ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


29/4/08

Μάγισσες φέρτε βότανα


Στην παραλία του Φλες, δίπλα στον Εύδηλο, έχουμε περάσει κάμποσα εφηβικά και νεανικά καλοκαίρια. Την εποχή εκείνη η παραλία είχε ακόμα αρκετή άμμο, αλλά ήταν σε εξέλιξη ένα περίεργο γεωλογικό φαινόμενο όπου η άμμος "πήζει" και σχηματίζονται ψαμμιτικά πετρώματα. Σήμερα έχει σχεδόν τελείως πετρώσει όπως φαίνεται στη φωτογραφία, πιθανώς λόγω και των λιμενικών έργων που συνεχίζονται για χρόνια ακριβώς δίπλα. Η φωτογραφία άνωθεν είναι σχετικά πρόσφατη, και τραβήχτηκε το απόγευμα μιας Τρίτης του Πάσχα, καλή ώρα όπως σήμερα, το 2003 αν θυμάμαι καλά. Έκανε ζέστη εκείνη την ημέρα και η θάλασσα ήταν λάδι, οπότε πήγα φυσιολογικά για μπάνιο. Στο Φλες ήταν λίγος κόσμος, μια και για τους πιο πολλούς η θάλασσα ήταν ακόμα κρύα και η συγκεκριμένη παραλία όχι και πολύ ελκυστική.

Υπήρχαν δυο κορίτσια στο βάθος δεξιά που απολάμβαναν τα χάδια του ήλιου φορώντας μόνο το κάτω του μπικίνι τους. Υπήρχε ο Κ. κάπου στη μέση (νεαρός συγγενής μιας φίλης και ομολογουμένως πολύ ωραίο παιδί) που απολάμβανε τα χάδια του ήλιου με βερμουδίτσα. Υπήρχαν αριστερά και δυο μικρούλες κρουβαλίτσες (Σ.Σ. υποκοριστικό θηλυκού του ουσιαστικού "κρούβαλος" που δηλώνει εποχιακό επισκέπτη της Ικαρίας με σακκίδιο στην πλάτη και ενίοτε απρόβλεπτη συμπεριφορά) με μακριές ινδικές φούστες και πολύχρωμα έθνικ μπλουζάκια που δεν τις έβλεπε ήλιος. Έστρωσα τα συμπράγκαλά μου δίπλα στον Κ. που ήταν ο μόνος που ήξερα και τσίμπησα ένα βιβλιαράκι του Μπόρχες που είχα για ανάγνωση παρά θιν' αλός. Ο Κ. σχολίασε για λίγο ότι ο συγγραφέας δεν ήταν σε καμμία περίπτωση για παραλία κι έπειτα πήγε για βουτιά. Ξεκίνησε με ένα θεαματικό μακροβούτι που τον έβγαλε προς τα δεξιά, και μετά από μερικές απλωτές ξαναβγήκε δίπλα στις γοργόνες με το μονοκίνι και τους έπιασε κουβέντα. Μπορεί και να γνωριζόντουσαν ήδη.

Έμεινα να εμβαθύνω στο Μπόρχες, όταν παρατήρησα ότι οι κρουβαλίτσες είχαν αποβάλλει τα έθνικ και είχαν μείνει κι αυτές με τα κάτω μαγιώ. Ως καθώς πρέπει κύριος με τη δέουσα αγωγή είπα να γυρίσω από την άλλη για να μη φαίνομαι ως μπανιστηρτζής, αλλά σε εκείνη τη θέση ο αέρας μου έφερνε όλες τις κουβέντες των κοριτσιών, που με κάποια έκπληξη συνειδητοποίησα ότι ήταν θρησκευτικού περιεχομένου. Ή τέλος πάντων, κάτι τέτοιο, διότι με αφορμή το μόλις προηγηθέν Πάσχα συζήτησαν για το αν ο Ιησούς είχε πάει στο Θιβέτ ή στην Ινδία, και μετά μεταφέρθηκαν στο αιχμηρό θέμα του ανοίγματος των τσάκρας μέσω διαλογισμού ή γιόγκας (δεν είμαι σίγουρος) και μετά από λίγο στην επίδραση της νέας Σελήνης στην ερωτική επιθυμία, αλλά και στη σημασία της για την επιτυχία των επικλήσεων στα πνεύματα.

