ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


8/6/08

Βόλτα με κουλούκι

Κατ αρχήν, να διευκρινίσω ότι δεν είμαι καθόλου φιλόζωος (ή ζωόφιλος, όπως το προτιμά κανείς). Ειδικότερα, δεν έχω σε καμμία ιδιαίτερη εκτίμηση την έννοια του "κατοικίδιου", είτε αυτό αφορά σκύλους, είτε γάτες, είτε καναρίνια, είτε ινδικά χοιρίδια, είτε χελωνάκια, είτε χρυσόψαρα. Δεν αντιπαθώ τα ζώα, ούτε αυτούς που τα έχουν, αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι η συγκεκριμένη συνήθεια με αφορά έστω και κατ' ελάχιστον.

Υποθετω ότι σε αυτό συνετέλεσε κατ' αρχήν η ικαριακή ανατροφή μου - σε μια παραδοσιακή κοινωνία όπου οι αντιπρόσωποι του ζωικού βασιλείου χωρίζονται αδρά σε "ζωντανά" (κότες, κατσίκες, κουνέλια) και σε "ψόφκια" - με παχύ κάπα (γάτες, σκύλοι κλπ.), με τα δεύτερα να γίνονται ανεκτά μόνο εφόσον έχουν μια ορισμένη χρησιμότητα (π.χ. πιάνουν ποντίκια ή φυλάνε το κοπάδι), η έννοια του "ζώου συντροφιάς" φάνταζε υπερβολικά "αστική" και κάπως εξεζητημένη για τα τοπικά ήθη. Καπάκι ήρθε και έκατσε η βιολογική μου εκπαίδευση, που έβαλε στο κεφάλι μου σε ίση μοίρα στο ζωικό βασίλειο ένα σωρό πράγματα που κανείς δε θέλει για κατοικίδια (φίδια, κατσαρίδες, σκουλήκια διάφορα, μύγες, σαλιγκάρια κλπ.).

Έτσι, με λυμένα τυχόν συνειδησιακά προβλήματα, κατατάσσομαι αυτοβούλως στους εκ πεποιθήσεως μη φιλόζωους, και αντιμετωπίζω με σχετική συγκατάβαση τα προβλήματα μερικών φίλων μου που αφορούν τις ψυχολογικές διαταραχές της Τρίλλιας, την ακατάστατη σεξουαλική ζωή του Βούλη (αυτά είναι σκυλιά), τις περιστασιακές εξαφανίσεις της Ραλλούς (γάτα), τις διαρκείς αναζητήσεις του φίλου μου του Θανάση (άνθρωπος) όποτε τον επισκέπτομαι ("μήπως είδες μια γάτα όπως ερχόσουν;") και την εικόνα ζωολογικού κήπου που παρουσίαζε μια εποχή το σπίτι ενός ζευγαριού φίλων με τα δύο σκυλιά, τη γάτα, το κουνέλι, την κότα και τα χελωνάκια επιπλέον των τριών παιδιών και του παππού.

Η αλήθεια είναι ότι από όλα τα είδη κατοικιδίων, οι γάτες μου πάνε καλύτερα ψυχολογικώς - φαντάζομαι ότι ίσως θα μπορούσα να έχω γάτα στο σπίτι, αν είχα κήπο. Οι γάτες είναι αυτοεξυπηρετούμενες σε ζητήματα ατομικής υγιεινής, αυτοκαθαριζόμενες, και λίαν αυτεξούσιες - ιδιότητα που εκτιμώ απεριόριστα. Δυστυχώς παράγουν και ένα σκασμό αλλεργιογόνα που μετατρέπουν το ανοσοποιητικό μου σύστημα σε φταρνιστήρι μετά ασθματικών σπασμών εντός εικοσαλέπτου, πράγμα ελάχιστα ελκυστικό έτσι κι αλλιώς, που με έχει αναγκάσει σε εσπευσμένες αποχωρήσεις από οικίες φίλων πάνω που έβγαινε από το φούρνο το σουφλέ - μεγάλη πίκρα! Πάντως, δεδομένου ότι οι ζωόφιλοι κατά βάση διακρίνονται σε γατόφιλους και σκυλόφιλους (οι λοιποί είναι αμελητέες ποσότητες), μπορώ να καμουφλάρω την αδιαφορία μου ως "γατοφιλία ανεσταλμένη λόγω αλλεργίας" και να τη βγάζω καθαρή όταν πέσω σε ζωοφιλική παρέα και η συζήτηση έρχεται στο επίμαχο θέμα, χωρίς να φαίνομαι και εντελώς πρωτόγονος.

