ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


11/4/08

Ούλοι εμείς εφέντη

Η φράση του τίτλου της ανάρτησης προέρχεται από ένα περιστατικό του οποίου την ακρίβεια δεν έχω ελέγξει σε βάθος, ωστόσο το έχω συναντήσει σε διάφορες "Ιστορίες της Ικαρίας" καθώς και σε πολλές προφορικές αφηγήσεις. Αν και δεν έχω διαβάσει (ούτε φαντάζομαι ότι θα υπάρχει) κάποια γενική ιστορία των μέσων χρόνων που να περιγράφει τα γεγονότα του ύστερου Μεσαίωνα ή των πρώτων Νεώτερων χρόνων από τη σκοπιά των νησιών του Αιγαίου, μπορώ σε γενικές γραμμές να φανταστώ τα ιστορικά συμφραζόμενα χωρίς να φοβάμαι ότι πέφτω και πολύ έξω.

Η Ικαρία την περίοδο της Φραγκοκρατίας φαίνεται πως είχε περιέλθει στο φέουδο της Γενοβέζικης οικογένειας των Justiniani που κατείχαν ακόμη τη Χίο και τη Σάμο. Από εκείνη την εποχή μάλλον προέρχεται ένα δημοτικό τραγούδι για το Κάστρο του Κοσκινά που ξεκινάει με τη φράση "Ανάθεμα τη Γένοβα". Η επέκταση των Οθωμανών φαίνεται πως έκανε τους Γενοβέζους να μαζευτούν σε ένα μέρος που προσφερόταν περισσότερο προς υπεράσπιση, κι έτσι πιθανολογείται ότι μία των ημερών τα μάζεψαν και έφυγαν (ίσως συνοδευόμενοι από τυχόν εκλατινισμένους Έλληνες) με κατεύθυνση τη Χίο, όπου ο οχυρωμένος Ανάβατος απετέλεσε καταφύγιό τους για κάποια χρόνια ακόμα. Οι εναπομείναντες κάτοικοι της Ικαρίας φαίνεται πως αποτραβήχτηκαν στα βουνά και τα οροπέδια, και εκμεταλλευόμενοι το χωρίς φυσικά λιμάνια, απρόσιτο νησί τους, ανέπτυξαν μια ολόκληρη τέχνη "λάθρας" επιβίωσης και πέρασαν σχεδόν ολόκληρο το 16ο αιώνα σε κατάσταση "αφάνειας", ειδικά σε σχέση με κατακτητές και πειρατές.

Η κατάσταση αυτή έλαβε τέλος στα τέλη του 16ου αιώνα, οπότε η οθωμανική διοίκηση μάλλον ανακάλυψε ότι το νησί κατοικείται και διόρισε κάποιον αξιωματούχο με διοικητικές ή δικαστικές αρμοδιότητες. Δεν είμαι σίγουρος αν η αφήγηση αφορά τον πρώτο κατά σειρά διοικητή ή κάποιον από τους διαδόχους του, και δεν ξέρω αν έχουν διασωθεί κάπου τα ονόματα των πρωταγωνιστών της ιστορίας. Φαίνεται πάντως ότι ο εν λόγω αξιωματούχος ήταν ιδιαιτέρως σκληρός και άδικος, ώστε να προκαλέσει τη δίκαια αγανάκτηση του χριστιανικού πληθυσμού.

