόλυτα ακριβές, καθώς οι περισσότεροι συνάδελφοι μοιράζονται την ίδια ευρωπαϊκή (δυτική) κουλτούρα ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής, σε βαθμό που εγώ συχνά να αισθάνομαι ο πιο παράταιρος ή εξωτικός με τις υποβόσκουσες εμμονές μου περί της καθ' ημάς ανατολής. Η πολυεθνικότητα πάντως υφίσταται, κι έτσι τώρα που γράφω αριστερά μου κάθεται ένας Άγγλος και στην πλάτη μου μια μισογαλλίδα-μισοαλγερινή. Απέναντι μου χαμογελάει η Ιταλίδα σύζυγος του Έλληνα εργοδότη μου και πίσω της διακρίνω τη φιγούρα της μισογερμανίδας-μισοκορεάτισσας συναδέλφου καθώς συζητάει με την άλλη γερμανίδα και πιο πέρα η νεοσύλλεκτη Κύπρια κουβεντιάζει με την ινδικής (Σιχ) καταγωγής Αγγλίδα υπό τα όμματα του Πολωνού. Βγαίνοντας στο κυλικείο θα συναντήσω την παρέα των Ισπανών και θα χαιρετήσω τη Σουηδέζα από δίπλα (χρόνια παντρεμένη στην Ελλάδα) και τον Κενυάτη των διπλανών. Ξαναμπαίνοντας, η κουβέντα είναι για το πότε θα έρθει ο καινούργιος μας Χιλιανός.

Η δουλειά μου είναι η εξαίρεση, σκέφτομαι όμως ότι ακόμα και ο κόσμος που δεν εργάζεται σε τέτοιους χώρους έχει πλέον αρχίσει να εκτίθεται σε πολλαπλές εθνικότητες και κουλτούρες, ακόμα και πολύ πιο πέρα από τους συνήθεις και τετριμμένους πλέον βαλκάνιους γείτονες. Οι μικτοί γάμοι (ή οι μικτές σχέσεις, συχνά μεταξύ διαφορετικών "φυλών") είναι πια αρκετά συνηθισμένοι, ακόμα και σε μικρά μέρη της επαρχίας (π.χ. στην Ικαρία έχω συναντήσει νεαρούς έλληνες μαθητές με ένα γονέα από τις Φιλιππίνες ή την Ινδία ή τη Γαλλία ή την Πολωνία, χώρια οι ουκ ολίγοι πλην ενσωματωμένοι μετανάστες). Στις γενιές που έρχονται, οι δύο Ειρήνες που γνώρισα θα είναι πολύ περισσότερες. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει κάποιος έλληνας Ομπάμα - δεν είναι απαραίτητο, κυρίως γιατί δεν είναι πολύ σημαντικό, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το χρώμα του δέρματος. Άλλωστε στην ελληνική πολιτική τάξη υπάρχουν αρκετά παιδιά μικτών γάμων (ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε μητέρα πολωνικής καταγωγής και τα παιδιά του έχουν Αμερικανίδα μητέρα). Αμφιβάλλω βέβαια αν θα είχαν την ίδια επιτυχία στην πολιτική αν είχαν ένα γονέα μαύρο (ή κινέζο ή άραβα). Αλλά κανείς δεν ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον.

Την Ειρήνη νούμερο δύο πάντως την ξαναείδα προχτές, περίπου με την ίδια παρέα στον ίδιο χώρο. Μου είπε ότι χάρηκε που με ξαναείδε. Της είπα ότι χάρηκα που χάρηκε - και το εννοούσα. Οι Μπόμπηδες έπαιζαν κάτι από Θανάση Παπακωνσταντίνου αντί για τους συνήθεις Πυξ-Λαξ, πράγμα που συντελούσε επίσης στο να είμαστε όλοι μέσα στην καλή χαρά, τραγουδώντας για κάτι όντα περίεργα κι ωραία, άιντε που 'ναι μόνα και ψάχνουν για παρέα.

Ύστερα μιλήσαμε για ιστιοπλοΐα, βέβαια, τι άλλο;

18 σχόλια:

Idom είπε...

Αγαπητέ Ροβιθέ!

Είχα να ακούσω τον όρο "ακουστικό ροκ" περίπου από τα σχολικά μου χρόνια. Χρησιμοποιείται ακόμα, ε;! (Από όσο είδα στο google, ναι!). Πόσο συγκινήθηκα!...
Τότε το ορίζαμε ως ένα είδος μαλακού και "έντεχνου" ροκ. Ενίοτε χαρχαλευόταν με την μπαλάντα. Για παράδειγμα λέγαμε ότι οι Supertramp παίζουν ε.ρ., αλλά πιθανόν οι πιο γνώστες να με διορθώσουν.