Τούτων δοθέντων, είναι απορίας άξιον το πώς βρέθηκα την περασμένη εβδομάδα να σεργανίζω πάνω-κάτω στο Ηράκλειο το εικονιζόμενο πάνω αριστερά κουτάβι (κουλούκι στην κρητική ντοπιολαλιά), που ακούει στο όνομα Λάιλα*. Ας όψεται η ιδιοκτήρια του κουλουκίου, που είναι ένας από τους πιο χαρούμενους και γελαστούς ανθρώπους που ξέρω και που μου φτιάχνει τη διάθεση όποτε τη βλέπω. Έπρεπε να λείψει για μια βδομάδα και δεν έβρισκε κανέναν να το αφήσει – το γεγονός της είχε προκαλέσει μεγάλη στενοχώρια. Το να βλέπεις αυτή την κοπέλα στενοχωρημένη είναι σαν Αστερίξ χωρίς αγριογούρουνο – εντελώς παράδοξο. Προσφέρθηκα αυθορμήτως να άρω τον παραλογισμό, υπό την προϋπόθεση ότι το κουλούκι δεν θα μετακόμιζε σπίτι μου αλλά θα παρέμενε στο δικό του.

Έτσι, κάθε απόγευμα, αφού ανανέωνα την τροφή και το νερό στο πιατάκι, αναλάμβανα τη βόλτα της Λάιλας στα πέριξ. Την πρώτη μέρα κατευθυνθήκαμε προς κάτι χωραφάκια στην ενδοχώρα, μεταξύ ελαιοτριβείων και αγροτικών συνεταιρισμών. Το δυστύχημα ήταν ότι η περιοχή ήταν γεμάτη σκύλους και κάποια στιγμή μαζεύτηκαν γύρω μας καμιά δεκαριά, ορισμένοι μάλιστα ιδιαιτέρως ψωμωμένοι. Δεν ξέρω αν έχετε επιχειρήσει ποτέ να συνεννοηθείτε με αγέλη σκύλων – ευτυχώς το κουλούκι είναι κατά πολύ νεώτερο της αναπαραγωγικής ηλικίας και δεν τους προκάλεσε τίποτα άλλο παρά απλή περιέργεια. Καλού κακού όμως, το σβέρκωσα και το έχωσα στο αμάξι και γίναμε μπουχός πριν αγριέψουν τα πράγματα.

Αποφάσισα ότι η επόμενη βόλτα θα γινόταν σε αστικό περιβάλλον, κι έτσι την επομένη ανέβασα το κουλούκι στα τείχη πάνω από την πύλη Βηθλεέμ και αρχίσαμε να σουλατσάρουμε πέρα-δώθε μέχρι το Μαρτινέγκο. Το γεγονός μου επέτρεψε να ανακαλύψω ότι μερικοί ανεβοκατεβαίνουν στα τείχη με αυτοκίνητο και τουλάχιστον ένας παρκάρει επί των επάλξεων, ότι η διέλευση του κουλουκίου μπορεί να αποπροσανατολίσει προς στιγμήν μερικές νεαρές αθλήτριες του Εργοτέλη (αλλά μόνο προς στιγμήν) και ότι ο τάφος του Καζαντζάκη είναι το ιδανικό σημείο για να βγάλεις το σκύλο σου βόλτα, εξαιρουμένου του γεγονότος ότι απαγορεύεται η είσοδος σε σκύλους στα τείχη (όπως διαπίστωσα ατυχώς κατά την έξοδο).

Ως νομοταγής πολίτης αποφάσισα ότι τέρμα τα τείχη, και η τρίτη βόλτα θα γινόταν εκεί που πάνε όλοι οι εξόριστοι της πόλης: πεζοί, ποδηλάτες, σκύλοι, κουτσοί-στραβοί στον Κούλε και επί του λιμενοβραχίονα. Η απόσταση από τον Κούλε μέχρι το πράσινο φανάρι της εισόδου στο λιμάνι είναι (μετρημένα στο έδαφος του μώλου) 2250 μέτρα, άρα μετ' επιστροφής τεσεράμισι χιλιόμετρα. Υπολόγισα συνολικά πέντε αν βάλουμε και την απόσταση μέχρι το πάρκιγκ και λογάριασα πως με χαλαρό περπάτημα μία ώρα πάνω-κάτω είμαστε εντάξει. Δυστυχώς, όταν έφτασα στο πάρκιγκ εξουθενωμένος μετά από δυόμιση ώρες, κατάλαβα ότι δεν μπορείς να συντονίσεις εύκολα τις επιθυμίες ενός εκατοντάκιλου σαραντάχρονου ανθρώπου και ενός διομισάκιλου τετράμηνου σκύλου, εκτός ίσως από την ακατάσχετη επιθυμία και των δύο για άφθονο νερό μετά τη βόλτα. Μοιραστήκαμε ένα μπουκάλι και μέχρι να το πάω σπίτι του το κουλούκι ήδη ροχάλιζε στο καλαθάκι.