Η παράδοση λέει ότι μια μέρα ο διοικητής αγγάρεψε δύο Καριώτες να τον κουβαλήσουν (με φορείο) από το Φανάρι (στα ανατολικά του νησιού) μέχρι τις Ράχες (στα δυτικά), και τους έταξε κι ένα αρνί δώρο αν έφταναν την ίδια μέρα. Σε ένα σημείο της διαδρομής που (μάλλον όχι τυχαία) λέγεται "Κακόν πέραμα" και είναι ιδιαιτέρως απόκρημνο, ο διοικητής βρέθηκε μαζί με το φορείο στο γκρεμό. Λέγεται μάλιστα ότι το σύνθημα το έδωσε ο ίδιος αυτοπροσώπως, καθώς οι Καριώτες είχαν μια σχετική διχογνωμία για το αν έπρεπε να τον πετάξουν με το φορείο ή να τον κατεβάσουν πρώτα και να τον σκοτώσουν μετά. Έτσι, τον ρώτησαν "Αγά, συγκούδουνο 'α μας το δώκεις τ' αρνί;" (όπου "'α" σημαίνει "θα" και "συγκούδουνο" σημαίνει "με κουδούνι"). Ο αγάς είπε "συγκούδουνο" και αυτή ήταν η τελευταία του λέξη διότι εξεμέτρησε το ζην μαζί με το φορείο. Η έκφραση "αυτός πήγε συγκούδουνος" στα καριώτικα χρησιμοποιείται με παρόμοιο συνθηματικό νόημα, μέχρι σήμερα.

Ο επόμενος Οθωμανός αξιωματούχος συγκέντρωσε το λαό και ζήτησε να του παραδώσουν τους δράστες για να μην τιμωρηθούν όλοι - αλλά δεν τους παρέδωσαν. Στην επίμονη ερώτηση "Ποιος σκότωσε τον αγά" ελάμβανε ομοθυμαδόν την απάντηση "Ούλοι εμείς εφέντη". Είδε κι απόειδε, κι αντί να τιμωρήσει κανέναν, τους άφησε όλους ήσυχους. Το ηθικό δίδαγμα για τους Καριώτες ήταν ότι η συλλογικότητα εν τέλει ανταμοίβεται - και διατήρησαν παρόμοιες συμπεριφορές αλληλεγγύης σε διάφορες περιστάσεις έκτοτε.

Οι Καριώτες συμμετείχαν σε διάφορες εξεγέρσεις της περιόδου της Τουρκοκρατίας, χωρίς πάντως να γράψουν και καμιά μεγάλη σελίδα στην ιστορία του ελληνικού έθνους όπως άλλοι νησιώτες, καθώς πάντα ήταν πολύ λίγοι, πολύ φτωχοί και πολύ ασήμαντοι. Η οθωμανική διοίκηση διατηρήθηκε μέχρι το 1912, οπότε μια "ξαφνική" επανάσταση τις παραμονές των βαλκανικών πολέμων έστειλε τους λιγοστούς Τούρκους στρατιώτες και υπαλλήλους σπίτια τους και ανακήρυξε τη βραχύβια "Ελευθέρα Πολιτεία της Ικαρίας" που σύντομα ενώθηκε με την Ελλάδα.

Οι μητέρες πατρίδες καμιά φορά συμπεριφέρονται κάπως σαν κακιές μητριές, κι έτσι ένα από τα πρώτα μέτρα που ελήφθησαν μόλις καταλάγιασαν τα πράγματα από τους πολέμους και τις καταστροφές ήταν να οριστεί η Ικαρία (όπως και άλλα νησιά) ως τόπος εξορίας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, με το νόμο του Βενιζέλου που όριζε τον κομμουνισμό ως ιδιώνυμο αδίκημα, "φιλοξενήθηκαν" στην Ικαρία αρκετές χιλιάδες κομμουνιστές, πολλοί από τους οποίους ήταν μορφωμένοι υπάλληλοι, δάσκαλοι, γιατροί κλπ. Η παρουσία τους μάλλον συνετέλεσε στο να γίνει η Ικαρία το κατεξοχήν "κόκκινο" νησί έως σήμερα, που σπανίως τα ποσοστά του ΚΚΕ στις εκλογές πέφτουν κάτω από 40-45%.