Λόγω ενός αμαλγάματος χριστιανικού υποβάθρου και ορθολογιστικής επιμόρφωσης που συναπαρτίζουν τους πνευματικούς μου ορίζοντες, οι "μαγικές" ερμηνείες του κόσμου μου προκαλούν εσχάτως έντονα φαινόμενα αναφυλαξίας, φαγούρα, φλούμπες, λόξιγκα και ακατάσχετη ροπή προς έκλυση αερίων του θερμοκηπίου. Δεν ήταν πάντα έτσι - νεώτερος είχα πολύ μεγαλύτερη ανοχή απέναντι στη διαφορετικότητα από ό,τι σήμερα. Όμως το γήρας ου γαρ έρχεται μόνον. Έκλεισα το Άλεφ και άρχισα να αναπολώ τις επαφές μου με τα μαγικά παράλληλα σύμπαντα του αιώνος τούτου. Για κάποιο ίσως όχι τυχαίο λόγο, οι φορείς τους πάντοτε ήταν γυναίκες.

Την πρώτη τη γνώρισα πριν καμιά εικοσαετία και βάλε στο πανεπιστήμιο - κρατούσε μια νάιλον σακκούλα σουπερμάρκετ και έψαχνε εναγωνίως να βρει το εργαστήριο φυσικής ανθρωπολογίας. Προσφέρθηκα να την οδηγήσω και (μια και μου φάνηκε κάπως νοστιμούλα και χαριτωμένη) είπα να ψάξω άκρη για παραπάνω κουβεντούλα, οπότε τη ρώτησα τι ακριβώς αναζητούσε. Μου εξήγησε ότι είχε μάθει ότι αναλύαμε οστά στο μάθημα της φυσικής ανθρωπολογίας και μπορούσαμε από αυτά να αντλήσουμε πληροφορίες. Τη ρώτησα γιατί την απασχολούσαν οι πληροφορίες των οστών εφόσον δεν ήταν του αντικειμένου (δεν ήταν καν φοιτήτρια) και μου εξήγησε ότι είχε φέρει ένα κρανίο για εξέταση. Χαμογέλασα με συγκατάβαση, αλλά μου πάγωσε το χαμόγελο όταν άνοιξε τη νάιλον σακκούλα και έβγαλε από μέσα ένα κρανίο - εμφανώς ανθρώπινο.

Ο βοηθός του εργαστηρίου ανθρωπολογίας άκουσε το αίτημα με ένα μίγμα περιφρόνησης και περιέργειας. Αρνήθηκε να αγγίξει το κρανίο, καθώς η κοπέλα αδυνατούσε να τον βεβαιώσει ότι το αντικείμενο είχε αποστειρωθεί δια κλιβανισμού, οπότε ήταν ύποπτο για μολυσματικούς μικροοργανισμούς. Αποφάνθηκε εκ του μακρόθεν ότι ανήκε σε γυναίκα, νεαρής ηλικίας μάλλον, ίσως γύρω στα είκοσι, όπως φαινόταν από την ατελή συνοστέωση των ραφών. Δεν είχε εμφανείς κακώσεις αλλά υπήρχε μια "γενική καχεξία" όπως μας είπε, και υποψιαζόταν ότι κάποια σημάδια μπορεί να είχαν σχέση με φυματίωση. Μας συμβούλεψε να πλύνουμε καλά τα χέρια μας, σε κάθε περίπτωση. Ύστερα τη ρώτησε πού το βρήκε. Του είπε κάτι μπερδεμένα ότι της το έδωσε κάποιος που του το έδωσε ο πατέρας του που ήταν γιατρός.