Την επόμενη μέρα το ξανακατέβασα στο λιμάνι, αλλά αυτή τη φορά απέφυγα το λιμενοβραχίονα και περιορίστηκα σε ένα ανώδυνο σουλάτσο Παλιό Ψυγείο-Βάρδια-Μαρίνα όπου το κουλούκι αφενός ενθουσιάστηκε με το τραβηγμένο έξω καΐκι που "στολίζει" το χώρο (τόσο που έκτοτε διάλεγε ακριβώς αυτό το σημείο για να ξαλαφρώσει) και αφετέρου επέδειξε αξιοσημείωτο τσαμπουκά εναντίων πολύ πιο μεγαλόσωμων και ενήλικων σκύλων της περιοχής που προς μεγάλη μου ανακούφιση δεν καταδέχτηκαν να το κάνουν μια χαψιά. Καλού κακού πάντως το έσυρα μέχρι τα ιστιοπλοϊκά και το πήγα σηκωτό στην πλωτή εξέδρα και μετά το ανέβασα με το στανιό στο "Πελαγίς" όπου ο Γιάννης φιλοξενούσε ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της Συντρίμ τημ σε ένα μικρό σπαγγέτι-πάρτυ. Αν και αρχικά το κουλούκι δε γούσταρε ιστιοπλοΐα, σύντομα βρέθηκε εν μέσω χαδιών και ταϊσμάτων στο επίκεντρο της προσοχής και μάλλον του άρεσε. Ατυχώς βαρέθηκε γρήγορα (μόλις τέλειωσαν τα μακαρόνια) και βάλθηκε να με δαγκώνει με μανία ίσαμε που το περιμάζεψα και ξαναπήγαμε σπίτι.

Η επόμενη βόλτα ήταν η τελευταία. Πήγα και το πήρα πολύ αργά το βράδι, μετά από μια εξοντωτική μέρα στη θάλασσα. Όταν έφτασα σπίτι είδα το μουσούδι του που ξεπρόβαλλε από τη βεράντα. Μόλις άνοιξα την πόρτα πετάχτηκε και χώθηκε μόνο του στο καλαθάκι. Πήγαμε πάλι στο λιμάνι - έτρεξε μέχρι το καΐκι για τους γνωστούς λόγους και μετά έπαιξε λίγο με διάφορα αντικείμενα που μάζευε από κάτω και μου τα έφερνε. Κάποτε βαρεθήκαμε και οι δύο - με τράβηξε μέχρι το αμάξι, μπήκε πάλι μόνο του στο καλάθι και γυρίσαμε πίσω. Άλλαξα το νερό και το φαγητό, το χάιδεψα λιγάκι και έφυγα. Βγαίνοντας είδα πάλι το μουσούδι του στη βεράντα - το αποχαιρέτησα με μια κίνηση του χεριού.

Η ιδιοκτήτρια επανέκαμψε την άλλη μέρα - μου είπε στο τηλέφωνο ότι το βρήκε σε πολύ καλή κατάσταση. Πήγαμε όλοι μαζί για μπάνιο - για κάποιο περίεργο λόγο το κουλούκι άκουγε πιο πολύ εμένα παρά εκείνην. Γενικά πάντως δεν άκουγε και πολύ - ό,τι δαγκωνόταν το δάγκωνε, ό,τι τρωγόταν το έτρωγε, ό,τι κυνηγιόταν το κυνηγούσε. Κάποτε νύχτωσε - γυρίζαμε στο Ηράκλειο όταν η κοπέλα με ρώτησε:

- Καλά, είσαι σίγουρος ότι δεν αγαπάς τα σκυλιά;
- Φυσικά, γιατί ρωτάς;
- Γιατί αυτό σε λατρεύει, μου φαίνεται.
- Η αλήθεια είναι ότι κάθε απόγευμα που πήγαινα, το κουλούκι κατουριόταν απ' τη χαρά του.
- Με όλους κατουριέται, μωρό είναι, μην το παίρνεις προσωπικά. Πάντως σε κατασυμπάθησε. Εσύ δεν το κατασυμπάθησες;

Έκανα μια κίνηση "έτσι κι έτσι" με το χέρι. Ήξερα όμως ότι έλεγα ψέματα κατά βάθος.

- Το κουλούκι μου, συνέχισε η κοπέλα εμφατικά, είναι το πιο όμορφο κουλούκι του κόσμου.

