ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


22/5/08

Τάμπυ

Πριν λίγα χρόνια (πρέπει να ήταν το 2003), πήγα μια μέρα στην τότε δουλειά μου στην Αθήνα ντυμένος κάπως ελαφρά. Γαϊδουροκαλόκαιρο ήτανε, Ιούλιος μήνας, κι εγώ είχα φορέσει ένα μπλουζάκι πορτοκαλί-σομόν και μια βερμουδίτσα λευκή-κατάλευκη και κλασικά All Star παπουτσάκια επίσης κατάλευκα. Για όσους γνωρίζουν τα φρικαλέα ενδυματολογικά ήθη των βιολογικών εργαστηρίων ανά τον κόσμο (όπου η άσπρη αθλητική κάλτσα συνδυάζεται άψογα με σανδαλάκι, σορτσάκι και καρώ πουκάμισο) ήμουνα η επιτομή της κομψότητας. Δυστυχώς, ο φίλος μου που εργαζόταν στο συστεγαζόμενο εργαστήριο εκπαιδεύοντας πειραματικώς μία νεαρά συνάδελφο, αν και άνθρωπος του συναφιού, δεν εκτίμησε τις στυλιστικές μου επιλογές, και με το που με είδε να μπαίνω, με κοίταξε επιτιμητικά και αναφώνησε:

- Μα πώς είσαι έτσι;

Κοιτάχτηκα για να καταλάβω πως ήμουνα. Εξαιρουμένου του γεγονότος ότι η μπλούζα πρέπει είχε μικρύνει (χμ, χμ...) περίπου τρία νούμερα από τότε που την αγόρασα, και του ότι η βερμούδα πιεζόταν αποφασιστικά προς τα κάτω λόγω του κάπως χαμηλού μου στήθους (βλ. την έντυπη έκδοση του "Ο Αστερίξ Ολυμπιονίκης" για τον ορισμό του "χαμηλού στήθους"), μια χαρά ήμουνα. Και επειδή ήμουνα σε κάπως καλοκαιρινή διάθεση, αντιπαρήλθα την κριτική του φίλου μου (που ειρήσθω εν παρόδω, στυλιστικώς ομοιάζει ενίοτε με το Βασίλη Λογοθετίδη στο "Οι Γερμανοί ξανάρχονται", αλλά με παπούτσια του τένις) και αντεπιτέθηκα δια του αυτοσαρκασμού;

- Πώς είμαι; Μια χαρά είμαι! Σαν τον Τάμπυ στη "Μικρή Λουλού".

Ο φίλος κοίταξε τη νεαρά εκπαιδευόμενη. Η νεαρά κοίταξε το φίλο. Και οι δύο μαζί κοίταξαν εμένα σα να τους έλεγα ότι πάρκαραν εξωγήινοι στην ταράτσα.

- Σαν ποιον;

Για κάποιο περίεργο λόγο, όλοι γνωρίζουν το Ντόναλντ και το Μίκυ, αρκετοί γνωρίζουν τον Οβελίξ, τον Τεντέν ή τον Ζμπάιντερμαν, αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν τον Τάμπυ. Για να ακριβολογούμε, ούτε εγώ θα τον γνώριζα ονομαστικώς, αφού ούτε Μικρή Λουλού διάβαζα ποτέ ούτε έβλεπα στην τηλεόραση όταν βγήκε σε κινούμενα σχέδια. Όμως ο Τάμπυ (που τον βλέπετε στην εικόνα πάνω αριστερά να οδηγεί τη Μικρή Λουλού σε ασφαλές λιμάνι) είχε γίνει γνωστός στα καθ' ημάς λόγω της εμφανούς ομοιότητάς του με έναν χοντρούλη κύριο σχετικά διάσημο στα τέλη της δεκαετίας του '80. Τον οποίο χοντρούλη κύριο ορισμένα αθλητικά έντυπα (δηλαδή κατά βάση ο Αποδυτηριάκιας στο "Φίλαθλο") αποκαλούσαν Τάμπυ αντί με το κανονικό του όνομα. Επειδή ό,τι συνέβη στη δεκαετία του '80, στο μυαλό μου συνέβη χτες το απόγευμα περίπου, είπα να διαφωτίσω τους απορούντες. Τους εξήγησα ότι υφίσταται ένα κόμικ που πρωταγωνιστεί η Μικρή Λουλού και ο "φίλος" της ο Τάμπυ.

- Και επιπλέον, κράτησα το καλύτερο για το τέλος, Τάμπυ ήτανε το παρατσούκλι του Κοσκωτά.