(Εξόριστοι στην Ικαρία - φωτογραφία από την ιστοσελίδα www.geocities.com/hliotro/gr/aistratis.htm)

Αν και χάρη σε μια ενδιαφέρουσα ιστορική συγκυρία στην Ικαρία δεν έγινε εμφύλιος πόλεμος με τη "συμβατική" έννοια του όρου, ορισμένοι φυγόστρατοι ή παράνομοι οιονεί "αντάρτες" παρέμειναν στο νησί μετά τη λήξη του Εμφυλίου το 1949, και παρά το κυνηγητό των αρχών, επιβίωσαν με την υποστήριξη ή την ανοχή του τοπικού πληθυσμού μέχρι το 1955 οπότε κατάφεραν να δραπετεύσουν με ένα καΐκι προς τις τότε "σοσιαλιστικές χώρες". Πριν λίγο καιρό νομίζω πως πέθανε και ο τελευταίος από αυτούς. Την ιστορία την έχουν αφηγηθεί ορισμένοι από τους ίδιους σε βιβλία με αναμνήσεις, και επιχείρησε να την ανασυστήσει μια ταινία που γύρισε πριν από δέκα-δώδεκα χρόνια ένας Καριώτης σκηνοθέτης και ηθοποιός, ο Λεωνίδας Βαρδαρός, και φέρει τον τίτλο "Ούλοι εμείς εφέντη". Όπως είναι προφανές από τον τίτλο, η βασική σύλληψη της ταινίας είναι ότι ο λαός αντιστέκεται στην αδικία τόσο του Οθωμανού δυνάστη όσο και του μετεμφυλιακού κράτους κάμποσες γενιές αργότερα.

Όσα ελαφρυντικά και αν επιστρατεύσει κανείς, η ταινία πάσχει σε πάρα πολλά, και αν δεν ήταν ικαριακού ενδιαφέροντος θα έλεγα ότι είναι απλώς κακή. Κακή-ξεκακή όμως, είναι με κάποιο τρόπο ενδιαφέρουσα για τους αυτόχθονες και ορισμένους μυημένους. Η ταινία προβλήθηκε αρχικά σε τρία περιφερειακά σινεμά χωρίς πολλές προσδοκίες. Ωστόσο, παίχτηκε για μήνες και τελικά έκοψε έναν υπερφυσικό αριθμό εισιτηρίων, αρκετές δεκάδες χιλιάδες. Στο ετερόκλητο κοινό περιλαμβάνονταν γηραιοί αγωνιστές του Κόμματος (ένα είναι το Κόμμα), Καριώτες ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων, φίλοι και γνωστοί των πρωταγωνιστών και των κομπάρσων καθώς και κάμποσοι τρελαμένοι που πήγαιναν και ξαναπήγαιναν και ξαναματαπήγαιναν για ανεξιχνίαστους λόγους, τοπικιστικού μάλλον παρά κομματικού πατριωτισμού. Έτσι, δε με εξέπληξε τόσο που έπεσα πάνω στην Αλέκα Παπαρήγα αυτοπροσώπως στην είσοδο του σινεμά, όσο που ξεσηκώθηκαν μια μέρα η μαμά μου και ο μπαμπάς μου που είχαν να πάνε σινεμά από το 1968, και γύρισαν κατενθουσιασμένοι παρόλη τη μηδενική σχέση τους με την πολιτική θέση της ταινίας.