Σκέφτηκα ότι κι αυτό ψέμα ήταν, αλλά της κουκουβάγιας το μικρό είν' το πιο όμορφο στο δάσος. Χαμογέλασα. Είχε νυχτώσει για τα καλά πια - η πόλη άναβε τα φώτα της ένα ένα στο βάθος.

Στο πίσω κάθισμα, το πιο όμορφο κουλούκι του κόσμου χασμουριόταν μέσα στο καλαθάκι του.

Το πιο όμορφο κουλούκι του κόσμου ενώ κατατροπώνει ένα παπούτσι νούμερο τριανταεφτά παρά θιν' αλός.


*Λάιλα ή Λεϊλά στα αραβικά σημαίνει Νύχτα, αλλά μάλλον το κουλούκι ονομάστηκε έτσι από το ομώνυμο τραγούδι (Layla) του Έρικ Κλάπτον.

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Β. μου, γιατί δεν μού είπες νωρίτερα για το κουλούκι σου; Πολύ όμορφο. Στο αναμεταξύ αυτόν τον καιρό ελέγχω το που βρίσκονται οι γάτες μου. Αν έρθεις με δανεικό το κουλούκι στην Αθήνα, φέρ' το να παίξουνε!

Θανάσης

Αόρατη Μελάνη είπε...

Κάλλιο να σου βγει το μάτι...

Και εν προκειμένω, έβαλες τα χεράκια σου κι έβγαλες τα ματάκια σου!

Η ρετσινιά του φιλόζωου δεν σου ξεκολλά πλέον!

A propos de φιλοζωοφιλία, εγώ θα προτιμούσα το "φιλόζωος" από το "ζωόφιλος". Το πρώτο συνάδει με όλα τα "φιλίας" προσδιοριστικά, όπως λέμε φιλοτελιστής, φιλότεχνος, φιλόπατρις κτο. το δεύτερο αντιθέτως έχει κάτι σκοτεινούς συνειρμούς με την "άλλη" ζωοφιλία... Κοντολογίς, ο φιλόζωος βγάζει το κουλούκι του βόλτα στο Κούλε, ζωόφιλος ενδέχεται να το βγάλει για ποτό και μετά να το πάει σε ξενοδοχείο ημιδιαμονής για τα περαιτέρω.

Β. είπε...

@Θανάση:
Α, ναι, ξέχασα να αναφέρω ότι αν και το κουλούκι τσαμπουκαλεύεται άνετα με σκύλους, τρέμει τις γάτες. Δικαίως, νομίζω - καλά να τα βάζεις με τους πιο δυνατούς, αλλά όχι και με τους πιο έξυπνους.

@Α.Μ.
Για ποτό; Μου θυμίσατε κάτι ιστορίες με σκύλους που τα κουτσοπίνανε κατά καιρούς, τις οποίες ίσως αναφέρω εν καιρώ.

Πάντως δεν είμαι αληθινός φιλόζωος - τα πλήθη των αδεσπότων μάλλον είναι παραπροϊόν της ευκαιριακής φιλοζωίας του Σαββατοκύριακου σαν αυτήν που περιέγραψα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κε Ροβιθέ!

Καλώς ήρθατε ως νεοφώτιστος στον υπέροχο - αλλά και αγωνιώδη - κόσμο των φιλόζωων! Πολλοί σαν και εσάς ήρθαν στο σωστό δρόμο εξ αποκαλύψεως χάρη κάποιου χαρισματικού ζωακίου. Και στην δική σας περίπτωση το ζωάκι είναι δισχαριτωμένο (όπως τα περισσότερα κουλούκια).
Μάλιστα, θα πρέπει να σας πω ότι αρχικά σας κακοχαρακτήρισα που δεν μετακομίσατε στο σπίτι τού έρημου κουλουκίου ώστε να έχει όσο το δυνατό περισσότερη παρέα. Αλλά αγάλι αγάλι... Υποθέτω ότι δεν μπορούσατε να το φιλοξενίσετε στο δικό σας σπίτι εξ αιτίας των γειτόνων.