Ο φίλος, με τον οποίο είμαστε περίπου συνομήλικοι, είπε "Α!" και επανέφερε την προσοχή του στο πείραμα. Η νεαρά όμως, συνέχισε να με κοιτάζει, και αφού πήρε ένα πολύ καλοκάγαθο χαμόγελο, ρώτησε:

- Κι ο Κοσκωτάς ποιος είναι;

Κοίταξα το φίλο. Ο φίλος κοίταξε εμένα. Και οι δύο μαζί κοιτάξαμε τη νεαρά σα να μας είπε ότι πάρκαραν εξωγήινοι στην ταράτσα. Μετά από μερικές στιγμές αμηχανίας, ανέλαβα να σπάσω τη σιωπή, κι έκανα την ερώτηση-μαχαιριά:

- Πόσων χρονών είσαι;
- Ορίστε;
- Λέω, πότε γεννήθηκες, ποια χρονιά;
- Το '77.
- Στην Ελλάδα; Εδώ μεγάλωσες;
- Ε, ναι, πάντα.
- Δηλαδή το '89 ήσουνα δώδεκα χρονών;
- Ακριβώς.
- Και δεν ξέρεις ποιος είναι ο Κοσκωτάς;
- Όχι, γιατί;

Μέχρι τότε (στα τριανταπέντε μου) δε μου είχε τύχει ποτέ να αισθανθώ γέρος. Πολύ γέρος μάλιστα, σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτητα. Η καλοκαιρινή μου διάθεση πήγε περίπατο, μαύρες σκέψεις με κατακυρίευσαν, κι έκανα μεταβολή για να χωθώ βαθιά στην κατάθλιψη. Ετυχώς, τρία μέτρα παρακάτω συνάντησα ένα από τα παπάκια που εκπαίδευα την εποχή εκείνη. Δεν κρατήθηκα και επιχείρησα ένα ακόμα βήμα προς τον όλεθρο:

- Του πόσο είσαι;

Με κοίταξε με απορία. Η φάτσα μου πρέπει να ήταν "κάπως".

- Του '84, γιατί;
- Ο Κοσκωτάς ποιος είναι, ξέρεις;

Δυο-τρία μαρτυρικά δευτερόλεπτα πέρασαν, χωρίς να της φύγει η απορία από το βλέμμα. Στο τέλος απάντησε χαμηλόφωνα, κομπιάζοντας:

- Ένας χοντρός δεν ήτανε;

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ανακούφιση. Σκέφτηκα ότι αφού κάποιος του ΄84 ξέρει τον Κοσκωτά, ενώ κάποιος του '77 δεν τον ξέρει, μπορεί το περιστατικό να είναι μεμονωμένο, να μην έχει να κάνει με το αναπόφευκτο γήρας που επελαύνει, κάνοντας το ένδοξο '89 της νιότης μας να μοιάζει προϊστορικό. Καλού-κακού, έκανα μια μικρή στατιστική στον όροφο, προσεγγίζοντας διάφορους φοιτητές και άλλες νεαρόφατσες με το χαρακτηριστικό διφυές ερώτημα: α) χρονολογία γέννησης, β) γνώση της ύπαρξης του Κοσκωτά. Δυστυχώς ο όροφος δεν συμμερίστηκε την (επιστημονική, δίχως άλλο) αγωνία μου για την ανεύρεση της αλήθειας, και σύντομα άρχισαν να μου κάνουν πλάκα διάφοροι αυτόκλητοι:

- Είμαι του '82 και δεν ξέρω τον Κοσκωτά, αλλά ξέρω τους Μπήτλς, κερδίζω τίποτα;
- Είμαι του '76 και ξέρω τον Κοσκωτά, ένας από τους Σίμπσονς δεν είναι;
- Στη Φρουτοπία δεν έπαιζε;
- Ξέρω και τον Πλαστήρα και τον Παπάγο (και το Χολαργό).
- Έχει σχέση με το Μπιν Λάντεν;