Βγαίνοντας, την πήγα στις τουαλέτες για πλύσιμο χεριών - των δικών της χεριών. Απομακρύνθηκα εν τάχει με ελαφριά πηδηματάκια. Η κοπέλα μπήκε μέσα με φόρα και έσπρωξε την πόρτα πίσω της. Ατυχώς εκείνη τη στιγμή μισοδιαλύθηκε το χερούλι από την απότομη πρόσκρουση και η πόρτα φράκαρε. Αφού έκανε διάφορες άκαρπες προσπάθειες που δεν έλυσαν το πρόβλημα, κατέφυγε στη μόνη επιλογή που συνήθως χρησιμοποιεί ο κόσμος: έβαλε τις φωνές. Όχι τόσο καλή μέθοδος ώστε να τρομάξει η πόρτα και να ανοίξει μόνη της, αλλά αρκετά καλή για να πάρω είδηση εγώ που δεν είχα απομακρυνθεί και πάρα πολύ και να επιστρέψω. Της είπα να μην ανησυχεί, μουρμούρισα ένα "σουπερκαλιφράτζιλις εξπιαλιντόσιους" και τράβηξα το γλωσσίδι προς τη σωστή κατεύθυνση ώστε να απελευθερωθεί η πόρτα, η οποία άνοιξε διάπλατα πετώντας με φόρα έξω από τις τουαλέτες την κοπέλα που στο διάβα της έδωσε μια γερή κλωτσιά στη σακούλα κι έστειλε το κρανίο να ρολάρει στον κεντρικό διάδρομο του Τμήματος Βιολογίας.

Πρόλαβα να το σκεπάσω με τη σακούλα πριν πάθουν υστερία οι διερχόμενες συμφοιτήτριες και εξήγησα ότι είναι για το μάθημα της ανθρωπολογίας, πράγμα που στο συγκεκριμένο περιβάλλον ακουγόταν λογικό. Ύστερα περιμάζεψα την έντρομη κοπέλα και την πήγα στο κυλικείο με το στανιό, αφού καμουφλάρισα τη σακούλα της με μια δεύτερη που έγραφε "νεωτερισμοί - είδη προικός". Την κέρασα καφέ μέχρι να ηρεμήσει κάπως. Μου είπε ευχαριστώ και χαμογέλασε. Είδα ότι φορούσε ορθοδοντικά σιδεράκια. Είχε καστανά ίσια μαλλιά και φωτεινά μάτια, επίσης καστανά. Λεπτή, πολύ λεπτή.

Την άφησα να μιλήσει όταν και όπως ήθελε, και μου είπε ότι το κρανίο το είχε βρει μόνη της στο οστεοφυλάκιο ενός νεκροταφείου στο χωριό των παππούδων της και το μάζεψε. Ήθελε να το χρησιμοποιήσει, λέει, για επικλήσεις. Πνευμάτων. Κανονικά θα έπρεπε να γελάσω, αλλά δε μου φάνηκε αστείο. Λόγω κρανίου, κυρίως. Κοίταξα με περισυλλογή το φραπέ μου και τη ρώτησα αν περίμενε από τα πνεύματα να της πουν κάτι που δεν το ήξερε ήδη μέσα της. Για κάποιο λόγο της φάνηκε πολύ βαθυστόχαστο αυτό και με ρώτησε αν πιστεύω στη μαγεία. Της είπα όχι αλλά μου επισήμανε ότι λίγο πριν είχα χρησιμοποιήσει ένα ξόρκι για να ανοίξω την πόρτα. Της εξήγησα ότι είχα χρησιμοποιήσει ένα δάχτυλο στη σωστή θέση και το ξόρκι προερχόταν από τη Μαίρη Πόππινς.