Επίσης παρ' ότι παρεπιδήμησα σχεδόν τρία χρόνια στο Ηράκλειο και μπόλικες φορές βάδισα πάνω κάτω τον λιμενοβραχίονα, ποτέ μου δεν έμαθα ότι μετράει 2250m. Είστε μοναδικός στο να προσφέρετε στους αναγνώστες σας χαριτωμένες, άχρηστες πληροφορίες. Παρατήρησα όμως ότι αν πολλαπλασιάσετε τα κιλά σας επί την ηλικία σας και μετά διαιρέσετε με το μήκος του πηγαινέλα στο λιμενοβραχίονα καταλήγετε στον εξαιρετικής αισθητικής αξίας περιοδικό αριθμό 0.88888888... Προφανώς αυτό δεν είναι τυχαίο. Το Σύμπαν συνωμότησε να συνδεθείτε με την όμορφη Λάιλα , ενδεχομένως και με την αφεντικίνα της (αν και αυτό είναι irrelevant)! Μην γυρίζετε λοιπόν την πλάτη στο Σύμπαν -άλλωστε αυτό δεν γίνεται!!!

Από τα λεγόμενά σας φαίνεται ότι δεν ασχοληθήκατε με την παιδεία (εκπαίδευση) του κουλουκίου. Κι όμως τώρα είναι η κατάλληλη ηλικία (για εκείνο εννοώ!) για να πάρει γερές βάσεις καριέρας: να φέρνει ξύλα ή την μπάλα του, να κάθεται όταν του λένε, προαιρετικά να δίνει το χέρι του (μπροστινό πόδι) κ.λπ.. Άντε, συνεχίστε λοιπόν τις επισκέψεις!

Καλή συνέχεια!
Idom

Β. είπε...

@ Idom

Μάλλον με παρεξηγήσατε κύριε - σιγά μην πήγαινα να ζήσω στο σπίτι του κουλουκίου. Ποιος είναι ο αρχηγός της αγέλης δηλαδή; ε; ποιος;

Δεν ξέρω πότε παρεπιδημήσατε στο Ηράκλειο, πάντως σήμερα ο λιμενοβραχίονας γράφει τη διανυόμενη απόσταση με κίτρινα γράμματα κάθε εκατό μέτρα περίπου (εξ' ου και η ακρίβεια της μέτρησης).

Ο υπολογισμός σας είναι λάθος - το πρόβλημα εντοπίζεται στα κιλά μου, τα οποία προσδιόρισα μόνο ως τάξη μεγέθους και ουχί επακριβώς. Αν ξαναπροσπαθήσετε με τα σωστά δεδομένα δε θα βρείτε περιοδικότητες...

Όσο για την εκπαίδευση, δεν σας καταλαβαίνω. Αν πετάξω κάτι, προφανώς δεν το θέλω, οπότε γιατί να επιβραβεύσω το σκύλο αν μου το φέρει πίσω; Προτιμώ τα μαθήματα που κατά καιρούς δίνει ο Οβελίξ στον Ιντεφίξ, ώστε να βρίσκει μενίρ π.χ. ή ίσως βάρδους (βλ. "Ο Αστερίξ και ο Νορμανδοί" και πολλά άλλα τεύχη). Όχι ότι μαθαίνει τίποτα, αλλά έχουν πιο πολλή πλάκα...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κε Ροβιθέ!

Πείτε μου ακριβή αριθμό τονάζ και θα σας φιάξω μία αριθμολογική συσχέτιση μούρλια!
Στο Ηράκλειο βρισκόμουν στα τέλη της δεκαετίας του '90. Από ότι μου έχουν πει, διάφορα άλλαξαν προς το καλύετερο έκτοτε.

Μα και σε ένα Αστερίξ, ο Οβελίξ "πετάει" ένα μενίρ στον Ιντεφίξ με σκοπό να το κουλούκι να το φέρει πίσω. Εξ ου η ιστορική φράση που ειπώθηκε λίγα καρεδάκια παρακάτω: "Μία είναι ο σκύλος πολύ μικρός, μία το μενίρ πολύ μεγάλο..."

Idom

Ανώνυμος είπε...

" ... Καπάκι ήρθε και έκατσε η βιολογική μου εκπαίδευση, που έβαλε στο κεφάλι μου σε ίση μοίρα στο ζωικό βασίλειο ένα σωρό πράγματα που κανείς δε θέλει για κατοικίδια (φίδια, κατσαρίδες, σκουλήκια διάφορα, μύγες, σαλιγκάρια κλπ.)."

Αγαπητέ κε Ροβιθέ!