Ένας επιπλέον λόγος για να ενθουσιαστούν ήταν ότι αναγνώρισαν επί της οθόνης διαφόρους γνωστούς και φίλους, ανήψια, ξαδέλφια και κουμπάρους. Πολλά από τα γυρίσματα έγιναν στην Ακαμάτρα (το προγονικό μας χωριό), που η πλατεία της δε διαφέρει και πολύ από το 1950. Μεταξύ του πλήθους των κομπάρσων ήταν και η αγελάδα του Κ. (που ρίχνει ένα συγκλονιστικό μουγκάνισμα στο παράθυρο του υποτιθέμενου τμήματος της Χωροφυλακής - μια σκηνή που γυριζόταν επί ώρες διότι οι αγελάδες δεν έχουν όπισθεν ούτε υδραυλικό τιμόνι και για να ξαναγυριστεί το πλάνο έπρεπε να την πάνε βόλτα στο μισό χωριό). Επίσης, ο εξάδελφος Μ. που λόγω γενικευμένης κουφαμάρας δεν αντιλαμβανόταν πότε ήταν το γύρισμα και μπαινόβγαινε στο μαγαζί του που ήταν το σκηνικό σε διάφορα άσχετα πλάνα.

Σε άλλα γυρίσματα πάλι, στον Εύδηλο, ορισμένοι ορκίζονται ότι ο φίλος Ζ. που περνάει κάποια στιγμή μπροστά από την κάμερα φοράει εν έτει 1952 μπλουζάκι πόλο και τζην (αν και ο ίδιος το αρνείται κατηγορηματικά). Σίγουρα τζην και αθλητικά φοράει τύπος που έρχεται από το βάθος του πλάνου κατά τη διάρκεια της υποτιθέμενης εκκένωσης της Αρέθουσας από τη Χωροφυλακή και τα ΤΕΑ (το γύρισμα έχει γίνει στο Δρούτσουλα) μέχρι που κάποιος από το συνεργείο τον παίρνει πρέφα και ο τύπος μισοκρύβεται πίσω από ένα δέντρο (το πάνω μισό του). Τέλος, ορισμένοι σκίζουν τα ρούχα τους ότι σε κάποιο πλάνο πίσω από τους πρωταγωνιστές που οικτίρουν τον από θαλάσσης αποκλεισμό τους εμφανίζεται στο βάθος το πλοίο της γραμμής (τότε Golden Vergina, αργότερα αδόξως Express Samina), αν και εγώ δεν έχω εντοπίσει τέτοια σκηνή, που φυσικά θα κοβόταν στο μοντάζ αν υπήρχε.


Εντόπισα όμως την παραπάνω φωτογραφία από την ταινία σε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο - ελπίζω να μην είναι κολάσιμο το σκανάρισμά της. Ο ανυποψίαστος θεατής βλέπει σε ένα "κρυφό" οίκημα έναν τύπο να μιλάει σε κάτι άλλους τύπους. Ο παλιός αριστερός βλέπει τον διωκόμενο αγωνιστή (με το σακάκι ριχτό στο κέντρο της ομήγυρης) να σπέρνει το σπόρο του σοσιαλισμού στο διψασμένο για καθοδήγηση λαό. Οι καλοκαιρινοί επισκέπτες της περιοχής Κάμπου-Ευδήλου-Περαμεριάς εστιάζουν στον τύπο με το μουστάκι στο βάθος, που είναι από τις δημοφιλέστερες ντόπιες φάτσες, για λόγους άσχετους με τις υποκριτικές του ικανότητες. Κι εγώ, δίπλα του, αναγνωρίζω στο μισοκρυμμένο πρόσωπο με την τραγιάσκα και το χέρι στο στόμα, το συχωρεμένο το θείο μου τον Κώστα, που δεν ήξερα ότι είχε κάνει το πέρασμά του από τα πλάνα της ταινίας.

Κι αυτός είναι και η αιτία που ξεκίνησα την ανάρτηση. Ας πούμε, αντί μνημοσύνου.

(Τον "χάρτη" της Ικαρίας του 17ου αιώνα αντέγραψα από την ιστοσελίδα www.island-ikaria.com αλλά προέρχεται από τη συλλογή του Χρήστου Μαλαχία.)