Δεν επέμεινε. Μου είπε όμως - με κάποια απογοήτευση - ότι τα πνεύματα που περίμενε δεν εμφανιζόντουσαν και έλπιζε ότι αν επικαλούνταν το πνεύμα του κρανίου μπορεί να είχε καλύτερη τύχη. Γι' αυτό έφερε το κρανίο για εξέταση: τώρα πια ήξερε ότι ήταν κάποια γυναίκα και μάλιστα γύρω στα είκοσι. "Είμαστε ίδια ηλικία, κατάλαβες; Μοιάζουμε." Της είπα ότι με βάση την προέλευση του κρανίου και την πιθανή φυματίωση, μάλλον την ηλικία της προγιαγιάς της θα είχε το πνεύμα, και πιθανώς αντίστοιχης εποχής αντιλήψεις. Γέλασε. Μου υποσχέθηκε πάντως πως αν δεν ερχόταν το πνεύμα, θα πήγαινε το κρανίο πίσω στη θέση του, στο οστεοφυλάκιο του χωριού.

Κάποια στιγμή σηκώθηκε να φύγει. Μου είπε ότι δούλευε σε μια καφετέρια στο κέντρο και έπρεπε να πάει στη δουλειά. Με ρώτησε αν ήθελα να περάσω καμμιά μέρα. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ούτε facebook ούτε email ούτε κινητά, οπότε ή διαθεσιμότητα μπορεί να δηλωνόταν κι έτσι. Της είπα "οπωσδήποτε" και της κράτησα για λίγο το χέρι στο δικό μου. Ήταν λίγο κρύο, αλλά τα δάχτυλά της άφησαν στην παλάμη μου κάτι που μπορεί και να ήταν χάδι. Ύστερα είπαμε "γεια" και έμεινα να την κοιτάζω καθώς περπατούσε ανάμεσα στα τραπέζια και τις καρέκλες, κρατώντας τη σακούλα "νεωτερισμοί - είδη προικός".

Στην καφετέρια δεν πήγα. Σε λίγο καιρό ξέχασα και το όνομα της κοπέλας. Με τα χρόνια, τα χαρακτηριστικά της μπερδεύονται στη μνήμη μου με αυτά των άλλων. Εκείνης που μου είπε κάποτε ότι "μαγεία είναι μια άλλης τάξης φυσική, της οποίας αγνοούμε τους νόμους". Μιας άλλης, που μου είπε ότι έρχεται είκοσι χρόνια στην Ικαρία μόνο και μόνο για να πάει σε ένα συγκεκριμένο σημείο που "έχει κάτι - μια μαγική αύρα". Μιας τρίτης που μου είπε ότι τη συγκεκριμένη εποχή ταυτιζόταν με την Μπλανς στο "Λεωφορείον ο Πόθος" και δεν είχα καταλάβει πού κόλλαγε αυτό μέχρι που άκουσα στο ραδιόφωνο την Πέμη Ζούνη να μεταφέρει μια φράση της Μπλανς που έλεγε "Δεν θέλω αλήθεια - θέλω μαγεία". Κι ακόμα, μιας άλλης λεπτής καστανής κοπέλας με ορθοδοντικά σιδεράκια, που γνώρισα ένα βράδι Αυγούστου που έβρεξε ξαφνικά και που δεν μου είπε τίποτα αλλά τα δάχτυλά της άφησαν στην παλάμη μου κάτι που μπορεί και να ήταν χάδι, τώρα που το ξανασκέφτομαι.

Οι κρουβαλίτσες βούτηξαν στη θάλασσα. Άρχισε ένα αεράκι, ένας ανάλαφρος βοριάς. Το νερό αναδεύτηκε κι έβγαλε ένα μικρό κυματισμό. Απέναντι εμφανίστηκε το Εξπρες Ολύμπια, προερχόμενο από τον Πειραιά. Θα πήγαινε Σάμο και μετά από λίγες ώρες θα επέστρεφε να με γυρίσει στην Αθήνα και τη δουλειά. Τράβηξα ακόμα μια φωτογραφία, αυτήν παρακάτω. Δεν φαίνονται, αλλά οι δύο κρουβαλίτσες ήταν αριστερά ακριβώς στο όριο του κάδρου.