Ε, αυτό εγώ δεν το καταλαβαίνω. Η αλήθεια είναι ότι έχω γνωρίσει αρκετούς βιολόγους, οι οποίοι όντως δεν δείχνουν αγάπη προς οτιδήποτε ζωντανό. Γιατί άραγε διάλεξαν (διαλέξατε) βιοσπουδές; Από ψυχρή περιέργεια; Εκείνη η σχολή έκατσε; Είναι απλά επαγγελματική ασχολία;

Προσωπικά, παρ' ότι η βιολογική μου κατάρτιση ίσα που θα μού επέτρεπε να σας γυρνάω τις σελίδες του βιβλίου του Ντομπζάνσκυ καθώς θα διαβάζατε, μπορώ να βεβαιώσω ότι στο σπίτι μου έχω κατά καιρούς φιλοξενήσει όλα τα ζωάκια που αναφέρατε (εκτός από ινδικά χειρίδια - δεν έτυχε), πολλά ακόμα είδη αρθρόποδων, κάποια αμφίβια και κάποιους ανώτερους μύκητες kαι φυσικά διάφορα φυτά. Κάποιες φορές ΟΛΑ αυτά μαζί. Ήμασταν ένας χαρούμενος βιότοπος!
Μάλιστα στην νεανική μου τρέλλα είχα φιλοξενήσει για λίγες ημέρες ένα άκακο, δύστυχο φίδι, το οποίο τσακώσαμε με μία καλή φίλη. (Η φίλη ξέρω ότι έχει γράψει στο blog σας αλλά δεν μαρτυρώ περισσότερα.) (Για τους ανησυχούντες λέω ότι μετά από μένα, το φιλοξένησε η φίλη για λίγες ημέρες και μετά το αμόλησε πίσω στο φυσικό του περιβάλλον σε άριστη κατάσταση.)

Στο πανεπιστήμιο δεν σας μαθαίνουν να αγαπάτε τα ζωάκια και να θέλετε να συζείτε μαζί τους;

Idom

Β. είπε...

Αγαπητέ κ. Idom,

νομίζω προκύπτει εμφανώς από τη διατύπωση της φράσης μου ότι βάζω σε ίση μοίρα τα κατοικίδια με τα "άγρια" ζώα, και στη λέξη ζώα περιλαμβάνω και τα ερπετά και τα έντομα και τα μάλακια. Ίση μοίρα δε σημαίνει κατ' ανάγκην κακή ή βάσκανος μοίρα - για όλους υπάρχει ήλιος. Η αγάπη προς το φυσικό κόσμο δεν είναι ίδιο πράγμα με το να βγάζεις βόλτα το σκύλο σου - νομίζω πως μπορώ να είμαι σε καλή σχέση με τη φύση χωρίς απαραίτητα να διαθέτω σκύλο ή ινδικό χοιρίδιο. Μια χαρά αγαπάω τα ζωάκια κι έτσι (ακόμα και τις κατσαρίδες, υπό την προϋπόθεση ότι δεν κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι και δεν φοράμε τα ίδια παπούτσια).

Τι βιοσπουδές τις διαλέξαμε επειδή μας άρεσαν - η περιέργεια δεν είναι κατ' ανάγκην "ψυχρή", όπως γράφετε, μπορεί να είναι πολύ δημιουργικό κίνητρο. Όσο για το τι μας μάθανε στο πανεπιστήμιο, αφήστε το καλύτερα, τρία ιστολόγια θα γεμίσουμε.

Αφήστε τις αριθμολογίες κατά μέρος και σκεφτείτε πόσο καλύτερα θα ήταν να μην είχατε τσακώσει το φιδάκι ευθύς εξαρχής παρά να χαίρεστε που το αφήσατε σε άριστη κατάσταση (τι θα είχε να διηγηθεί στα παιδάκια του το κακόμοιρο...).

Α, ναι, και μόλις θυμήθηκα αποσπασματικά κάτι που διηγιόταν η συχωρεμένη η γιαγιά μου όταν είμασταν πιτσιρίκια (δεν θυμάμαι επακριβώς τα συμφραζόμενα):

Κουβεντιάζουν τα ποντίκια πεταξύ τους:
- Τι θα φάμε σήμερα;
- Μέλι και καρύδι.
- Και πού θα κοιμηθούμε;
- Στου παπά το κρεβατάκι.
- Κι ο παπάς;
- Στο τζάκι.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κε Ροβιθέ!

"... νομίζω πως μπορώ να είμαι σε καλή σχέση με τη φύση χωρίς απαραίτητα να διαθέτω σκύλο ή ινδικό χοιρίδιο."

Συμφωνώ!

Στο θέμα όμως των διακρίσεων δεν μας τα λέτε καλά. Γράφετε ότι δεν ανέχεστε κατσαρίδα στα παπούτσια σας, αλλά με βάση την 2η φωτό δεν σας ενοχλεί όταν τα κουλούκια τρώνε τα παπούτσια σας!

Για το φιδάκι έχετε δίκιο και ντραπήκαμε πολύ με την φίλη μου αργότερα. Άλλωστε και εγώ το χαρακτήρισα "δύστυχο" που βρέθηκε στο δρόμο μας.