Το δούλεμα είναι ένας πολύ καλός τρόπος να σου περάσουν οι εμμονές (ή να χειροτερέψουν μέχρι θανάτου), οπότε προς στιγμήν έκοψα τη στατιστική πριν αρχίσουν να βάζουν τα γέλια με το που θα σκάω μύτη από τη γωνία. Όταν καλοκαίριασε για τα καλά όμως, δεν κρατήθηκα και πηγαίνοντας στην Ικαρία έκανα ένα επιτόπιο ρεπορτάζ παραλίας. Μόνο το μικρόφωνο και η κάμερα μου έλειπαν (κάνα-δυο έψαχναν να τα βρουν καθώς τους έκανα την ερώτηση). Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Κοσκωτάς ήταν γνωστός σχεδόν σε όλους όσους γεννήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '80, κυρίως επειδή η "δίκη Κοσκωτά" (στην πραγματικότητα ήταν κυρίως δίκη Παπανδρέου "ωσεί παρόντος") είχε γίνει καθημερινό τηλεοπτικό σήριαλ κάποια εποχή, και θέμα συζήτησης για πολύ κόσμο. Αφού κατέληξα στο (επιστημονικό, είπαμε) συμπέρασμα, ησύχασα λίγο, θεωρώντας ότι τέλος πάντων δε με πήρανε και τα χρόνια (ακόμα).

Αλλά και να θες ν' αγιάσεις δε σ' αφήνουν. Φρόντιζαν οι πολυαγαπημένοι μου φίλοι γι' αυτό, κι έτσι μόλις άρχιζα να ζαχαρώνω κανένα κοριτσάκι κάπως νεώτερο με επανέφεραν στην τάξη.

- Μπα, δεν κάνει αυτή για σένα.
- Και γιατί παρακαλώ δεν κάνει;
- Δεν ξέρει τον Κοσκωτά.


Το καλοκαίρι πέρασε, κι ήρθε το φθινόπωρο με τα πρωτοβρόχια (τέλος πάντων, ό,τι έχει απομείνει απ' αυτό στους θερμοκηπιακούς καιρούς μας). Μια βροχερή μέρα φεύγοντας από τη δουλειά είδα την πάλαι ποτέ εκπαιδευομένη νεαρά να περιμένει το λεωφορείο. Προσφέρθηκα να την πάω μέχρι το μετρό ή και πιο πέρα, αν βόλευε. Βόλευε - μπήκε στο αμάξι και με κοίταξε με κοφτερό βλέμμα.

- Κανονικά δε θα έπρεπε να σου μιλάω, το ξέρεις;
- Γιατί, τι σου έκανα;
- Γιατί με έχεις κάνει ρεντίκολο σε όλο τον κόσμο. Όλοι νομίζουν ότι δεν ήξερα τον Κοσκωτά.
- Μα αφού δεν τον ήξερες.
- Φυσικά και τον ήξερα. Βλέπαμε όλη μέρα τη δίκη στην τηλεόραση. Τον θυμάμαι και στον Ολυμπιακό.
- Και τότε γιατί ρώτησες ποιος είναι;
- Γιατί μιλάγαμε για καρτούν. Δεν πήγε το μυαλό μου, νόμιζα ότι θα έλεγες κάτι σαν το Μπαγκς Μπάνυ. Ή τον Ποπάι.


Τέλος πάντων, με συγχώρεσε προσώρας. Εν τέλει μέναμε αρκετά κοντά, και την πήγα σπίτι της εκείνη την ημέρα, και μερικές ακόμα μέρες. Ο Τάμπυ ξεχάστηκε μετά από λίγο καιρό, μιλάγαμε για άλλα πράγματα πια μέχρι που τέλειωσε η εκπαίδευση και δεν την ξαναείδα.

Το Πάσχα που μας πέρασε, στην Ικαρία, βρέθηκα εν μέσω ουζοποσίας με μια παρέα που οι περισσότεροι ήταν μέλη του στατιστικού δείγματος στην παραλία, πέντε χρόνια πριν. Κάποιος που μισοθυμότανε (;) τη φάση με ρώτησε αν είχα βρει τότε αυτόν που έψαχνα.

- Ορίστε;
- Εσύ δεν έψαχνες να βρεις έναν τύπο και ρωτούσες όλο τον κόσμο αν τον ξέρει; Έναν Κόκοτα, κάπως έτσι; Τον βρήκες τελικά;


Μυρίστηκα πλακίτσα πάλι, αλλά δεν ήμουν και σίγουρος. Όμως με πατημένα τα σαράντα πια, έχω εξοικειωθεί κάπως με το πέρασμα του χρόνου. Οπότε έκανα λίγο πως το σκέφτομαι και μετά είπα:

- Α, ναι, βέβαια, τον βρήκα. Ήταν ένας χοντρός...

Έκανα μια μικρή παύση.

- ...που έπαιζε παλιά στη Φρουτοπία.

Ύστερα παρήγγειλα μια ακόμα γύρα ούζο για όλη την παρέα.