Μάζεψα το Άλεφ και τα συμπράγκαλα και ανηφόρισα προς το εκκλησάκι της Παναγίας αρχικά και μετά προς τον αμαξωτό δρόμο. Φτάνοντας, έριξα μια ματιά στην παραλία. Οι τέσσερις κοπέλες είχαν μαζευτεί γύρω από τον Κ. που έδινε μια παράσταση παντομίμας - χειρονομούσε και έκανε τούμπες στην τσιμεντωμένη άμμο. Ήταν πολύ εκφραστικός - στο τέλος οι κοπέλες χειροκρότησαν. Ύστερα όλοι μαζί έπεσαν στη θάλασσα με γέλια και φωνές.

Μου πέρασε απ' το μυαλό ότι περίμεναν υπομονετικά μέχρι να φύγω. Αλλά πάλι, μπορεί και να ήταν τυχαίο, ποτέ δεν ξέρεις.

12 σχόλια:

Αόρατη Μελάνη είπε...

Σε τι διαφέρουν οι κατ' εσέ "μαγικές" ερμηνείες του κόσμου από τη χριστιανική;

Ρωτώ επειδή για μένα είναι προφανές ότι και η χριστιανική, μαγική είναι.

Από τις ιεροτελεστίες του μάγου της φυλής (αλλάζει κάτι αν τον πούμε "ορθόδοξο ιερέα" και ψέλνει στην ελληνική καθαρεύουσα και όχι στη γλώσσα των γιορούμπα;) μέχρι τις προσευχές και τα τάματα, από την ύπαρξη πνευμάτων ως τη μετά θάνατον ζωή, μου φαίνονται όλα απελπιστικά ίδια.

Απλώς, ορισμένοι είχαν πιο καλό μάρκετινγκ!

Αόρατη Μελάνη είπε...

Κατά τα άλλα σε συναισθάνομαι απολύτως.

Έχω μια καλή φίλη που πιστεύει στα μάγια - παίρνει στα σοβαρά τη Μάρα Μεϊμαρίδου (συγγραφέα του αθλιογραφήματος "οι μάγισσες της Σμύρνης"). Ανίατη περίπτωση. Μετά από πολλές απέλπιδες προσπάθειες επικοινωνίας, παραιτήθηκα. Όποτε το γυρίζει κατά κει, αλλάζω διακριτικά θέμα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κε Ροβιθέ!

Πάαααρα πολύ ωραίο.
Βέβαια θίγετε ένα σωρό θέματα και δεν ξέρω από ποιο να πρωταρχίσω.

1) Είναι σαφές ότι δεν έχετε ιδέα από "καδράρισμα" φωτογραφίας.
Με εκλεκτά θέματα προς απαθανάτιση γύρω σας, εσείς σπεύσατε να καταγράψετε τα τσιμεντοψαμμολιθικά πετρώματα;

2) Κλωτσάτε ευκαιρίες!
Οποιοσδήποτε ανθρωπολόγος ή δημοσιογράφος θα είχε αδράξει την ευκαιρία για να παραστεί σε μία home made τελετή επίκλησης πνευμάτων.

3) Φοβερή η ιστορία με την κοπελίτσα. Άνετα γεμίζει σενάριο.
Εντυπωσιακό το γεγονός ότι το επίδοξo medium ήρθε για ταυτοποίηση τού "εργαλείου" της στους επιστήμονες. Τι όμορφο μήνυμα ότι μαγεία και επιστήμη μπορούν να προχωρούν χέρι χέρι αντάμα. Και οπωσδήποτε, από την δική της οπτική γωνία, ήθελε τσαγανό το ότι ήρθε στο πανεπιστήμιο. Ή μήπως απόλυτο εγκεφαλικό χάος;