Η γιαγιά σας ήταν μαχητική άθεος; Αλλιώς, δεν κατάλαβα τι θέλατε να πείτε με την στιχομυθία των ποντικακίων.

Idom

Υ/γ.: τι κάνει το κουλούκι; Σας αποθύμησε;

Ανώνυμος είπε...

... συνέχεια...

Δεν εννούσα ότι πάντα η περιέργεια είναι ψυχρή. Ουδόλως. Φυσικά και είναι σπουδαία κινητήρια δύναμη. Ερωτούσα αν στην προκειμένη περίπτωση επρόκειτο για περιέργεια που είναι ψυχρή.

Μακάρι τις σπουδές τους να τις διαλέγουν όλοι επειδή τους αρέσουν!...

Idom

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κε Ροβιθέ!

Όλο "Αφήστε" και "αφήστε" μου γράφετε! Πολύ με αποπαίρνετε. Τς, τς, τς... Έτσι κάνατε και στο κουλούκι;

Idom

Ανώνυμος είπε...

Προς αγαπητούς κο Ροβιθέ και κα Α. Μελάνη, θεματοφύλακες ορθογραφίας και γραμματικής αντίστοιχα!

Ορμώμενος από την παρατήρηση της κας Α. Μελάνης για την φιλοζωία ή ζωοφιλία έκανα μία σύντομη έρευνα.
Γενικά στις σύνθετες λέξεις το δεύτερο συνθετικό δηλώνει κυρίως αντικείμενο ενώ το πρώτο συνθετικό προσδιορίζει ένα χαρακτηριστικό του. Π.χ.: τραπεζομάντηλο = "τραπεζικό" μαντήλι.
Έτσι, το σωστό είναι "κεφαλόπονος" και όχι "πονοκέφαλος". (Αυτό το λέω πάντα στους φίλους μου όταν μού λένε ότι έχουν πονοκέφαλο και να δειτε πώς χαίρονται...)
Σε ότι αφορά όμως τις λέξεις που έχουν ως συνθετικό το "φίλος", το πράγμα αλλάζει. Λέμε φιλοτελισμός και ποτέ τελισμοφιλία (ή τελοφιλία ή τεληφιλία ή αλλιώς). Λέμε όμως και θεατρόφιλος ενώ ποτέ φιλοθέατρος. Τι συμβαίνει λοιπόν;;; Έψαξα στον "Μπαμπινιώτη" (1η έκδοση) αλλά δεν βρήκα κάτι σχετικό. Έψαξα και την Γραμματική του Ιδρ. Τριανταφυλλίδη αλλά και εκεί τίποτα.

Προτείνω λοιπόν να ιδρυθεί μία τριμελής επιτροπή από 21 περίπου άτομα με πρόεδρο την κα Α. Μελάνη και γραμματέα τον κο Ροβιθέ. Εγώ επειδή είμαι ανορθρόγραφος θα περιοριστώ σε αντεπιστέλλων μέλος. Η επιτροπή θα υπάγεται στα Υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού και ως έργο θα έχει την διερεύνηση τού ορθού σχηματισμού και την αναθεώρηση των σύνθετων λέξεων. Η ελάχιστη αποζημίωση για τα αντεπιστέλλοντα μέλη μπορεί να ορισθεί σε 3000 Euros μηνιαία. Τα τακτικά μέλη φυσικά θα αποζημιώνονται περισσότερο.

Idom

Αόρατη Μελάνη είπε...

Αγαπητέ μου Ίδομ,

Η πρότασή σας με συγκινεί βαθύτατα!

Προτείνω να κάνουμε μια επιτροπή για να τη μελετήσουμε καλύτερα.

Η επιτροπή μπορεί να συνεδριάσει σε τοπικό ουζερί, κατά τις βραδυνές ώρες.

Β. είπε...

@ Idom

Δεν τρώει τα δικά μου παπούτσια στη φωτό - φοράω μεγαλύτερο νούμερο από το εικονιζόμενο.

Η γιαγιά μου φυσικά και ήταν πιστή χριστιανή ορθόδοξος. Και ο παπάς είναι εξαιρετικά φιλόξενος, δε βρίσκετε; Μάλλον δεν είστε και πολύ εξοικειωμένος με τα ήθη της καθ' ημάς Ανατολής, ε;

Το κουλούκι για λίγο με πεθύμησε αλλά τώρα άλλες αγκαλιές επιθυμεί πλέον. Γυναίκες... Βέβαια, όπως ορθά παρατηρήσατε, όλο "άστο αυτό κάτω" ήμουνα, ειδικά όταν μασούλαγε περιτυλίγματα από σουβλάκια και σάντουιτς που έβρισκε κατάχαμα...