Την εικόνα του Τάμπυ και της Μικρής Λουλούς καθώς και του Κοσκωτά (ενώ υποδέχεται τον ποδοσφαιριστή Λάγιος Ντέταρι παρουσία χιλιάδων παραληρούντων οπαδών) τις βρήκα σε άλλα ιστολόγια, χωρίς ένδειξη copyright αλλά φαντάζομαι κάποιος θα το έχει - ας μας συγχωρέσει για την υπεξαίρεση. Η Φρουτοπία ήταν δημοφιλές παιδικό πρόγραμμα για πολλά χρόνια στην κρατική τηλεόραση, ωστόσο όταν βγήκε εγώ ήμουν πια "μεγάλος", και δεν την έχω δει ποτε - υποθέτω όσοι ήταν παιδιά τον καιρό του Κοσκωτά, τριαντάρηδες σήμερα, θα τη θυμούνται. Ούτε Μικρή Λουλού έχω δει ποτέ - μόνο τη Μάγια τη Μέλισσα θυμάμαι ευκρινώς, για ειδικούς λόγους...

22 σχόλια:

Christoforos είπε...

Αγαπητε β.

Ανακαλώ ασαφώς το περιστατικο ομως δε θυμαμαι να ανηκω στο τμημα των ερωτηθέντων. Και μιας και ειμαι του 78 και θα επρεπε να ειχα συμπεριληφθει στο δειγμα, επετρεψε μου μια λεπτη κριτικη ως προς την επιλογή του στατιστικού σου αυτού δειγματος που θα τολμουσα να χαρακτηρισω ελαφρως βεβιασμενη (slightly biased που λεμε και στη γλώσσα μας).

Γιατι δεν μπορει, βρε β. μου, αναμεσα στους μετεχοντες την κουλτούρα ενος έθνους με περιπου 50% Ολυμπιακοφρονες, να αγνοειται τοσο εξοργιστικα ο Κοσκωτας!

Οι πιθανές εξηγήσεις ειναι περιορισμένες σε αριθμό και αξιοπιστία. Η πιθανότητα να ρωτούσες μονον αλλόθρησκους (Παναθηναικους, ΑΕΚ και λοιπα δημοκρατικά σχήματα) ειναι μικρή (το ειπαμε, εμενα δε με ρώτησες). Το δε ενδεχόμενο μιας υποσυνείδητα επιλεγμένης (φρουδικά μιλώντας), συλλογικής λήθης για τον Κοσκωτα, (πχ Ολυμπιακοί να μη θυμούνται τον Κοσκωτα, όπως οι γαλάτες του Αστερίξ δε θυμούνται την Αλεζια) το προσπερνώ και αυτό ως μικρής πιθανότητας.

Συνεπώς τι απομένει αγαπητέ β.; Μα το γεγονός οτι δεν μπορεί παρά να ρωτησες στη συντριπτική πλειοψηφία γυναίκες (η στην προκειμένη περίπτωση κατι μεταξύ κορασίδων και νεανίδων). Εξ ου και η σχεδόν παντελης αγνοια περι του οχι και τοσο αγαθού γίγαντα. (Παρεμπιπτόντως, στη φυλακή έγινε συλφίδα!)

Τώρα αν το δείγμα ηταν ούτως η αλλως βεβιασμένο λόγω της υπερ-εκπροσώπησης νεανίδων στον εργασιακο μας χώρο η αν ήταν μια -αλλη μια- υποσυνειδητη επιλογή δική σου, δεν μπορω ασφαλώς να το γνωρίζω.

Όμως το σίγουρο ειναι ότι αν ρωτούσες και κανεναν νεανία, όλο και περισσότερα ναι θα είχες εισπράξει.

Αλήθεια, στην παραλια ποιους ρωτούσες; Τυχαίους κρούβαλους ή κοπελούδες σαν αυτές από ενα παλιο ποστ με μεταφυσικές ανησυχίες;

Β. είπε...

@christoforos:

Αν και δεν είμαστε 50% (γύρω στο 35-40% πανελλαδικά και κάτω του 20% βορειότερα της κοιλάδας των Τεμπών), πρέπει να πω ότι οι νεώτεροι αγνοούν όχι μόνο τον Κοσκωτά αλλά και το Βαμβακούλα!

Παραδέχομαι πάντως ότι τα κορίτσια υπεραντιπροσωπεύονταν στο δείγμα (τόσο στο εργαστήριο, όσο και στην παραλία). Τυχαία, ελπίζω (αν υπάρχει φροϋδικό υπόβαθρο, μπλέξαμε...). Όχι τυχαίους κρούβαλους πάντως, ψιλογνωστές καριωτόφατσες.

Παρεμπιπτόντως, τη Φρουτοπία τη θυμάσαι;

Noname είπε...