Idom

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε μου Β.,
Επίκαιρο θεμα.Αυτοί οι συνειρμοί σου είναι απόλαυση.
Το μόνο που δεν καταλαβαίνω είναι πως γίνεται να ακούτε Θανάση Π. και να στε μες στην καλή χαρά (οξύμωρο να το πω??)! Όταν τόλμησα η τσαμενούλα και σας έβαλα Ramones (εδώ να χαρείς και να χτυπηθείς, κολλάει)στο αμάξι το καλοκαίρι, μόνο που δε με ανασκολοπήσατε...
Περί ορέξεως...
Φιλιά Ν.

Idom είπε...

Όλη μέρα παιδεύομαι να μαντέψω πού εργάζεσαι - με δεδομένα την πολυπολιτισμικότητα και ότι βρίσκεσαι στο Ηράκλειο.
Παρακάτω αναφέρω τις πιθανότερες λύσεις που σκέφτηκα:

1.
Σε πλατώ γυρισμάτων ταινίας τού Τζαίημς Μποντ ή τής Λάρα Κροφτ ή κάποιας παρόμοιας. Αλλα δεν έχω ακούσει να γυρίζεται τέτοια ταινία αυτόν τον καιρό.

2.
Σε εκείνον τον ευρωπαϊκό οργανισμό - κάτι για την έρευνα και την τεχνολογία, νομίζω - που τώρα θέλουν να τον μεταφέρουν στις Βρυξέλλες.

3.
Σε high tech στριπτηζάδικο με full κονσομασιόν. Ίσως κάπου στο λιμάνι - για αυτό και οι πολυπολιτισμικές ανάγκες.

4.
Σε αυτά τα ωκεανογραφικά ερευνητικά παπόρια με τα διεθνή πληρώματα, για τα οποία συνέχεια τσακονόμαστε με τους Τούρκους.
Ενισχυτικές ενδείξεις: δεν ανέφερες κανέναν Τούρκο και ασχολείσαι με ιστιοφορία.

5.
Σε σταθμό τής CIA στην Κρήτη.
Αλλά τότε, μάλλον δεν θα 'σουν τόσο αποκαλυπτικός.

6.
Σε καταυλισμό λαθρομεταναστών. Μήπως εργάζεσαι ως κοινωνικός λειτουργός; (Το λέω επειδή γράφεις στο profile ότι είσαι επιστήμονας).

Ε, άντε, να το πάρει το ποτάμι!

Idom

Αόρατη Μελάνη είπε...

Καμμία εντύπωση δεν μου κάνουν όλα αυτά. Μετά την Καλλιόπη (καφές με μια σταγόνα γάλα), για την οποία η κοινή μας φίλη μου είπε ότι "είναι καλή κοπέλα, παρόλο που είναι Μυτιληνιά", και τη Βεατρίκη (φραπέ με λίγο γάλα, πεντάχρονη και γελαστή), με μητέρα λευκή ως η χιών ξανθιά γαλανομάτα - εννοείται ότι και οι δύο τους μιλούν μόνο ελληνικά - τίποτε πλέον δε μου κάνει εντύπωση.

(Α ναι, και κάποιον μιχάλη νομίζω είχα γνωρίσει κάποτε, έναν έφηβο με φαρδιά τζην και χιπ χοπ μουσική, όπως κάθε έφηβο ελληνόπουλο που σέβεται τον εαυτό του).

qed είπε...

Η ανθρωπογεωγραφία του εργασιακού σου χώρου είναι πραγματικά πέρα από κάθε φαντασία. Τόσο που αμφιβάλλω αν είναι αληθινή και κυρίως αν βρίσκεται στην Έλλαδα.
Αν δεχθούμε ότι λέγεις τα αληθή - και δεν έχεις ανακατέψει πρόσωπα και κατάστάσεις, συγγραφική αδεία, όπως τον καπουτσίνο της φωτογραφίας- τότε είναι προφανές ότι δεν αποτελεί αποτελεσμα τυχαιότητας αλλά συγκεκριμμένης πολιτικής που εξυπηρετεί, όχι με την κακή έννοια, συγκεκριμμένους σκοπούς.

Έχεις την τύχη να βρίσκεσαι μέσα σε έναν εργασιακό μικρόκοσμο, που ίσως προσομοιώνει το μέλλον μας. Οι εμπειρίες σου είναι πολύτιμες.

Αυτό που όλοι βιώνουμε όλο και πιο συχνά είναι οι Ειρήνες που μας περιγράφεις, που έχουν ρίζες,φίλους που μεγάλωσαν μαζί, με κοινά σημεία αναφοράς.