ΥΓ 21/4/2008: Η κ. Πόλυ Χατζημανωλάκη που έχει το εξαιρετικό ιστολόγιο "Πινακίδες από κερί" μου επισήμανε στα σχόλια αυτής της ανάρτησης την ομοιότητα της ιστορίας του γκρεμοτσακισμένου αγά και της αντίδρασης των κατοίκων με το θεατρικό έργο του Λόπε ντε Βέγκα "Φουέντε Οβεχούνα", το οποίο βασίζεται σε πραγματική ιστορία του 15ου αιώνα. Αν και η ιστορία της Φουέντε Οβεχούνα είναι κατά τι παλαιότερη της Ικαριακής εκδοχής, είμαι σίγουρος ότι οι Καριώτες της εποχής δεν είχαν ιδέα περί ισπανικής λογοτεχνίας. Οπότε ίσως είναι μια από τις περιπτώσεις που η ζωή αντιγράφει την τέχνη, ή ένα είδος επανάληψης της ιστορίας - όχι όμως σα φάρσα.

Να σημειώσω ακόμα ότι μια ενδιαφέρουσα εικαστική απεικόνιση του "συγκούδουνου" αγά με φιγούρες καραγκιόζη είχα δει στις αρχές της δεκαετίας του '80 από τον φίλο της Ικαρίας καραγκιοζοπαίκτη μαστρο-Μάρκο Ζαρίκο, από τον οποίο μάλλον άκουσα για πρώτη φορά την ιστορία (ατυχώς με τη μορφή ενός ποιήματος προδιαγραφών σοσιαλιστικού ρεαλισμού, που προτιμώ να μη μεταφέρω εδώ).

11 σχόλια:

Τατιάνα Ραπακούλια είπε...

Ευαίσθητος, νοσταλγικός και συγκινητικός όπως πάντα, αγαπητέ Β.

Εκείνη η φράση με τον "υπερφυσικό αριθμό εισιτηρίων" με έστειλε αδιάβαστη! Γνώριζα διάφορα σύνολα αριθμών, θετικών και αρνητικών, ρητών και αρρήτων, ακόμη και μιγαδικών γνώριζα και το γνωστό τοις πάσοι σύνολο των φυσικών αριθμών, αλλά το σύνολο των υπερφυσικών δεν το εγνώριζα!

Πρωτοπόροι οι Καριώτες και στα μαθηματικά!

Β. είπε...

Και να φανταστείτε ότι αρχικά είχα γράψει "μεταφυσικό" και το άλλαξα...

Αν δείτε την ταινία ποτέ, θα καταλάβετε ότι ο αριθμός των θεατών της αποτελεί υπερφυσικό γεγονός (κοινώς "θαύμα").

Christoforos είπε...

Καμιά κακογυρισμένη ταινία, (ακόμα και με "υπερφυσικά" νούμερα στα "box office", ακόμα και με την Αλέκα στο πλάι σου) δε συγκρίνεται με το να ακούς την ιστορία του Αγά που πήγε συγκούδουνος από τα χείλη του σημαντικότερου Καριώτη blogger, στην ακριβή (λέμε τώρα) τοποθεσία του γεγονότος, χαζέυοντας το γκρεμό στο "Κακό πέρασμα" ανάμεσα στα ρασκά. Βραβείο ντοκυμανταίρ πατριδογνωσίας!

ΥΓ1. β. περιμένω με ανυπομονησία το καλοκαίρι με την ελπίδα να απολαύσω σε επίκαιρη ανάρτηση, την εμπεριστατωμένη ανθρωπολογική ανάλυση των "φυλών των τουριστών" της Ικαρίας.

ΥΓ2. Άνοιξες πανιά εν τέλει; Ο καιρός όρτσα ή πρίμα;

Ανώνυμος είπε...

Καλέ, αυτό το πλάνο είναι που ενέπνευσε τον Γύζη να ζωγραφίσει το "Κρυφό Σχολιό" και παιδεύει εμάς χρόνια αργότερα (υπήρξε; δεν υπήρξε;)!
Δεν την είδα την ταινία. Αμά ξαναπαιχτεί θα το επιδιώξω.