Βρε παλιοσειρά, τι μου θύμισες τώρα...!Ένα ακόμα flashback...που σου θυμίζει να ξεχάσεις πόσο χρονών είσαι...Μπα σε καλό σου!!
Παρεπιπτόντως την φρουτοπία ευχαρίστως θα την ξαναεβλεπα αν παιζόταν στην tv.;Hταν η αγαπημένη μου!!
Το Μουσικόραμα το θυμάστε?Ήταν και η μόνη μουσική εκπομπή τότε.Πάντως ψιλοπρόλαβα και την ΥΕΝΕΔ.

Β. είπε...

Αγαπητή Βανέσα, καλώς ήλθατε στα σχόλιά μας.

Φυσικά και θυμάμαι το Μουσικόραμα, άκου λέει!

Μην κοιτάς τώρα που δεν έχω τηλεόραση...

Noname είπε...

Αγαπημένη μου...μειονότητα!!!
Πας κόντρα στο χείμαρο!!!Σε θαυμάζω.Εγώ ως ποταπό και αδύναμο πλάσμα την έχω πρώτη μούρη στο σαλόνι.

Ανώνυμος είπε...

Tiglath III

Αχ, καλέ μου κύριε Ροβιθέ!

Μου θυμίσατε το βιβλίο "Mother night" τού Kurt Vonnegut. Το βιβλίο αρχίζει με έναν νεαρό αρχαιολόγο που γνωρίζει πολλά για τον Ασσύριο βασιλιά Τιγκλάθ τον 3ο, αλλά δεν έχει ακούσει τίποτε για τον Γκαίμπελς. Σας συνιστώ ένθερμα το βιβλίο. Διαβάστε το αφού θα έχετε τελειώσει το Slaughterhouse-Five τού ίδιου.

Idom

Christoforos είπε...

Τη Φρουτοπια βεβαιως και τη θυμαμαι. Τη βλεπαμε με παθος μαζι με την αδερφη μου και παιζαμε μετα τους διαλογους σε replay

Kαι το Μουσικοραμα(με εβαζε μια θεία μου φαν των Genesis και των Midnight Oil να το βλεπω μαζι της) καθώς και το "Ομιλειτε Ελληνικα" (λογω Μπαμπά), τη "Λωξαντρα" (λογω γιαγιάδων) και το Παρασκηνίο (λογω μπαμπα και μαμας μαζι).

Γενικως καθε ενας του σογιου ειχε και την εκπομπη του. Ποιος ειπε οτι η τηλεοραση αποξενωνει?

Με εκτιμηση,
Ερετζουμ 33, (το μυστικο οπλο των μαναβηδων με τη μορφη σκουληκιου)

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κύριε Ροβιθέ!

Ποιος ήταν ο "Λογοθετίδης" συνάδερφος που σας την έπεσε;
Μήπως ο Θανάσης; Την εποχή που ανακαλείτε, νομίζω ότι κυκλοφορούσε ιδιαίτερα κομψός!
Να σας επιστήσω επίσης την προσοχή στο ότι τα νεαρά φυντάνια αναγνώστες τού blog δεν νογάνε ποιος είναι Λογοθετίδης και πώς ήταν ντυμένος στο "οι Γερμανοί ξανάρχονται". Θα αναρωτιούνται αν εννοείτε ότι ο συνάδερφος ήταν ντυμένος ρακένδυτα, ακραία παλαιομοδίτικα ή αριστοκρατικά... Προτείνω να προσθέσετε κάποια σχετική εικόνα στην ανάρτηση...

Idom

Ανώνυμος είπε...

@ κο Χριστόφορο!

"Μεθωριακό σταθμό" προλάβατε; 'Αλλη χάρη!...

Εγώ ήμουν fun των "Δίκαιων" με τον Θάνο Λειβαδίτη (Σάββατο βράδυ παιζόταν). Έως τώρα θυμάμαι κάποια επεισόδια και την λύπη μου όταν η σειρά σταμάτησε και έβαλαν στη θέση της "το Ταξίδι".

Idom

Αόρατη Μελάνη είπε...

Εγώ, θυμάμαι και τον ανθυπολοχαγό Βαρτάνη στον "Άγνωστο Πόλεμο"!

Και μη διανοηθεί κανείς να ρωτήσει του πότε είμαι....

Όσο για τον Κοσκωτά, φυσικά και τον θυμάμαι! Ήταν εκείνος που έγραψε ένα βιβλίο για δίαιτα και αδυνάτισμα που έκανε θραύση. Εκμεταλλεύτηκε δημιουργικά το γεγονός ότι ήταν φυλακισμένος κι έγινε διάσημος συγγραφέας, όπως ο Θερβάντες (μη με ρωτήσει κανείς ποιος ήταν αυτός - ένας αδύνατος με μουστάκια).