Ο εργασιακός σου κόσμος είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Άνθρωποι με διαφορετικές πολισμικές καταβολές, έστω και αν δεν το βλέπεις έτσι. Οι σχέσεις που αναπτύσονται είναι τυπικές συμβιωτικές; Θα μπορούσε ένα φυλετικό και πολιτισμικό μωσαικό ανθρώπων, να να καλυψει τις ανθρώπινες ανάγκες για επι-κοινωνία;

Περιμένω με ενδιαφέρον τις απόψεις σου

Y.Γ. Παρατηρώ οτι η ιστιοπλοία αρχίζει να κυριεύειτη σκέψη σου. Μήπως θα γίνουμε σύντομα κοινωνοί συνταρακτικών αποφάσεων σου ;

Idom είπε...

@ Chris

Νομίζω ότι το πείραμα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας έχει ήδη γίνει: στις ΗΠΑ!
Φυσικά υπάρχουν διαφορές και ιδιαιτερότητες και είναι δύσκολο να πει κανένας αν είναι επιτυχημένο, αλλά μπορούμε να διδαχθούμε από αυτό.

Idom

qed είπε...

@Idom

Δεν είναι το ίδιο. Πάντα όσοι δεν είχαν στον ήλιο μοίρα έψαχναν εναγωνίως την γη της Χαναάν. Προσπαθούσαν να ριζώσουν στο καινούργιο τους τόπο και έκαναν σχέδια επιστροφή. Κάποιοι επέστρεφαν στη γεννέθλια γη και κάποιοί όχι. Λίγοι τυχοδιώκτες συνέχιζαν την περιπλάνηση...
Όμως τώρα οι συνταγές για την οικονομική και προσωπική μας ανέλιξη είναι ξεκάθαρες. Ικανότητα προσαρμογής και προετοιμασία για διαρκείς επαγγελματικές μετακινήσεις. Ο επαγγελματικός μικρόκοσμος του φίλου μας ροβιθέ. Χιλιάνοι, Κορέατες,Ινδοί, Ισπανοί... σε μια αέναη κινητικότητα. Έτοιμοι να αρπάξουμε την ευκαιρία σε οποαδήποτε στιγμή και σε όποιο μέρος μας παρουσιαστεί, Ευρώπη, Ασία, Αμερική, Αυσταλία .... και πάλι πίσω και πάλι αλλού...

Β. είπε...

@Idom: ακουστικό ρόκ δεν είχα ξανακούσει ως όρο πριν τους Μπόμπους. Supertramp είχα ακούσει, το 1979 (ποσο παλιός είσθε!).

@ Ν.: καλή μου, άλλο Πύξ-Λάξ, άλλο Θανάσης! Προφανώς και είμασταν μες στην καλή χαρά με τον δεύτερο! Για τους Ramones, σε παραπέμπω στον Idom που είναι πουρόκερ, έγω τότε άκουγα την "Εκδίκηση της γυφτιάς".

Β. είπε...

@A.M.: Καλά σας τα είπανε για τη Μυτηλινιά... Έχω μάλιστα να προσθέσω ότι και η μικρή Ειρήνη μια χαρά μου φάνηκε, αν και ολίγον Αρβανίτισσα...

Υ.Γ. Ονόματα και τόποι καταγωγής παραλλάσσονται ελαφρώς για προφανείς λόγους - σε δημόσιο χώρο βρισκόμαστε.

Β. είπε...

@chris & Idom: Ο εργασιακός μου μικρόκοσμος είναι εξαίρεση (παρότι ο Idom έπεσε κάπως κοντά - το ευρωπαϊκό κέντρο ασφάλειας δικτύων ENISA το βλέπω περαστικός για τη δουλειά), διότι λόγω έλλειψης ή ακταλληλότητας του εγχώριου εργατικού δυναμικού χρειάζεται να κάνουμε εισαγωγές για να καλύψουμε τις ανάγκες της χώρας.

Το ομολογώ λοιπόν: εργάζομαι σε ποδοσφαιρική ομάδα της Σούπερ-Λίγκας!

Συγκεκριμένα, κάνω τη μπάλα.

(Τσου, ρε Λάκηδες, που θα μου ψαρέψετε και πληροφορίες...)

Πάντως πολύ χαίρομαι που σας βλέπω να κουβεντιάζετε εν τη απουσία μου... Συνεχίστε ελεύθερα χωρίς άγχος... Αν και ο Idom λίγο σε πράκτορα του Ομπάμα φέρνει...

chris, για το μέλλον μου στην ιστιοπλοΐα θα ενημερωθείτε εν καιρώ...