4) "Τσάκρο τσάκρο τον καημό μου..." που έλεγε και το παλαιό τραγουδάκι. Εσείς δηλαδή πώς ξεκλειδώνετε τα τσάκρα σας (ειδικά τα κάτω τσάκρα όπου η πρόσβαση είναι πιο δύσκολη); Αν δεν τα ξεκλειδώσετε, το πράνα στουμπώνει πριν το πρώτο τσάκρο (κάπου στον εγκέφαλο) και κινδυνεύετε να γίνετε τρελλός επιστήμονας!
Θυμάμαι το λογότυπο μίας παλιάς ελληνικής μπύρας (;) που έδειχνε ένα ανθρωπάκι, παχουλό, καλοζωισμένο, να στέκεται όρθιο, γερμένο προς τα πίσω πίνοντας άπό ένα ποτήρι. Ένα τεράστιο κλειδί έφτανε στο solar plexus του (περίπου στο διάφραγμα) και ενσωματωνόταν στο σώμα του - σαφής υποδήλωση ότι η μπυρίτσα ξεκλείδωνε το θυμικό τού ανθρώπου, τού οποίου (θυμικού) η κλειδωνιά εδράζεται στα σπλάχνα.

5) Εγώ που έχω φάει τη ζωή με το κουτάλι - και είμαι και μεγαλύτερός σας - μπορώ να σας επιβεβαιώσω ότι οι πιο "μαγικές", αξέχαστες και σημαδευτικές στιγμές που θα ζήσετε με το άλλο φύλλο θα είναι οι ΜΑΓΙΚΕΣ στιγμές - άσχετα αν την επόμενη μέρα τις αναλύσετε σε ορμόνες, βιοχημικά μονοπάτια και ποζιτρόνια (βιολόγος δεν είπαμε ότι είστε;)
Άλλωστε η προσπάθεια επικοινωνίας με το διαφορετικό, ιδιαίτερα όταν αρχικά το βρίσκουμε ικανό μόνο να γεμίσει τον σκουπιδοντενεκέ μας, είναι ένδειξη απελευθέρωσης από τον - κάθε είδους - ρατσισμό.
Ενδέχεται βέβαια την επόμενη μέρα να μην μπορείτε να ανταλλάξετε μία κουβέντα που να γιομίζει ψυχικά και τους δυο σας (ή τους τρεις σας κ.λπ.), αλλά ποιος είπε ότι κοτζάμ Κάμα Σούτρα γράφτηκε για την επόμενη μέρα; Εεεε;

Για να συνοψίσω λοιπόν, όταν έρχεται μια κοπέλα και σας λέει για τσάκρας και wibes και κ.λπ., να τής λέτε "ναι"! Επίσης καλό είναι να διαθέτετε από ένα εξοχικό σε κάθε ελληνικό τόπο που φημίζεται για "καλή ενέργεια", με μπάτλερ που να φέρνει λίγο σε εκείνον τής οικογένειας Αδαμόπουλων (Adams), ένα ευρύχωρο αυτοκίνητο που εντός του να μπορεί να διεξαχθεί εν ανάγκη μία τελετή (αν με καταλαβαίνετε τι θέλω να πω), ένα ιστιοφόρο (το δίπλωμα οδήγησης έτσι και αλλιώς σε λίγο θα το έχετε) και μερικές unlimited πιστωτικές κάρτες.

(Για τις κυρίες που ίσως θιγούν από τα παραπάνω ως μισογυνικά, είμαι έτοιμος να παραδεχτώ ότι ο αντρικός πληθυσμός εκδηλώνει επίσης - και χειρότερες - δισχειδείς συμπεριφορές.)

Αλλιώς ΔΕΝ βλέπω προκοπή για τα γονίδια σας, και τα τέκνα τού Κ. θα κατακυριεύσουν τη Γη.

Θα διαλογιστώ και θα επανέλθω!
Idom

Ανώνυμος είπε...

Διόρθωση στο προηγούμενο:
δεν επρόκειτο περί μπυρίτσας αλλά για την ρετσίνα Μαλαματίνα
( http://www.malamatina.gr/ ).
Σύγνώμη.

Idom

Β. είπε...