Β. είπε...

@Idom
Το σφαγείο Νο5 το ξέρω, ο Τιγκλάθ ΙΙΙ πάλι μου διέφυγε. Έχω ένα φίλο πάντως που έχει διαβάσει το έπος Γκιλγκαμές, θα τον ρωτήσω...

@Χριστόφορος
Οι Midnight Oil δεν είναι κάτι Αυστραλοί που λέγανε το "Beds are Burning" στα τέλη της δεκαετίας του '80 (δηλ. χτες το απόγευμα);

Πολύ μορφωμένους συγγενείς έχετε. Εμείς πάλι βλέπαμε Λάσι στις έξι ακριβώς... Και ελληνική ταινία το Σάββατο το βράδι (από όπου και μάθαμε το Λογοθετίδη).

@Idom ξανά
Η μακαρίτισσα η γιαγιά μου έβλεπε αβέρτα Μεθοριακό Σταθμό (στις 7) καθώς και "Δίκαιους" (δικηγόρος Καρνέζης), ο οποίος σε κάμποσα επεισόδια έτρωγε ξύλο αβέρτα. Μια φορά μάλιστα είχε αθωώσει τύπο ο οποίος κατηγορείτο για φόνο, αλλά στην πραγματικότητα είχε καταστρέψει "τον ανασυνδυασμό του DNA" σε δοκιμαστικό σωλήνα είκοσι εκατοστών περίπου... Πολύ γέλιο... (αναδρομικά, εννοείται...)

Τώρα που μου το θυμίσατε, ο Θανάσης κατά περιόδους ντυνόταν και σαν το δικηγόρο Καρνέζη (ως προς το καμπανιστό παντελονάκι), αλλά πάντα με Stan Smith ολίγον φθαρμένα... Κομψότατος πάντοτε...

Κατά δήλωσήν του πάντως, καλύτερα από μένα ντύνεται (κάτσε να βάλω όμως τα ναυτικά μου, να σου δείξω εγώ).

@ Αόρατη Μελάνη
Ανθυπολοχαγός ήταν ο Βαρτάνης; Μετά από τόσα χρόνια φανταζόμουν ότι θα είχε γίνει τουλάχιστον Συνταγματάρχης. (Εντάξει, μετά τη Μεταπολίτευση πήραμε τηλεόραση, μέχρι τότε βλέπαμε Άγνωστο Πόλεμο στους γείτονες πέντε-έξι οικογένειες...)

Και το Θερβάντες τον ξέρω - ήταν αυτός που έγραψε τις περιπέτειες του Σάντσο Πάντσα (καλά δεν τα λέω;).

Β. είπε...

@Idom και πάλι

Καλέ σιγά μην τυχόν και δεν ξέρουν το Λογοθετίδη (κόμβος, Λολότα μου). Η τηλεόραση έχει εκπαιδεύσει γενιές ανθρώπων - να σκεφτείτε ότι νέοι, γέροι και παιδιά στον Ιστιοπλοϊκό που συχνάζω εσχάτως συστήνονται ως "Ράμογλου" (έχω και κότερο - πάμε μια βόλτα;).

Για να μη μιλήσω για Γκόρτσους και Μαυρογιαλούρους αβέρτα...

(Το Βαμβακούλα τον ξέρει κανείς;)

Β. είπε...

...και μια και το θυμήθηκα, φίλος που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο, εξηγεί σε εικοσάχρονους περίπου φοιτητές πώς να ψάχνουν στοιχεία σε βάσεις δεδομένων. Σε ένα εργαστήριο λοιπόν τους λέει "βάλτε ένα τυχαίο όνομα επιστήμονα να βρείτε στοιχεία για τις δημοσιεύσεις του". Τον ρωτάνε "τι όνομα να βάλουμε;" Ο τύπος σηκώνει τους ώμους, και λέει "ό,τι θέλετε... ξέρω γω... βάλτε Τραμπάκουλας...". Και τα παιδιά του απαντούν "βάλαμε Τραμπάκουλας και δε βγάζει τίποτα, πώς γράφεται ακριβώς;".

Ο φίλος μου το διηγήθηκε αφότου του είπα το σκηνικό με τον Κοσκωτά.

(Η παραπάνω αφήγηση έχει κάποιο νόημα για ηλικίες άνω των τριάντα και βάλε - οι λοιποί παρακαλούνται να την προσπεράσουν αδιάφορα).