Τι σας είπε η κα Αλέκα;

Μπράβο στους Ικαριώτες για την συλλογικότητα!

Idom

Β. είπε...

@ Christophoros:

Ποιος είναι αυτός ο σημαντικότερος Καριώτης blogger - με την έννοια ότι αν ξέρεις μόνο έναν, είναι ταυτοχρόνως και ο πιο ασήμαντος, ο πιο έξυπνος, ο πιο όμορφος κλπ. Αν ξέρεις δύο, αλλάζει το πράγμα...

Για τις φυλές φυσικά και θα γραψουμε - εν καιρώ.

Δεμένοι μείναμε - μόνο η ηλίαση μας έλειπε. Αλλά την άλλη εβδομάδα θα διαπρέψω...

@Idom:

Η Αλέκα έβγαινε όταν μπαίναμε οπότε δεν είπαμε και πολλά. Το κρυφό σχολειό είναι ψιλοϋπερβολή, οι κομμουνιστικές υπόγες όμως όχι. Η λέξη "γιάφκα" δηλώνει τις μυστικές συνεδριάσεις των τοπικών γραφείων. Αργότερα η χρήση επεκτάθηκε στα κρυσφήγετα συνολικά...

Ελπίζω να έχει μείνει λίγη συλλογικότητα και για τους χαλεπούς καιρούς μας.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητοί όλοι!

Χρησιμοποιώντας το ταλέντο μου στην συνωμοσιολογία ερμήνευσα κυριολεκτικά - σχεδόν - το υπερφυσικό του αριθμού των εισητηρίων που μας αναφέρει ο Κος Ροβιθές: Π.χ., αν στις αίθουσες που παιζόταν το έργο μπήκαν 1000 άνθρωποι αλλά με κάποιον τρόπο κόπηκαν 1200 εισητήρια, τα 200 παραπανήσια δεν αντιστοιχούν σε φυσικά (υπαρκτά) άτομα, είναι δηλαδή υπερφυσικά! (Ταιριάζει επίσης ο όρος μηγαδικά εισητήρια που αναφέρει η Κα Α. Μελάνη.)

Τα τελευταία (μόνο;) χρόνια το φαινόμενο αυτό έχει αναφερθεί σε πολλές άλλες μετρήσεις, π.χ. υπερφυσικοί πλατινένιοι δίσκοι (που στην πραγματικότητα αντιστοιχούν σε επάργυρες πωλήσεις), υπερφυσικά φύλλα κυκλοφορίας εφημερίδων κ.ο.κ. Το φαινόμενο μπορεί να οφείλεται σε απλό marketing έως σε κανονική μπουγάδα άπλητων χρημάτων.

Συνδυάζοντας τα υπόλοιπα γραφόμενα του Κου Ροβιθέ θεωρώ ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα οικονομικο -πολιτικο -καλλιτεχνικό σκάνδαλο! Τα διετύπωσε όμως με διακριτική υπαινικτικότητα, για αυτό και εγώ προτείνω να κρατήσουμε το θέμα μεταξύ μας!...

Idom

Β. είπε...

@Idom:
Καλά, έτσι κι αλλιώς, μεταξύ μας είμαστε, μην αγχώνεστε...

Διότι όταν αγχώνεστε πάτε και γράφετε "εισητήρια", "παραπανήσια", "μηγαδικά" και μπερδεύετε τα άπληστα με τα άπλυτα... Διακρίνω μια εμμονή με το ήτα ή κάνω λάθος;

Πάντως τα εισιτήρια της ταινίας αντιστοιχούν σε πραγματικούς, όχι μιγαδικούς ανθρώπους - ίσως όμως κάποιοι να έχουν κόψει εισιτήριο παραπανίσιες φορές, για να έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν και άλλα goofs, ενδεχομένως...