@A.M.
Το "προφανές" του καθενός είναι διαφορετικό. Η αναφορά μου στο αμάλγαμα πεποιθήσεων που απαρτίζει τους πνευματικούς μου ορίζοντες είναι απλώς ζήτημα οιονεί εντιμότητας: τόσο χρονολογικά όσο και από πλευράς βαρύτητας, υποψιάζομαι ότι η αποστροφή μου προς τη "μαγεία" εκκινείται από μια υποδόρια πεποίθηση ότι "οι θεοί των άλλων είναι δαίμονες" και μετά επιχρίεται με ορθολογιστικό, δευτερογενή σκεπτικισμό. Θα ήμουν κάπως δημοφιλέστερος (δηλ. trendy) αν ανέφερα μόνο τη σκεπτικιστική συνιστώσα, αλλά όπως επιβάλλει η (χριστιανικής προέλευσης) ηθική, δεν πρέπει να λέμε ψέματα.

Για λόγους ακρίβειας και μόνο, να επισημάνω ότι η εκκλησιαστική γλώσσα δεν είναι η κτασκευασμένη καθαρεύουσα, αλλά η απλή ελληνική των καιρών που γράφτηκαν οι λειτουργίες (έστω σε λόγια μορφή).

Όσο για τα "απελπιστικά ίδια" που σου φαίνονται, μάλλον υπάρχει μεγάλη ποικιλία από τους ανιμιστές γιορούμπα μέχρι τον βουδισμό ή τις αβρααμικές (μονοθεϊστικές) θρησκείες - περίπου όση ποικιλία υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπινους πολιτισμούς.

Να διευκρινίσω τέλος (αν και ο Idom πιο κάτω μια χαρά το κατάλαβε) ότι η απόρριψη της "μαγείας" δεν μου προξενεί καμμία αποστροφή για τις "μάγισσες" αυτές καθεαυτές. (Συχνά απλώς ψάχνουμε για ένα νόημα σε λάθος μέρος, αλλά ίσως είναι καλύτερα να ψάχνεις λάθος από το να μην ψάχνεις καθόλου.)

Ποιος ξέρει το "σωστό" άλλωστε;

Β. είπε...

@Idom
1) Το ιστολόγιο δεν καταγράφει ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα (ούτε καν με το πάνω του μαγιώ). Η μνήμη βέβαια καταγράφει, και διορθώνει και τις ατέλειες.

2) Ούτε ανθρωπολόγος είμαι, ούτε δημοσιογράφος (κι ύστερα, καλά να μην έρθουν τα πνεύματα, αλλά άμα έρθουν τι κάνουμε; Ειδικά αν μετά δε θέλουν να φύγουν;)

3) Άμα σε τρώει... Δε θα έλεγα χάος βέβαια, αλλά μια ορισμένη σύγχιση παίζει...

4) Τα τσάκρα και τα πράνα είναι εκτός θέματος ανάρτησης. Απλώς αναφέρθηκαν ως ενδεικτικά ενός πνευματικού κλίματος. Εμείς φυσικά ενδιαφερόμεθα για το σωματικό κλίμα μάλλον παρά για το πνευματικό, ε;

5) Vibes, κύριε, εκ του vibrations (δονήσεις). Η μαγική πράξη την οποία υπαινίσσεθε είναι μάλλον φυσική παρά μεταφυσική (αν και ο Μπόρχες τη χρησιμοποιεί ως καλυμμένο μυστικό στο αφήγημα "Η αίρεση του Φοίνικα" που δεν είναι από τα καλύτερά του, όπου ένας Θεός υπόσχεται ένα είδος αθανασίας σε αυτούς που πραγματοποιούν μια ορισμένη τελετουργία, για την οποία δε μιλάει κανείς φανερά).

Πάντως, δεν μπορώ να πω "ναι" στα vibes για να αποκτήσω πρόσβαση στην τελετουργία - άμα θέλουνε να τελετουργηθούνε οπωσδήποτε με vibes, είμαι βέβαιος ότι θα βρουν πρόθυμους - εγώ μάλλον περισσεύω.

Πάντως τον Κ. τον ζήλεψα, αυτό να λέγεται, αν και είναι είναι εισέτι άτεκνος (αλλά βέβαια έχει πολύ μέλλον ακόμα).