Ανώνυμος είπε...

Μια συγνώμη με καθυστέρηση:

Β. μου, δεν θυμάμαι να ήμουν εγώ που σχολίασα το ντύσιμό σου! Ωστόσο κρίνοντας από την λεπτότητα με την οποία ξεγλίστρησες από το ερώτημα του Idom, μού δείχνεις ότι εγώ ήμουν ο ένοχος.

Με καθυστέρηση 5 χρόνων σου ζητάω συγνώμη δημόσια. Λυπάμαι που σε στενοχώρησα. Και κυρίως ισχύει το "κοίτα ποιος μιλάει!", καθ' ότι ντυνόμουν pure λέτσος.
Ντρέπομαι διπλά επίσης καθ' ότι είμαι ευεργετηθείς από εσέ ποικιλλοτρόπως...

Πάντως, απορία μού μένει πώς με ταύτησες με τον Λογοθετίδη και τον Καρνέζη; Εντάξει, φορούσα ενίοτε παντελονια με πιετούλες αλλά το έκανα για να μοιάζω στον Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ!

Πάντως ως προς το επιστημονικό θέμα, υπερθεματίζω τα γραφόμενα τού Χριστόφορου: ο όροφος που έκανες την σφυγμομέτρηση δεν διέθετε το ελάχιστο απαιτούμενο πλήθος των 30 ατόμων (της ζητούμενης ηλικίας) για μία αξιοπρεπή στατιστική μελέτη.

Για να κάνω και εγώ retro αναπολήσεις: μού θύμισες πριν απο 20+ χρόνια, κάποιους ρεπόρτερς από την (κρατική) τηλεόραση που είχαν βγει στους δρόμους και ρωτούσαν "αν σας πουν ότι είστε Homo sapiens" πώς θα αντιδρούσατε;"

Θανάσης

Ανώνυμος είπε...

@ κο Ροβιθέ!

Αλλά, ο κατηγορούμενος που είχε αθωώσει ο δικηγόρος Καρνέζης δεν (θυμάμαι να) είχε κατηγορηθεί για φόνο. Τον μήνυσε η εταιρεία στην οποία δούλευε, ακριβώς επειδή κατέστρεψε το ανασυνδυασμένο DNA - το οποίο ο ίδιος είχε δημιουργήσει - και κατ' επέκταση την οδήγησε σε οικονομική χασούρα.

Πέρα από τις τεχνικές ασχετοσύνες του σενάριου, η ιδέα ήταν ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ μπροστά για τα ελληνικά δεδομένα εκείνης της εποχής. Να αποτολμήσουμε σύγκριση με σημερινά σενάρια;

Idom

Β. είπε...

@ Θανάση

Τώρα καρφώνεσαι και μόνος σου, ε; Ξέρεις πάντως ότι δεν με στεναχώρησε το σχόλιο για το ντύσιμο, ο Τάμπυ έφταιγε...

Όσο για το Χάμφρει, δεν αρκούν τα παντελόνια, θέλει και μερικά άλλα αξεσουάρ (Is that a gun in your pocket or are you glad to see me? που έλεγε και η Λωρήν Μπακώλ αν θυμάμαι καλά...). Here's looking at you, Thanassis.

@Idom

Ναι τρομακτικά μπροστά... Κατατρομάξαμε!

Για την ιστορία, ο "ανασυνδυασμός του DNA" ήταν πολύ της μοδός το 1976 διότι ήταν τότε εν εξελίξει μια αντίστοιχη συζήτηση διεθνώς. Μπορείτε να διαβάσετε σχετικά το βιβλίο του Μισέλ Μοράνζ "Ιστορία της Μοριακής Βιολογίας" που αναφέρεται εκτενώς στο θέμα.

Νομίζω πάντως ότι ο επιστήμων κατηγορείτο για το φόνο της γυναίκας του. Υπάρχει πάντως γλαφυρή περιγραφή του πώς καταστρέφει τον "ανασυνδυασμό" ρίχνοντάς τον σε ένα βαρέλι με ραδιενεργά κατάλοιπα - φυσικά μολύνεται, παθαίνει καρκίνο, και στη διάρκεια της δίκης μένει σιωπηλός αναμένοντας τον επικείμενο θάνατό του, μέχρι που ο ηρωικός Καρνέζης με μια μνημειώδη αγόρευση αποκαλύπτει την αλήθεια ως άλλος Ηρακλής Πουαρώ και αποκαθιστά τον ήρωα στο βάθρο του ηθικού νικητή...

Πολύ μπροστά, πράγματι... Δεν έχει ματαγίνει!