Idom είπε...

@ Chris

Ναι εντάξει, διαφορετική η αφετηρία, αλλά τώρα πια ζούνε στις ΗΠΑ ως πολυπολιτισμική κοινωνία, σε μέγεθος που νομίζω ότι ξεπερνάει οτιδήποτε άλλο γνωστό.
Δεν αναιρεί ότι μπορούμε να διδασκόμαστε από την περίπτωσή τους.

@ Ροβιθέ

Yeah man! Roll it up, man!

Idom

Άκης είπε...

Εδώ (στην Αγγλετέρα) ο δυτικός πολιτισμός είναι κάτι σαν μαύρος κύκνος, άκουσες ότι υπάρχει αλλά δεν τον έχεις δει (κι ούτε πρόκειται).

Παραδόξως συνειδητοποιώ ότι οι arrogant βρετανοί έχουν βαθιά αποδεχτεί (και δεθεί) με το πολυπολιτισμικό τους περιβάλλον -σαν να το προσδοκούσαν καιρό.

Β. είπε...

Καλώς το παιδί το ξενιτεμένο! Λίγο διαφορετική η πολυπολιτισμικότητα από την πολυφυλετικότητα αλλά η γνώμη ενός κατοίκου "μητροπολιτικής" χώρας μετράει διπλή σε σχέση με εμάς που ζούμε στην περιφέρεια της περιφέρειας.

Να μας γράφετε (και η ανάγνωση συνεχίζεται...)

Idom είπε...

@ Ροβιθέ

" ... το ευρωπαϊκό κέντρο ασφάλειας δικτύων ENISA το βλέπω περαστικός για τη δουλειά ... "

Επιτέλους κατάλαβα ΠOY εργάζεσαι!
Γειτονικά τού κτιρίου τής ENISA υπάρχουν εκτεταμένοι ελαιώνες. Προφανώς εργάζεσαι σε διεθνές κιμπούτς εθελοντών ελαιοσυλλεκτών!
Τώρα μένει να ανακαλύψουμε ΤΙ δουλειά κάνεις εκεί...

Idom

Β. είπε...

Δάκος, κ. Idom. Σας κάνει;

qed είπε...

Προς Ροβιθέ

Προσοχή στους δακοκτόνους!!

Μα πόσο πολύ έχεις ευτελίσει την συζήτηση!!!! Λυπούμε που το λέω αλλά εν τη απουσία σου συζητούσαμε σοβαρότερα πράγματα.

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Δεν είναι υποχρέωση σου να απαντάς σε οποιοδήποτε σχόλιο (δηλαδής να μη φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν).
Επανέρχομαι για τελευταία φορά και δεν θα ξαναενοχλήσω.

Ερώτημα προς ΡΟΒΙΘΕ ( συνεπώς εδώ επιβάλεται υψηλή φυτροτικότητα εκ μέρους σου)

Υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα σε όλους αυτούς του εργαστηρίου σου εκτός Βιολογίας; ( πλήν sex )

Idom είπε...

"... σε παραπέμπω στον Idom που είναι πουρόκερ ..."

Ακριβώς! Φέρω το βάρος τής ηλικίας και τής πείρας.
Και στην εποχή μου το προσέχαμε το ωραίο ελληνοχριστιανικό DNA μας, τού είχαμε ένα σέβας. (Για να ξαναγυρίσω στο αρχικό θέμα τής ανάρτησης.)
Θυμηθείτε τον στρατηγό Jack D. Ripper ( http://www.imdb.com/title/tt0057012/ ), τι καλά που τά 'λεγε!...

Idom

Β. είπε...

@Chris: Πλην sex; Μας μπέρδεψες τώρα... Πολύ άσχημα μας μπέρδεψες... Ίσως χρειαστεί κι άλλη - ειδική - ανάρτηση περί τούτου, επιφυλάσσομαι (θα ρωτήσω πρώτα και θα σου πω).

@Idom: Ακολουθώντας τη συμβουλή έτερου σχολιογράφου, λέω να μη φυτρώσω εδώ και να σας αφήσω να τα πείτε μόνοι σας, κρατώντας ψηλά το επίπεδο.

Πάω να τραγουδήσω Σταύρο Καραμανιώλα:

Μεταφορείς και ψεκασταί
αρχιεργάται, γεωπόνοι
όλοι εμείς οι δακοκτόνοι
είμαστε δολοφόνοι

Τι τάχα να τους έκανε
σ' αυτή την κοινωνία
και κυνηγούν αλύπητα
το δάκο με μανία;