Ανώνυμος είπε...

Α, ναι, μπαρδόν, "vibes" εννοούσα. Προφανώς στις ξένες γλώσσες είμαι ακόμα πιο απρόσεκτος & ανορθόγραφος απ'ότι στα ελληνικά. Πάντως προέκυψε ενδιαφέρον λογοπαίγνιο, ε;

Σκληροπυρηνικούλης στην εγκράτεια μού φαίνεστε. Ή μήπως μας δουλεύετε; :-))

Idom

drakator είπε...

Ελάτε τώρα κύριε idom, παραδεχθείτε ότι ήσασταν εσείς που μαγέψατε εκείνα τα κορίτσια στην παραλία.

Ανώνυμος είπε...

Παρ' ότι είναι γνωστό πως όταν τα βουβάλια ( = bloggers )τσακώνονται, οι βάτραχοι ( = ανώνυμοι ) καλό είναι να το κόβουν λάσπη, θα αποτολμήσω μία παρέμβαση.

Όταν η κα Α. Μελάνη είπε ότι "όλα" τής φαίνονται ίδια, ένιωσα μία αντίδρασις μέσα μου: δεν είναι (π.χ.) ίδιος ο ανιμισμός με τον μονοθεϊσμό, ούτε στην ηθική ούτε στην λειτουργία, ούτε στην τελεολογία, ούτε στις υποσχέσεις τους στο φινάλε.
Αν όμως κάποιος πάρει το ποδηλατάκι του και απομακρυνθεί επαρκώς από τις δύο εικόνες (*) και μετά τις ξανακοιτάξει, θα βρει πολλές ομοιότητες στις ιδιότητές τους: πίστη (ή αυθυποβολή ή παραμύθιασμα) στο "επέκεινα", σε κάτι που οι αισθήσεις δεν "πιάνουν" etc etc και μία ηθική και υποσχέσεις που στηρίζονται (και αναβάλονται) στο επέκεινα.

Ηθικό δίδαγμα (προς ανώνυμους comment-writers): φροντίζετε τακτικά να τα έχετε καλά με όλους τους bloggers! Για να μην χρειαστεί μετά να ανοίγετε δικό σας blog...

Idom

(*) Εμπνευσμένο από το Show Business τού Αρκά

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κε Ροβιθέ!

Αυτό που δεν κατάλαβα στην διήγησή σας είναι γιατί θα πάθαιναν υστερία οι διερχόμενες συμφοιτήτριες στη θέα τού κρανίου. "Βιολογίτσες" δεν ήντουσαν; Κανονικά θα έπρεπε να τα μασάνε κάτι τέτοια.

Idom

Β. είπε...

@Idom
Αχ, μια διαδοχή παρεξηγήσεων είμαστε μου φαίνεται... Είπα ότι δε γουστάρω vibes, βουντού και κύκλους από αναμένα κεριά - για την τελετουργία per se δεν είπα τίποτα.

Νομίζετε ότι οι Βιολογίτσες παίζουν μπόουλιγκ με κρανία στα διαλείμματα; Γιατί δεν συμμερίζoμαι την άποψή σας; Ίσως γιατί θυμάμαι τις λιποθυμίες στο εργαστήριο ανατομίας βατράχου...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κε Δρακατώρ!

Πράγματι, είμαι φοβερά γοητευτικός και ειδικά οι ημίγυμνες wanabe μαγισσούλες των παραλἰων τρέχουν ξοπίσω μου για να αποσπάσουν κοματάκια από το μαγιώ μου - προφανώς διά να τα χρησιμοποιήσουν σε τελετές επίκλησής μου!
:-)

Όμως εν προκειμένω δεν ήμουν εγώ για δύο λόγους:
α) Το 2003 δεν είχα βρεθεί στην Ικαρία.
β) δεν τα καταφέρνω στις τούμπες' ειδικά στην τσιμεντωμένη άμμο τις αποφεύγω ωσάν το ξόρκι τού εξορκιστή!
:-))

Idom