Noname είπε...

Ποιο ντύσιμο και πράσινα άλογα?Ποιος θέλει να θυμάται μεγαλώνοντας τα εδυματολογικά του ατοπίματα?Εγώ πάντως γελάω μόνη μου ακομα όταν με βλέπω στις φωτογραφίες να φοράω τζινάκι με μισό μέτρο ρίγα στα πλάγια και τον φίλο μου δίπλα με πουκαμισάκι λαχούρι...και αναρωτιέμαι... τι πέρναμε τότε και κυκλοφορούσαμε έτσι?

Ανώνυμος είπε...

"Χθαμαλόν το στήθος έχει"

@ κο Ροβιθέ!

Είδατε πόσο διαβασμένος είμαι (στα Asterix)!; (Για τον ανασυνδυασμό και τις περιπέτειες του δικ. Καρνέζη θα προσπαθήσω να επανέλθω.)

Επίσης: εκεί που εργάζεστε τώρα υπάρχουν νέες ηλικίες; Προλαβαίνετε να κάνετε μία σφυγμομέτρηση για τον Μάη του 1968 (πριν λήξει ο τρέχων Μάης). Αλλά να έχετε τα trinitrin μαζί σας!...


@ κα Βανέσσα

Χμμμ... Η κρίσιμη ερώτηση είναι: αν ξαναέρθουν τα παντελόνια καμπάνα με τις τρέσες στη μόδα, θα υποκύψετε και θα τα ενδυθείτε ή θα απέχετε;
Εγώ πάντως είμαι υπέρ της απενοχοποίησης σε τέτοια θέματα.

Idom

Ανώνυμος είπε...

" Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος
Που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός ... "

@ Αγαπητή κα Α. Μελάνη

Ο Βαρτάνης ήταν συνταγματάρχης. Τού μειώσατε κατά 5 (πέντε) τάξεις τον βαθμό του. Υπολοχαγός ήταν η Νατάσα. Ο ανθυπολοχαγός έμεινε στην Αλβανία... (βλ. ποίημα)

Όχι τίποτα άλλο, δίνετε πάτημα στον κύριο Ροβιθέ να μας ειρωνεύεται!... Είδατε πώς με αποπαίρνει εμένα;...

Idom

Β. είπε...

Κον Idom:

Αγαπητέ μου, το Μάη του '68 τον παίζουν όλα τα κανάλια επί τη επετείω. Αλλά γιατί να κάνω γκάλοπ για κάτι που έγινε όταν ήμουν δύο μηνών; Ούτε εγώ το θυμάμαι πρώτο χέρι.

Και μη μου αποπαίρνετε την Κα Μελάνη, κι οι Συνταγματάρχες από Ανθυπολοχαγοί ξεκινάνε.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Ίδομ,

Να τελικά πώς καρφώνεται κανείς!

Στην πραγματικότητα δεν τον θυμάμαι τον Βαρτάνη, δεν τον είδα ποτέ μου. Δεν είχαμε καν τηλεόραση τότε. Θυμάμαι μόνο ότι μαζεύονταν όλοι σε κάτι γείτονες που είχαν τηλεόραση για να το δούνε και άδειαζαν οι δρόμοι εκείνη την ώρα. Όμως εμείς δεν συγκαταλεγόμασταν σε όσους συμμετείχαν στην τηλεθέαση.

Απλά είπα να φανώ λίγο μεγαλύτερη για να παρηγορήσω τον κύριο Β. και να τον κάνω να νιώσει μικρότερος!

Όμως η άγνοιά μου αποκάλυψε τη φρικτή μου απάτη.

Κύριε Β., σας ευχαριστώ για την υποστήριξη!

Idom είπε...

Επιμένω - μετά από δύο χρόνια - ότι εκείνο το σενάριο των Δίκαιων ήταν ΠΟΛΥ μπροστά.
Ένα σήριαλ που παίζεται Σάββατο βράδυ σε ένα από τα δύο μόνο κανάλια τής τηλεόρασης, προφανώς απευθύνεται στο πλατύ κοινό.
Δεν έχει καμία σημασία αν η ιντελιγκέντσια τής Δ. Ευρώπης ασχολείτο με τον ανασυνδυασμό τού DNA. Εδώ, στην Ελλάδα, λες ότι ήξεραν πολλοί τι σημαίνει έστω και "D";

Και σε ξανακαλώ να το συγκρίνεις με τα σενάρια σημερινών ελληνικών τηλεοπτικών σειρών. Βέβαια εσύ δεν έχεις TV, αλλά...

Idom