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Παρά το ότι η αναφορά στο «ούλοι εμείς αφέντη» είναι το έναυσμα για να διηγηθείς αυτή την καταπληκτική ιστορία με την ταινία και τους απανταχού γνωστούς που πήγαν να την παρακολουθήσουν, επίτρεψέ μου να καταθέσω μια ιστορία όπου πάλι μια κοινότητα ανθρώπων εξεγείρεται και δίνει την ίδια απάντηση στον δυνάστη: «Η Φουέντε Οβεχούνα το έκανε».

Η ιστορία συνέβη το 1470 και σύμφωνα με το θεατρικό έργο του Λόπε ντε Βέγκα αφορά το φόνο, μετά από κοινή απόφαση των κατοίκων της Φουέντε Οβεχούνα, ενός ήσυχου χωριού της Ισπανίας, του τοπικού διοικητή, συμβόλου της τυραννίας.

Οι κάτοικοι, έχοντας αγανακτήσει από την απάνθρωπη και βάναυση συμπεριφορά του (σκοτώνει όποιον θέλει, βιάζει τα κορίτσια) τον σκοτώνουν. Ο βασιλιάς της Καστίλης στέλνει ένα δικαστή για να τους ανακρίνει, αλλά αυτοί είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν μια στάση σαν αυτή που θα κρατήσουν αργότερα οι κάτοικοι της Ικαρίας. Όλοι ανεξαιρέτως, ακόμη και οι γέροντες και τα παιδιά, θα πουν «Η Φουέντε Οβεχούνα το έκανε».

Στο τέλος, η τύχη τους είναι καλύτερη από την τύχη των κατοίκων της Ικαρίας αφού ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα, όχι μόνο τους δίνουν αμνηστία αλλά τους παίρνουν υπό την προστασία τους.

Christoforos είπε...

Κι ένα γουστόζικο ακόμα.

Η ιστορία της "Προβατοπηγής" (Fuente ovejuna) βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ο δε τοπικός άρχοντας ανήκε στο Τάγμα των Καλατράβα!

Πάει σοι το βασίλειο.

Ανώνυμος είπε...

Πάντα το 'λεγα ότι η ενασχόλησή με κουλτουριάρικα blogs κάνει τον άνθρωπο σοφότερο! :-)

@ Κα Πόλυ
Έχω τον δίσκο "Φουέντε Οβεχούνα" τού Θ. Μικρούτσικου και αναρωτιόμουν ποια να είναι ολόκληρη η ιστορία καθώς άκουγα τους στίχους.

http://123play.gr/123play/EL/album.aspx?SITE_ID=3&albumid=105588

Δεν το είχα ψάξει όμως περισσότερο. Το ενέτασσα στην κατηγορία "μία ακόμα σκληρή ιστορία καταπίεσης και επανάστασης στην ιστορία του ανθρώπου".
(Βολικό πράγμα η ιστορία. Όλα τα ... κακά τα χωράει!)

Με κάνατε σοφότερο και σας ευχαριστώ. Πάντως στη σειρά των ποιημάτων του Lope de Vega, η "μπαλάντα των βασιλιάδων" δεν αφήνει μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον τού χωριάτη της Φουέντε Οβεχούνα.

@ Κο Χριστόφορο
Δηλαδή εννοείται τον Καλατράβα τον αρχιτέκτονα; Είναι ... ταγματάρχης;

Idom

Β. είπε...

@ κ. Χατζημανωλάκη:

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την πολύτιμη συνεισφορά σας. Θα την περάσω στο κυρίως κείμενο ως σημείωση (μερικοί δε διαβάζουν τα σχόλια).

@ Idom:
Τι εννοείτε "κουλτουριάρικα μπλογκς"; Άν υπονοείτε κάτι για το δικό μας, θα σας υποχρεώσω να βλέπετε το "Ούλοι εμείς εφέντη" (χωρίς υπότιτλους) μέχρι να ανανήψετε.