Τη σύλληψή σας με την επιτροπή δεν την κατάλαβα καλά, αλλά αν έχτε τρία χιλαρικόπουλα για χάλασμα, δέχομαι να γίνω αντεπιστέλλον μέλος με τηλεδιάσκεψη και θα τα βρούμε μετά στη μοιρασιά...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ rovithe

Νομίζω ότιη μνήμη ελέφαντα που αποδεδειγμένα διαθέτεις, έχει αρχίσει να σε προδίδει.

Πραγματικά κατά καιρούς υπήρχαν όλα αυτά τα ζώα στο σπίτι καθώς επίσης και καναρίνια, παπαγαλάκια, και χελώνες. Ακόμη διαθέτουμε και σαμιαμίδια, ενώ ευκαιρίας δοθήσεις τα παιδιά μου πιάνουν και πεταλούδες, ακρίδες, τζιτζίκια, σαύρες και κορκόφιλες.

Παρόλα αυτά δεν συνυπήρξαν ποτέ στο σπίτι, την εικόνα του οποίου αντιμετωπίζεις συγκαταβατικά,
α) τα τρία παιδιά μου με το κουνέλι
β) Το κουνέλι με τις κότες
γ) Τα χελωνάκια με τη γάτα κλπ.

Αν και δεν συγκαταλέγεις τον ευατό σου στους φιλόζωους είναι νομίζω προφανές ότι τα κυταρα σου έχουν διαποτιστεί από την Καρίωτικη αντίληψη για τα ζωντανά και τα "ψόφκια" και μια επίσκεψη σε ψυχαναλυτή έχει να σου αποκαλύψει πολλά στ ζήτημα αυτό.

Παρόλα αυτά η οικιοθελής "συμβίωση" με το κουλούκι, και τα σχετικά δεινά που υπέφερες εξ' αιτίας του ό, αποδεικνύει για μία ακόμη φορά ότι " Υπάρχει θεός", "Όλα εδώ πληρώνονται" κλπ.

Τέλος να συμπληρώσω ότι αν είχες απο μικρός μια καθημερινή επαφή με ζώα δεν θα σε ταλαιπωρούσαν τώρα το άσθμα και οι πάσης φύσεως αλλεργίες

Υ.Γ. Επειδή θα λείψουμε μερικές μέρες από το σπίτι μήπως θα μπορούσες να αναλάβεις τα ζώα μας, δηλ. μία γάτα, ένα γατάκι, ένα σκυλο και ένα σκυλάκι; Θα σου ήμουν ευγνώμων.

Β. είπε...

Καλωσορίζω τον αγαπητό φίλο (αφού δε γράφει όνομα στο σχόλιο, να τον ονομάσουμε Χ. όπως στα μαθηματικά).

Φίλε Χ.,

η αλήθεια είναι ότι η μνήμη μου χρειάζεται ένα defrag καθώς έχει αρχίσει πλέον να συμπυκνώνει πράγματα. Έτσι, η αλήθεια είναι ότι συμπύκνωσε παιδιά, σκυλιά, γατιά και κουνέλια σε μία ανάμνηση όπου δέκα χρόνια έγιναν δυό κουβέντες. Αλλά αφού όπως λέει και ένας ψαλμός "χίλια έτη παρά τω Κυρίω ως η ημέρα η εχθές", δεν είναι και τόσο παράδοξο. Όσο για τα παπαγαλάκια και τα καναρίνια, τι να κάνουμε, πουλιά είναι, πέταξαν. Ας πάνε στο καλό.

Ενδιαφέρουσες οι απόψεις σας για το άσθμα και τις αλλεργίες. Μου τις έχει αναφέρει στο παρελθόν (αυτούσιες) και ένας παιδίατρος, πατέρας ενός καλού φίλου. Λυπούμαι αν σας απογοητεύω πάντως, αλλά μάλλον δεν ισχύουν - η λειτουργία του ανοσοποιητικού δεν έχει εξακριβωθεί στο βαθμό που να επιτρέπει τέτοιες γενικεύσεις. Αφήστε που στο σπίτι είχαμε και γάτες και πτηνά διάφορα (μα δεν το διαβάζετε συστηματικά το ιστολόγιο, ε;).

Όσο για τα ζωάκια σας, μην ανησυχείτε καθόλου. Δεν έχετε παρά να μου τα φέρετε εδώ στο Ηράκλειο, όπου και θα τύχουν την ιδανικής φροντίδας. Με το αζημίωτο, βέβαια. Τιμαί λογικαί.

Τα παιδιά πάλι, καλύτερα να τα κρατήσετε προς το παρόν.